เดือน: พฤศจิกายน 2565

…ผู้ชี้ขุมทรัพย์…

…อานนท์ ! เราไม่พยายามทำกะพวกเธอ อย่างทะนุถนอมเหมือนพวกช่างหม้อ ทำแก่หม้อที่ยังเปียก ยังดิบอยู่

…อานนท์ ! เราจักขนาบแล้วขนาบอีก ไม่มีหยุด

…อานนท์ ! เราจักชี้โทษแล้วชี้โทษอีก ไม่มีหยุด

…ผู้ใดมีมรรคผลเป็นแก่นสารผู้นั้นจักทนอยู่ได้…
อุปริ. ม. ๑๔/๒๔๕/๓๕๖.

อ่านเพิ่มเติม “ผู้ชี้ขุมทรัพย์”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๔๙…

… การทำงานเป็นการปฏิบัติธรรมไปในตัว เพราะว่าการปฏิบัติธรรมนั้นคือการเจริญกุศลจิต เจริญสติและสัมปชัญญะอยู่ทุกขณะจิตมีความระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลา ทั้งในการคิดและการกระทำ ซึ่งคนทุกคนนั้นล้วนแล้วแต่มีความคิด มีสติ แต่สิ่งที่ขาดไปคือกุศลจิต ซึ่งเป็นคุณธรรมคุ้มครองจิตไม่ให้คิดไปในทางที่ผิด รู้จักหักห้ามจิตไม่ให้คิดอกุศล รู้จักวางตนอยู่ในสัมมาทิฏฐิ ซึ่งสิ่งที่ขาดหายไปนั้นเกิดจากพื้นฐานของคุณธรรมที่แตกต่างกันของแต่ละคน ดังคำตรัสของพระพุทธเจ้าที่ว่า บุคคลแตกต่างด้วยธาตุและอินทรีย์ บารมีที่สร้างสมกันมา…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๔๙”

…เรียงร้อยธรรมตามรายทาง…

…ดูหนังดูละครแล้วจงย้อนมาดูกายให้ใจของเรานั้นมาอยู่กับเนื้อกับตัวไม่หลงเมามัวไปตามกิเลสและตัณหามีสติสัมปชัญญะระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อมน้อมเข้ามาระลึกรู้ถึงกายและจิตของตัวเองดูกาย ดูจิต ให้รู้ความคิด ให้รู้การกระทำมีคุณธรรมคือความละอายและเกรงกลัวต่อบาป คุ้มครองจิตในการที่จะคิดและในการที่จะกระทำ ทำได้อย่างนั้นแล้วท่านจะพบกับความสุขในชีวิต…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมตามรายทาง”

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๔…

…จงกล่าวธรรม เพื่อธรรม กล่าวธรรมโดยธรรม ทำหน้าที่โดยการกล่าวธรรมซึ่งต้องให้เหมาะสมกับจังหวะ เวลา โอกาสสถานที่และบุคคล คือต้องรู้จักกาละเทศะไม่กล่าวธรรมพร่ำเพรื่อ ต้องให้เหมาะกับกาลการกล่าวธรรมนั้นจึงจะบังเกิดผล ก่อให้เกิดความเจริญในธรรมและได้รับการสนองตอบเพราะชอบด้วยกาล เวลา คือถูกที่ ถูกทางและถูกธรรม…

อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๔”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๔๘…

…โลกและธรรม นำชี้ บทชีวิต
ก่อเกิดกิจ กันไป อย่างลึกล้ำ
สิ่งที่คิด สิ่งที่เห็น นั้นเป็นธรรม
เป็นประจำ ในชีวิต คิดใคร่ครวญ

…เพราะธรรมะ นั้นคือ ธรรมชาติ
ตามโอกาส และจังหวะ ตามสัดส่วน
สิ่งที่ทำ สิ่งที่คิด กิจที่ควร
ทุกสิ่งล้วน คือธรรม ตามความจริง

…ธรรมะนั้น อยู่ใกล้ ในชีวิต
ถ้าหากจิต ของเรา นั้นหยุดนิ่ง
ก็จะรู้ และเห็น ความเป็นจริง
สรรพสิ่ง ล้วนคือธรรม ที่นำพา

…คือความจริง ทั้งหลาย ในโลกนี้
สิ่งที่มี สิ่งที่เห็น ได้ศึกษา
คือความจริง ใช่สิ่งหลอก โลกมายา
คือธัมมา ธรรมชาติ ที่เป็นไป

