(เคลื่อนไหวดุจสายลม)
…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๗…
…กวีธรรมส่องนำทาง…
…กวีธรรมนำทางสร้างชีวิต
กวีธรรมนำจิตนิมิตใหม่
กวีธรรมส่องนำกายและใจ
กวีธรรมทำให้ใจร่มเย็น…
…กวีธรรมทำให้ใจนึกคิด
กวีธรรมชี้ให้จิตนั้นได้เห็น
กวีธรรมสอนพินิจคิดให้เป็น
กวีธรรมที่ได้เห็นนั้นส่องทาง…
…กวีธรรมนำเรื่องราวมาเล่าสู่
กวีธรรมบอกให้รู้ถึงแบบอย่าง
กวีธรรมนั้นเตือนใจให้ละวาง
กวีธรรมคือแบบอย่างเส้นทางธรรม…
…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๒…
…มีพุทธพจน์ที่ทรงตรัสไว้ว่า “ดูกรภิกษุทั้งหลาย ศีลเป็นพื้นฐานเป็นที่รองรับคุณอันยิ่งใหญ่ประหนึ่งแผ่นดินเป็นที่รองรับและตั้งลงแห่งสิ่งทั้งหลายทั้งที่มีชีพและหาชีพมิได้ เป็นต้นว่าพฤกษาลดาวัลย์ มหาสิงขรและสัตว์จตุบาท ทวิบาทนานาชนิดบุคคลผู้มีศีลเป็นพื้นใจย่อมอยู่สบายมีความปลอดโปร่งเหมือนเรือนที่ปัดกวาด เช็ดถูเรียบร้อย ปราศจากเรือดและฝุ่นเป็นที่รบกวน” ….
อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๒”
…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๒…
…เมฆดำปกคลุมทั่วท้องฟ้าสายลมพัดกระโชกผ่านมาเม็ดกล้าแห่งพืชพันธุ์เบ่งบานรอการเริ่มต้นของชีวิตใหม่เป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่าหน้าฝนกำลังจะมาเยือนฤดูกาลใหม่กำลังมาเยือนเปลี่ยนไปตามฤดูกาล…
…กาลเวลาที่ผ่านไปเก็บเกี่ยวอะไรได้มากมายได้รู้และเข้าใจในชีวิตเห็นความถูกผิดในความคิดและสิ่งที่ได้กระทำที่ผ่านมาได้รู้ว่าจุดหมายปลายทางนั้นยังไกลและต้องก้าวเดินต่อไปสู่จุดหมาย…
อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๒”
..บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๗…
…“การสะสมบุญทำให้มีความสุข สุโข ปุญฺญสฺส อุจฺจโย”
…พุทธสุภาษิต ธรรมบท๒๕/๒๖…
“…ถ้าไม่ยึดอะไรในสิ่งรู้ ก็จะอยู่อย่างสงบ พบเยือกเย็น…”
…จากหนังสือ “ ฟ้าสางทางสุภาษิตที่ข้าพเจ้าชอบ”…
…หลวงพ่อพุทธทาส โมกขพลาราม ไชยา…
…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๖…
…อาจจะเป็นอุปนิสัยที่สั่งสมมาจากอดีต จึงมีวิถีชีวิตที่ไม่ค่อยจะเหมือนชาวบ้านเขา เป็นคนที่ไร้นิยาม คือหาคำจัดความไม่ได้ รักอิสระ รักความถูกต้องและความยุติธรรม คือที่มาของคำว่า “เรียบง่าย แต่ไม่มักง่ายไร้รูปแบบ แต่ไม่เคยไร้ซึ่งสาระ”
…เส้นทางที่เลือกเดินนั้นเรียบง่ายไร้รูปแบบ ไม่ได้สร้างภาพเพื่อหวังศรัทธา ทุกอย่างที่ได้แสดงออกมาให้ปรากฏ นั้นคือตัวตนที่แท้จริงระลึกถึงบทกวีธรรมของหลวงพ่อพุทธทาสที่ท่านได้กล่าวไว้ว่า…
“ใครชอบใครชังชั่งเขา ใจเราร่มเย็นเป็นพอ” รู้ในสิ่งที่คิดและรู้ในกิจที่ทำซึ่งบางครั้งนั้นอาจจะไม่เป็นที่ถูกใจของเหล่าผู้โลกสวยและพวกดัดจริตชน…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑ มิถุนายน ๒๕๖๔…
…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล ปฐมบท…
