รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๙๒

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๙๒…

…เมื่อเราอยากจะให้สิ่งที่ดี ๆ นั้นเกิดขึ้นแก่ตัวเรา เราก็ควรที่จะต้องทำตัวเรานั้นให้ดีเสียก่อน เพื่อที่จะดึงดูดและรองรับสิ่งที่ดี ๆ ที่จะเข้ามา เรียกว่าการปรับเครื่องรับนั้น ให้มันดีและมีคุณภาพเพื่อจะรับคลื่นแห่งความดีที่มาสู่เครื่องรับอันคือตัวเรา ทำความสะอาดปัดกวาดจิตของเรา ให้เป็นระบบและมีระเบียบ มีที่ว่างสำหรับการรองรับสิ่งที่ดีที่จะเข้ามา

…ทุกอย่างนั้นเริ่มต้นที่จิต จากสิ่งที่คิดแล้วจึงจะนำไปสู่การกระทำ โดยการมีสติและสัมปชัญญะคอบคุมความคิดทั้งหลายให้อยู่ในกรอบของคุณธรรมในหลักการคิด จึงจำเป็นต้องฝึกจิตเจริญสติภาวนา เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ดีทั้งหลาย ดำรงทรงไว้อยู่ในกาย ในจิตของตัวเรา ทุกอย่างจึงต้องเริ่มที่จิตของเรานั้นเอง

…บอกกล่าวกับผู้คนที่ได้สนทนาธรรมกันอยู่บ่อยครั้งว่า เรื่องราวเหตุการณ์ของแต่ละคนที่ได้ผ่านมานั้น มันเกิดจากกรรมที่ได้ทำมาจากอดีตชาติก็ดีปัจจุบันชาตินี้ก็ดี ทุกอย่างนั้นมีเหตุและปัจจัยที่ทำให้เกิด

…ทุกย่างก้าวที่เราเดินผ่าน
นั้นคือตำนานของชีวิต
ที่เราได้ลิขิตขึ้นมาเอง
ไม่ใช่โชคชะตาหรือฟ้าลิขิต
ไม่ใช่นิมิตของเทวดาบนสรวงสวรรค์
ไม่ใช่พระพรหมนั้นมาบันดาล
แต่สิ่งที่ชีวิตต้องพบพาน
นั้นล้วนแต่เกิดจากกรรม
ที่เคยกระทำผูกพันกันมา
จึงต้องมาประสพพบเจอ
มีทั้งกรรมที่เป็นอกุศล
อันส่งผลให้พบความทุกข์
หรือว่ากรรมที่เป็นกุศล
อันส่งผลให้ได้รับความสุข
ทุกเรื่องจึงสรุปลงที่กรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒ มิถุนายน ๒๕๖๕…