…มันคือกฎ ของโลก ที่เป็นอยู่
มันเป็นคู่ กันมา ทุกสมัย
โลกและธรรม คู่กัน นั้นเรื่อยไป
เกิดจากใจ จากจิต ที่คิดจริง

…เมื่อใจรับ ความเป็นจริง สิ่งทั้งหลาย
พบความหมาย ในชีวิต สรรพสิ่ง
ก็จะเห็น โลกธรรม ตามความจริง
สรรพสิ่ง มันก็เป็น เช่นนั้นเอง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๖ มกราคม ๒๕๖๕…

…เรียงร้อยธรรมตามรายทาง…

…จิตที่ส่งออกคิดแต่เรื่องภายนอกเป็นสมุทัย คือเหตุให้เป็นทุกข์จิตจะเป็นสุขเมื่อจิตเห็นจิตเห็นความคิดเห็นการกระทำยอมรับในความเป็นจริงของสรรพสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปผลอันเกิดจากจิตเห็นจิตเป็นนิโรธคือเห็นความดับไปเห็นที่สิ้นสุดบทพิสูจน์ไม่ใช่เพียงความคิดหรือคำพูด แต่เป็นการกระทำน้อมนำสิ่งเหล่านั้นมาประพฤติปฏิบัติให้เห็นใน “ปัจจัตตัง” ท่านก็จะเข้าถึงซึ่งความเป็น “ตถตา รู้ว่ามันเป็นเช่นนั้นเอง”

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมตามรายทาง”

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๓…

…ที่ผ่านมาเราไปยึดถือสิ่งที่ไร้สาระเอามาเป็นสาระ ทำให้เสียเวลาในการปฏิบัติธรรม การพัฒนาทางจิตเลยไม่ก้าวหน้า เพราะมัวแต่เสียเวลาอยู่กับสิ่งไร้สาระตามกระแสของโลกซึ่งเมือได้ทบทวนพิจารณาดูแล้วจึงได้รู้ว่าเรายังเป็นผู้ประมาทในชีวิต…

อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๓”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๔๗…

…หลากหลายเรื่องราวและลีลาของชีวิตเรียนรู้ถูกผิดด้วยการกระทำ วิเคราะห์จดจำในเนื้อหาสาระ รู้คุณ รู้โทษ รู้สิ่งที่เป็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ในสิ่งที่ได้ผ่านมา กาลเวลาคือบททดสอบของชีวิตมิใช่ความผิดพลาดหรือความล้มเหลวทุกสิ่งที่ผ่านมานั้นคือการเรียนรู้ของชีวิตมันคือบทเรียนของชีวิต ที่จะกำหนดทิศทางของชีวิตในอนาคต…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๔๗”

…ปรารภธรรมในยามใกล้ค่ำที่เริ่มหนาว…

…การมีสติรู้ตัวทั่วพร้อม เรียกว่า ทำความเพียร ไม่จำเป็นว่าต้องนั่งสมาธิเดินจงกรม จึงจะเรียกว่าทำความเพียรถ้าไม่มีสติรู้ตัว ฟุ้งซ่านไป คิดไปเรื่อยก็ไม่เรียกว่าทำความเพียร ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบถใด จะยืน เดิน นั่ง นอนถ้าเรามีสติรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ในขณะนั้น จึงเรียกว่าเรากำลังทำความเพียร

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมในยามใกล้ค่ำที่เริ่มหนาว”

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๒…

…”ความพยายามพวกเธอต้องทำเอาเอง ตถาคตเป็นเพียงผู้ชี้บอกเท่านั้น”
“ตุมฺเหหิ กิจฺ อาตปฺปํ อกฺขาตาโร ตถาคตา”…
…พุทธภาษิต ธรรมบท ๒๕/๔๓…

…ในส่วนลึกของจิตใต้สำนึกนั้นทุกคนย่อมจะมีจิตสำนึกแห่งความใฝ่ดีซ่อนอยู่เสมอ เพียงแต่บางครั้งยังไม่ได้แสดงออกมา เพราะเงื่อนไขของเรื่องจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคลนั้น ยังไม่เอื้ออำนวย ไม่เปิดโอกาสให้แสดงออกมาได้ในสิ่งนั้น

อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๒”