…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๙๗…
…ถามตัวเองอยู่เสมอว่า วันเวลาที่ผ่านไป เราได้อะไรจากวันเวลาและคุ้มค่ากับวันเวลาที่ผ่านไปหรือไม่ เพื่อไม่ให้เราหลงไปกับวัยและเวลาของชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อจะได้รีบเร่งสร้างคุณค่าให้แก่ชีวิต แม้เพียงน้อยนิดก็ยังดีกว่าที่จะไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ได้มุ่งหวังว่าต้องเป็นชาตินี้หรือชาติหน้า เพียงแต่ตั้งใจไว้ว่าทำต่อไปเรื่อยๆ ถึงเมื่อไหร่ก็ไปเมื่อนั้น จะไม่สร้างความกดดันให้กับตัวเอง…
…ชีวิตช่างน้อยนิด
ถ้าเราคิดและศึกษา
ไม่นานต้องจากลา
คืนร่างกายกลับสู่ดิน
…เกิดแก่และเจ็บตาย
วนเวียนว่ายนิจศีล
ลืมตามายลยิน
แล้วลาลับตามเวลา
…ชีวิตอนิจจัง
ไม่จีรังยั่งยืนมา
มีพบมีจากลา
เช่นนั้นเองไม่จีรัง
…เตรียมตนเสียก่อนตาย
จะสบายในหนหลัง
กรรมดีมีพลัง
หนุนนำส่งสู่มรรคา
…ชีวิตอย่าประมาท
อาจพลั้งพลาดทุกเวลา
สติและปัญญา
นำไปสู่หนทางดี
…ตัวตายให้ชื่ออยู่
เขาเชิดชูทุกถิ่นที่
เหลือไว้ในสิ่งดี
เป็นตำนานให้ร่ำลือ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๗ มิถุนายน ๒๕๖๕…