… “สรรพสิ่งล้วนเคลื่อนไหว ไปตามกฏแห่งธรรมชาติ” มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป ซึ่งเงื่อนไขของกาลเวลานั้นอาจจะแตกต่างกันไป ตามเหตุปัจจัยของสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นจนบางครั้งเราแทบจะไม่เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของความเสื่อมสลายที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ทุกขณะ จึงเข้าไปยึดติดและยึดถือในสิ่งเหล่านั้น อยากจะให้มันเป็นไปตามที่ใจของเรานั้นปรารถนา ให้เป็นซึ่งถ้าสิ่งเหล่านั้นตอบสนองความต้องการของเราได้ เราก็จะยินดีและเพลิดเพลินไปกับมัน
…แต่ถ้าสิ่งนั้นไม่เป็นไปตามที่ใจของเราปรารถนาและต้องการแล้ว ก็จะเกิดความขุ่นใจ ความคับแค้นใจความทุกข์ทั้งหลายก็จะเกิดขึ้นในจิต เพราะว่าเราไปยึดติดในความต้องการของเราเกินไป ไม่เข้าใจและยอมรับในความเป็นจริงของสิ่งทั้งหลายทั้งปวง ที่มันต้องดำเนินไปตามกฏแห่งธรรมชาติทั้งหลาย…
…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๕๔…