เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๔๖

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๔๖…

….การปฏิบัติธรรม หน้าที่ของเราก็คือทำ ทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์อย่าได้ไปคาดหวังและตั้งเวลาต่อความสำเร็จ ว่าจะต้องเป็นวันนั้นวันนี้หรือเดือนนั้นปีนี้ ความเจริญในธรรมต้องอาศัยการสั่งสมอบรมอินทรีย์ซึ่งต้องใช้ระยะเวลา

…เหมือนต้นไม้เราอยากให้มันโตมันต้องใช้ระยะเวลาในการเจริญเติบโตตามกาลเวลา ความเจริญในธรรมหรือความสำเร็จนั้นก็เช่นกันมันต้องใช้ระยะเวลาแห่งการสั่งสมอบรมอินทรีย์ เราจึงมีหน้าที่ ที่ต้องทำทำไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทางที่วางไว้…

…ที่ผ่านมาคุณสร้างคุณค่าให้ชีวิตแล้วหรือยัง…

…ทำให้ดู อยู่ให้เห็น เป็นตัวอย่าง
เป็นแนวทาง วางไว้ ให้ศึกษา
ตามสติ กำลัง และเวลา
ผลออกมา อย่างไร อย่าไปกลัว

…ทำหน้าที่ ของตน ให้ถูกต้อง
เปลี่ยนมุมมอง พินิจ คิดให้ทั่ว
รักษาจิต รักษาใจ ไม่เมามัว
สิ่งที่ชั่ว สิ่งที่ผิด ไม่คิดทำ

…มีสติ ระลึกรู้ อยู่ทั่วพร้อม
และไม่น้อม นำจิต คิดใฝ่ต่ำ
สิ่งไม่ดี ทั้งหลาย อย่าไปทำ
อย่าถลำ ในทางชั่ว ด้วยมัวเมา

…จงมีความ ละอายใจ ในสิ่งผิด
ไม่ควรคิด ปรุงแต่ง อย่างโง่เขลา
ทำร่างกาย จิตใจ ให้โล่งเบา
จงเก็บเอา แต่สิ่งดี ที่มีคุณ

…จงภูมิใจ ในสิ่งดี ที่ได้สร้าง
บนหนทาง ผ่านมา ได้เกื้อหนุน
จงมีใจ เมตตา เกื้อการุน
จงสร้างบุญ สิ่งกุศล บนหนทาง

…ทำชีวิต วันนี้ ให้มีค่า
วันข้างหน้า อาจไม่มี ที่จะสร้าง
ชีวิตนี้ อาจไม่ยาว อย่างที่วาง
จงรีบสร้าง รีบทำ กรรมที่ดี

…สร้างคุณค่า ราคา ให้ชีวิต
นั่นคือกิจ ที่ต้องทำ ในวันนี้
บุญกุศล คือหนทาง สร้างความดี
ชีวิตนี้ คุณมี แล้วหรือยัง

…จงทบทวน ชีวิต ที่ผ่านมา
สร้างคุณค่า อะไร ไว้เบื้องหลัง
สิ่งเหล่านี้ คุณนั้นมี แล้วหรือยัง
มองกลับหลัง ดูว่าตรง หรือหลงทาง….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๖ เมษายน ๒๕๖๕…