…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๙๙…
…มีเวลาว่างหยุดพักการเดินทางเพราะเสร็จสิ้นภารกิจไปวาระหนึ่งพักเพื่อเตรียมการสำหรับภารกิจที่จะมาถึง ทำให้มีเวลาพิจารณาทบทวนใคร่ครวญธรรมตามที่ได้ศึกษาค้นคว้าปฏิบัติมา เพื่อรักษาและทรงไว้ซึ่งสภาวธรรมที่เคยได้พบมามิให้เสื่อมไปและปฏิบัติเพื่อให้สภาวธรรมตัวใหม่เกิดขึ้นมา
…ยกเอาหลักธรรมทั้งหลายเข้ามาสงเคราะห์ อนุเคราะห์ เป็นเหตุเป็นปัจจัยในการพิจารณาปฏิบัติมีสติและสัมปชัญญะ คอยเตือนตนอยู่เสมอ ไม่ให้เผลอจิตคิดคล้อยตามกระแสซึ่งความเป็นโลกธรรมทั้งหลาย พึงพอใจในสิ่งที่มีและสิ่งที่เป็น พยายามกระตุ้นเตือนจิตสำนึกถึงบทบาทและหน้าที่ของตน ทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ตามกำลังความรู้ความสามารถที่มี สงเคราะห์ซึ่งโลกและธรรมให้ก้าวไปพร้อมกัน…
๐ เมื่อมี ลมหายใจ
ก้าวเดินไป อย่าหยุดยั้ง
รวบรวม ซึ่งพลัง
คิดและทำ ตามเรี่ยวแรง
๐ ทุกสิ่ง ล้วนเคลื่อนไหว
เหมือนใบไม้ ที่กวัดแกว่ง
โดนลม ที่พัดแรง
กิ่งไม้นั้น ก็ร่วงลง
๐ ชีวิต ก็เหมือนกัน
เมื่อถึงวัน ไม่มั่นคง
ชีวิต ย่อมดับลง
บทสุดทาย คือความตาย
๐ ชีวิต ที่เหลืออยู่
ควรจะรู้ ซึ่งความหมาย
เตรียมตน เสียก่อนตาย
จงรีบสร้าง กุศลกรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๙ มิถุนายน ๒๕๖๕…