…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๔๕…
…วิถีในทางโลกและทางธรรม บางครั้งนั้นก็ตรงกันข้ามกัน ทางธรรมนั้นเป็นไปเพื่อการลดละในสิ่งที่ยึดถือ แต่ในทางโลกกลับเป็นไปเพื่อความเพิ่มพูนสะสม แต่โลกและธรรมนั้นเดินไปด้วยกันได้ไปพร้อมกันได้ ถ้าเราเข้าใจในเหมาะสมความพอดีและพอเพียง…
…เอกลาภ
นำมาซึ่งความโลภ
สะสมทีละเล็กทีละน้อย
เกาะกินในดวงจิต
เป็นดั่งเชื้อโรคร้าย
ควรทำลายให้สิ้นไป…
…สรรเสริญ
คำเยินยอให้ลุ่มหลง
ก่อให้เกิดมานะทิฏฐิ
ความสำคัญมั่นหมาย
จนกลายเป็นอัตตา
…ยศถาบันดาศักดิ์
ชักนำไปสู่ภาระ
เครื่องยึดถือเหนี่ยวรั้ง
ถ่วงจิตไว้ไม่ให้รุดหน้า
จมอยู่กับกาลเวลา
…รู้ทั้งรู้ แล้วจะยังหลงติดอยู่อีกทำไม..
…เขียนไว้เพื่อเตือนตน…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๙ สิงหาคม ๒๕๖๕…