…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๖๐…
…ดั่งที่เคยได้กล่าวเตือนไว้เสมอว่า “ถ้าเชื่อทันที อาจจะนำไปสู่ความงมงาย ถ้าปฏิเสธทันที อาจจะทำให้เราขาดประโยชน์ที่ควรจะได้รับจึงควรที่จะคิดพิจารณา ไตร่ตรองให้รอบคอบในสิ่งที่รู้ที่เห็น ควรจะทดลองพิสูจน์ ศึกษาฝึกฝนที่ใจตนให้เกิดความกระจ่างชัด รู้ซึ้งถึงเหตุและปัจจัย ความเป็นมา ความเป็นไปให้ขึ้นด้วยใจตนแล้วจึงจะเชื่อหรือปฏิเสธ โดยเอาเหตุและผลที่เป็นจริงมาเป็นที่ตั้ง แล้วทุกอย่างก็จะสรุปจบลงที่ใจ”
…จึงขอฝากไว้ให้เป็นข้อคิดพิจารณาในการศึกษาและปฏิบัติธรรมของท่านทั้งหลายผู้ใคร่ธรรม เพื่อให้เกิดความรู้ ความเข้าใจในธรรมที่ถูกต้อง ไม่หลงงมงายกับสิ่งที่ไร้สาระ อันเป็นเหตุให้ออกห่างจากธรรมที่แท้จริง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๓ กันยายน ๒๕๖๕…