ปรารภธรรมไปตามราวทาง

…ปรารภธรรมไปตามราวทาง…

…ทุกสิ่งทุกอย่างนั้น ล้วนมีที่มาและมีที่ไป มีเหตุและมีปัจจัยในการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไปมีการเสื่อมสลายไปตามกาลเวลามิอาจจะตั้งอยู่ได้นานตลอดไปบุคคลจึงควรทำใจให้รับกับสภาพที่จะแปรเปลี่ยนไปทั้งหลายนั้นให้ได้อย่าไปยึดติดมากเกินไปกับภาพแห่งอดีตทั้งหลายที่ได้จดจำมาเพราะกาลเวลานั้นได้ผ่านเลยไปสิ่งทั้งหลายย่อมแปรเปลี่ยนตามซึ่งเราไม่อาจห้ามไม่ให้มันเปลี่ยนแปลงไปไม่ได้ เพราะทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ย่อมเป็นไปตามกฎของพระไตรลักษณ์ คือความไม่เทียงแท้ที่นำมาให้เกิดความทุกข์ทั้งหลายเพราะไม่อาจจะเข้ายึดถือให้มันคงสภาพอยู่เช่นเดิมตลอดไปได้ทุกอย่างย่อมจะเปลี่ยนแปลงไปไม่มากไม่น้อยตามระยะเวลา

…บุคคลจึงควรฝึกทำใจให้รับกับสภาพที่จะเกิดขึ้นได้ต่อการสูญเสียการพลัดพราก การจากไปและการเสื่อมสลายที่จะมาถึง ซึ่งวันหนึ่งนั้นย่อมจะต้องเกิดขึ้นกับเราและเมื่อเราทำใจยอมรับได้กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นนั้น เมื่อถึงวันที่สิ่งนั้นมาถึงใจของเรานั้นย่อมจะทุกข์น้อยลง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑ ตุลาคม ๒๕๖๕…