…การรักษาศีลนั้นคือการเจริญสติเพราะผู้ที่รักษาศีลนั้นต้องมีสติอยู่กับกายและจิต ในการที่จะคิด จะพูดและจะทำ เรียกว่าต้องสำรวมอินทรีย์อยู่ทุกขณะจิต เพื่อไม่ให้ล่วงละเมิดข้อห้ามของศีลที่รักษา ศีลจึงคือที่มาของสติพละ และสิ่งที่ ได้มาควบคู่กับสติในการรักษาศีล ก็คือองค์แห่งคุณธรรม หิริและโอตตัปปะสิ่งนั้นก็คือความละอายและเกรงกลัวต่อบาป เพราะการที่เราไม่กล้าที่จะล่วงละเมิดข้อห้ามของศีลนั้น เพราะเรามีความละอายและเกรงกลัวต่อบาปเป็นตัวกระตุ้นเตือนเพื่อให้เกิดจิตสำนึก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี…
อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล ปฐมบท”
…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา ปฐมบท…
…สภาวธรรมทั้งหลายล้วนมีที่มาที่ไปตามเหตุและปัจจัยที่ทำให้เกิดขึ้นและเมื่อจิตได้พิจารณาจนเห็นที่มาและที่ไป เหตุปัจจัยที่ทำให้เกิดสิ่งเหล่านั้นแล้ว มันก็สิ้นความสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหลาย การปรุงแต่งทั้งหลาย มันก็จะจางคลายลดน้อยลงไปจนกระทั้งไม่มีเพราะเมื่อสิ้นความสงสัยแล้วใจจะไม่เข้าไปยึดติด ความคิดปรุงแต่งทั้งหลายมันก็เลยจบลง
…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๖…
“บัณฑิตควรตั้งตนไว้ในคุณธรรมก่อนแล้วจึงค่อยสอนผู้อื่นภายหลังตนจึงจะไม่มัวหมอง”
“อตฺตานเมว ปฐมํ ปฏิรูเป นิเวสเย อถญฺญมนุสาเสยฺย น กิลิสฺเสยฺย ปณฺฑิโต”
…สรรพสิ่งทั้งหลายล้วนเป็นไปตามกฎของพระไตรลักษณ์คือ ความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป ไม่มีอะไรที่ที่จะหนีกฎนี้ไปได้ สิ่งที่สำคัญก็คือเราต้องทำใจรับกับสภาวะที่จะเกิดขึ้นนั้น ว่าเราจะรับได้ขนาดไหน ในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวของเราเอง
อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๖”
…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๕…
…“ไปทะเลาะทุ่มเถียงกับเสือดีกว่าไปทะเลาะกับคนโง่ เพราะคนโง่ไม่มีเหตุผลหรือมีแต่เหตุผลของคนโง่”…
…คำของหลวงพ่อพุทธทาส…
๐ โลกธรรม นำมา ซึ่งสะสม
ค่านิยม สังคม แห่งยุคใหม่
เพื่อโอ้อวด แข่งขัน กันเรื่อยไป
หวังกำไร กอบโกย ไม่ระวัง
๐ ทั้งลาภยศ สรรเสริญ เพลินในสุข
ทำให้ทุกข์ ตามมา ในภายหลัง
เมื่อเสื่อมยศ เสื่อมลาภ ให้ล้มพัง
มีคนชัง ไม่สรรเสริญ ไม่เยินยอ
…ในส่วนลึกของจิตสำนึกนั้นทุกคนย่อมจะมีจิตสำนึกแห่งความใฝ่ดีซ่อนอยู่เสมอ เพียงแต่บางครั้งยังไม่ได้แสดงออกมาเพราะเงื่อนไขของเรื่องจังหวะเวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคลนั้นยังไม่เอื้ออำนวย ไม่เปิดโอกาสให้แสดงออกมาได้ในสิ่งนั้น…
…ทุกคนต่างมีเหตุปัจจัยและพื้นฐานความคิดที่แตกต่างกัน ทำให้ความคิดเห็นของแต่ละคนนั้นแตกต่างกันออกไป การที่จะไปตัดสินว่าความคิดเห็นของใครนั้นถูกหรือผิดเราไม่ควรเอาพื้นฐานความคิดเห็นของตัวเรานั้นมาเป็นข้อสรุป ว่าสิ่งที่เขาคิดเห็นนั้นถูกหรือผิดเพราะทุกคนต่างก็มีจิตสำนึกที่แตกต่างกันโดยพื้นฐานจากเหตุและปัจจัยของแต่ละคนนั้นมีที่มาและที่ไปที่แตกต่างกัน…
อ่านเพิ่มเติม “ในส่วนลึกของจิตสำนึก”