เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๙

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๙…

…“ทำให้ดูอยู่ให้เห็นสอนให้เป็นแล้วก็ปล่อย” ใช้หลักการนี้ในการสอนให้มีจิตสำนึกต่อสวนรวมไม่ไปเรียกร้องขอความช่วยเหลือหรือใช้ใคร ให้เขาสมัครใจทำเองให้เขาเกิดจิตสำนึกเอง ซึ่งได้ยึดหลัก “ตักเตือน แนะนำ ครบสามครั้งแล้วจะไม่มีการตักเตือนอีกต่อไป” ปล่อยเขาไปตามวิบากกรรมเราทำหน้าที่ของเราสมบูรณ์แล้วในการแนะนำ สั่งสอนและตักเตือนส่วนพวกเขาจะทำหรือไม่ทำนั้นมันเป็นเรื่องของเขา หมดหน้าที่ของเราแล้ว ไม่ไปกังวลใจ วุ่นวายใจในพฤติกรรมของเขาเหล่านั้น…

…รอนแรม มาแสน ยาวไกล
ผ่านไป บนโลก วุ่นวาย
พบเห็น เรื่องราว มากมาย
หลากหลาย ชีวิต ผู้คน

…มากมาย หลายหลาก ความคิด
ดวงจิต ที่ยัง สับสน
มากใน อัตตา ของตน
เหตุผล ของความ วุ่นวาย

…หยุดพัก จากการ แรมรอน
พักผ่อน เพื่อให้ เหนื่อยคลาย
ทบทวน ถึงจุด มุ่งหมาย
สุดท้าย แล้วได้ อะไร

…กลับมา ค้นหา ตัวตน
ฝึกฝน เพื่อเริ่ม ต้นใหม่
หลังจาก รอนแรม ยาวไกล
ดูใจ ดูจิต ของตน

…ความเสื่อม เกิดขึ้น ในโลก
ทุกข์โศก มีทุก แห่งหน
ความเสื่อม เกิดใน ใจคน
ตัวตน ก็คือ อัตตา

…พักกาย พักใจ พักจิต
พินิจ เพ่งเพียร ค้นหา
คงถึง ซึ่งกาล เวลา
กลับมา สู่เส้น ทางธรรม

…ปลีกตัว ออกจาก สังคม
ปลักตม ของความ ตกต่ำ
โดยเอา พระธรรม ชี้นำ
สร้างกรรม กุศล ผลดี

…เหนื่อยล้า กับการ แรมรอน
สัญจร บนเส้น ทางนี้
ชีวิต สั้นลง ทุกที
ชั่วดี นั้นรู้ แก่ใจ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓๐ มีนาคม ๒๕๖๕…