ฝากไปกับสายลมในยามใกล้ค่ำ

…ฝากไปกับสายลมในยามใกล้ค่ำ…

…ผู้ที่จะเป็นนักปฏิบัติธรรมนั้นต้องเป็นผู้ที่ไม่ประมาทขาดสติที่เป็นสัมมาสติคือการระลึกรู้ในสิ่งที่ดี เพราะว่าความประมาทที่ขาดสัมมาสตินั้น จะทำให้นักปฏิบัติเห็นผิดไปจากความเป็นจริงคือมีสติ แต่เป็นมิจฉาสติ คือการระลึกรู้ในสิ่งที่ผิดที่ชั่ว

…ความไม่ประมาทนั้นพระพุทธองค์ทรงตรัสไว้มีอยู่ ๔ ประการคือ

๑. ไม่มีความอาฆาตพยาบาทใครคือการที่ต้องทำให้มีจิตใจเป็นกุศลจิตใจที่ดีงาม ไม่น้อยใจตนเองไม่น้อยใจผู้อื่น ไม่โกรธตนเองไม่โกรธผู้อื่น อยู่กับความคิดอยู่กับจิตที่เป็นกุศล

๒. มีสติอยู่ทุกเมื่อ คือมีการระลึกรู้ในสิ่งที่กำลังคิดและในกิจที่กำลังทำรู้จักการแยกแยะบุญและบาปสิ่งที่เป็นกุศลและเป็นอกุศลรู้ในสิ่งที่ควรคิดและในสิ่งที่ควรทำคือการรู้กาย รู้จิต รู้ความคิด รู้การกระทำ มีสติเป็นสัมมา

๓. มีสามธิอยู่ภายใน คือการตั้งใจมั่นในสิ่งที่กำลังคิดและกำลังทำมีสติสัมปชัญญะอยู่ทุกขณะจิตเพราะว่าสมาธินั้นคือจิตที่ตั้งมั่นตั้งมั่นอยู่ในกายในจิต ในสิ่งที่คิดและในสิ่งที่ทำ

๔. บรรเทาความอยากในใจในจิตคือการรู้จักคิดให้พอดีและพอเพียงกับสิ่งที่เห็นและเป็นอยู่ คือคิดถึงสิ่งที่เป็นไปได้ตามเหตุและปัจจัยที่มีนั้นคือความพอดีในการคิด คือการรู้จักควบคุมจิตใจ ให้อยู่กับความเหมาะสม

…พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ว่า

…“บุคคลใด ได้มีคุณธรรมทั้ง ๔ ประการนี้บุคคลผู้นั้นชื่อว่าเป็นผู้อยู่ในคำสอนของเราตลอดกาล”….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๐ มีนาคม ๒๕๖๕…