ปรารภธรรมในยามเย็นที่ขนำน้อย

…ปรารภธรรมในยามเย็นที่ขนำน้อย…

…“ภายนอกเคลื่อนไหว ภายในสงบนิ่ง” คำว่าสงบนิ่งนั้นหมายถึงการไม่หวั่นไหวไปตามกระแสโลกทั้งหลาย ไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งที่ประสพพบเห็น วางใจให้เป็นกลางมองทุกอย่างด้วยเหตุและผล ซึ่งอยู่บนหลักแห่งธรรม นำมาประยุกต์ใช้ให้เหมาะสมกับสถานการณ์ อย่างที่ครูบาอาจารย์หลวงพ่อพุทธทาสท่านได้กล่าวสอนไว้ว่า “ให้ทำงานทุกชนิดด้วยจิตว่าง” คือว่างจากกิเลส ตัณหาและอัตตา พิจารณาทุกสิ่งทุกอย่างให้เป็นธรรมะ สอดคล้องกันทั้งในทางโลกและทางธรรม นำมาปฏิบัติใช้ได้จริงกับชีวิตประจำวัน ใช้ได้กับทุกเรื่องราวอยู่บนพื้นฐานของความพอดีและพอเพียงไม่เป็นภัยต่อชีวิต ไม่เป็นพิษกับผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืนศีลธรรมประเพณีอันดีงาม เป็นไปโดยชอบและประกอบด้วยกุศล นั้นคือแนวทางของการปฏิบัติธรรมที่นำมาประยุกต์ใช้กับชีวิตประจำวัน ที่ต้องมีความสัมพันธ์ ต้องพบปะกับผู้คนมากมาย ต่างจิตต่างใจต่างปัญหาซึ่งไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้ จึงต้องฝึกทำใจให้อยู่เหนือปัญหา ฝึกจิตนั้นให้ว่างจากกิเลสตัณหาและอัตตา ฝึกพิจารณาปรับเข้าหาหลักธรรมทั้งหลาย เอให้ชีวิตนั้นก้าวเดินไปพร้อมกันได้ ทั้งทางโลกและทางธรรม…

…สองเท้าที่ก้าวย่าง
บนเส้นทางแสวงหา
ผ่านวันและเวลา
มาเกินครึ่งศตวรรษ

…ยืนหยัดด้วยสองเท้า
เพื่อบอกเล่าถึงพิกัด
สำรวจและตรวจวัด
เส้นทางธรรมดำเนินไป

…ร้อยป่าภูผาดอย
คือร่องรอยเคยอาศัย
ฝึกจิตและฝึกใจ
บนเส้นทางแห่งสายธรรม

…รอนแรมมายาวนาน
ประสพการช่วยชี้นำ
บันทึกไว้จดจำ
เป็นบทเรียนการเดินทาง

…พลาดพลั้งเคยก้าวผิด
ทำชีวิตให้เลือนราง
ออกจากแสงสว่าง
สู่โลกมืดอวิชชา

…บุญกรรมแต่เก่าก่อน
นั้นได้ย้อนกลับคืนมา
รู้เหตุและปัญหา
จึงหวนกลับสู่ทางธรรม

…สองเท้าจึงก้าวย่าง
บนเส้นทางกุศลกรรม
ก้าวไปเพื่อชี้นำ
ถึงบุญบาปให้ทราบกัน

…ถ่ายทอดประสพการ
ที่ได้ผ่านได้พบนั้น
บันทึกทุกคืนวัน
เป็นบทความบทกวี

…รอยทางสร้างรอยธรรม
จะชี้นำสู่สิ่งดี
สองเท้าของเรานี้
คือที่มาของรอยธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑ มิถุนายน ๒๕๖๕…