(เคลื่อนไหวดุจสายลม)
… กวีลำนำ…วิถีธรรมในยามเย็น…
๐ วิถี แห่งชีวิต เราลิขิต เพื่อก้าวเดิน
ไปสู่ ความเจริญ และเพลิดเพลิน ในทางธรรม
ทุกทาง ที่ย่างก้าว เก็บเรื่องราว มากล่าวนำ
สิ่งคิด และสิ่งทำ ได้จดจำ บันทึกมา
เพื่อให้ เป็นข้อคิด เพื่อเตือนจิต เพิ่มปัญญา
เรียนรู้ และศึกษา เพื่อนำมา ปรับใช้กัน
แนวทาง ของชีวิต เพื่อความคิด ที่ใฝ่ฝัน
ก้าวเดิน ไปด้วยกัน เพื่อสร้างสรรค์ สู่ทางดี
…ธรรมะคือความเป็นธรรมชาติทั้งหลาย…
๐ ขุนเขา เมฆหมอก สายลม
ได้ชม เมื่อใน ยามเช้า
สายลม พัดมา แผ่วเบา
ขุนเขา เมฆหมอก ปกคลุม
๐ สดชื่น ในยาม รุ่งเช้า
บรรเืทา ลดความ ร้อนรุ่ม
ปลดปล่อย ซึ่งการ เกาะกุม
สร้างขุม กำลัง วังชา
…การฟังธรรมนั้น ต้องตั้งใจฟังและพิจารณาตาม จึงจะเข้าใจและได้รับประโยชน์
จากการฟังธรรม ภาชนะที่รองรับธรรมะนั้นคือใจเรา ถ้าใจยังวอกแวกสอดส่าย ไม่นิ่ง
ใจยังแตกร้าวอยู่ ก็ไม่สามารถที่จะรับรู้ และซึมซาบเอาธรรมะนั้นได้ เหมือนภาชนะที่รั่ว
และร้าว เทน้ำลงไป ก็ไม่สามารถที่จะเก็บรองรับเอาน้ำไว้ได้ ใจของเราก็เหมือนกัน
ถ้ามันไม่นิ่ง ความจริงทั้งหลายก็จะไม่ปรากฏ ไม่สามารถที่จะรับเอาสภาวะธรรมทั้งหลาย
ที่เกิดขึ้น ให้คงอยู่ในใจของเราได้ เราจึงต้องมาทำกายใจของเราให้สงบนิ่ง เพื่อจะได้
รับรู้ความเป็นจริงของสภาวะธรรมทั้งหลายนั้น …
…สายธารและขุนเขา
ใต้ร่มเงามวลพฤกษา
ก้าวผ่านกาลเวลา
เก็บไว้ในความทรงจำ…
…จากป่าสู่นาคร
ยามเหนื่อยอ่อนภาพเตือนย้ำ
คิดไว้ไม่ได้ทำ
คืนกลับไปสู่ไพรพง…
…ด้วยรัก-ศรัทธา-ปรารถนาดี…
รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร
…๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๔…
เด็กน้อย….
บริสุทธิ์สดใสไร้เดียงสา
ไร้มายาเกิดมาในป่าใหญ่
วันเวลาแห่งชีวิตลิขิตไว้
ต้องเป็นไปตามกรรมที่ทำมา
เด็กน้อย…..
เกิดบนดอยพบเห็นแต่ผืนป่า
บนดอยสูงห่างการพัฒนา
เป็นเด็กป่าเด็กดงของพงไพร
…ตามล่าหาความฝัน…
๐ รอนแรมมาเรียงราย
สู่จุดหมายที่เดียวกัน
ตามล่าหาความฝัน
จึงได้เป็นอย่างเห็นมา
ตามแนวของพุทธะ
สมณะผู้ค้นหา
สำรวมกายวาจา
ตั้งใจสู่เส้นทางธรรม
ฝึกฝนปฏิบัติ
อย่างเคร่งครัดไม่ใฝ่ต่ำ
คิดชอบประกอบกรรม
กุศลนี้จึงได้มา
ฝึกกายให้อดทน
บทเริ่มต้นแสวงหา
สติคุมกายา
ทุกก้าวย่างขณะเดิน
พุทโธคือพุทธะ
เป็นธรรมะคิดให้เพลิน
จะพบความเจริญ
และเพลิดเพลินในทางธรรม
แนวทางแห่งพุทธะ
คือธรรมะอันเลิศล้า
ก่อเกิดกุศลกรรม
จิตสงบพบหนทาง
รู้ธรรมเข้าใจโลก
ละทุกข์โศกจิตปล่อยวาง
จิตพบทางสว่าง
จิตรู้ตื่นและเบิกบาน
อบรมกายใจจิต
เพียรพินิจให้เชี่ยวชาญ
อดทนเพื่อผลงาน
ความเจริญในทางธรรม
รอนแรมมาเรียงราย
สู่จุดหมายที่เลิศล้ำ
เดินตามเส้นทางธรรม
ใจคิดชอบประกอบดี
ฝึกฝนความอดทน
บรรลุผลเพราะสิ่งนี้
สตินั้นต้องมี
ระลึกรู้ทั่วกายา
ขันติความอดกลั้น
ธรรมข้อนั้นที่ได้มา
เจริญภาวนา
จิตสงบก็พบธรรม…
……………………………….
…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๘ ตุลาคม ๒๕๕๔…
…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๗๐…
…ระลึกอยู่เสมอว่า การทำงานคือการปฏิบัติธรรม ทุกอย่างที่ทำลงไปนั้นคือการสร้างบารมี เพื่อให้ใจของเรามีปีติ มีกำลังใจ ไม่เบื่อที่จะทำในสิ่งที่เป็นอยู่ สิ่งสำคัญคือเราต้องสร้างขวัญและกำลังใจให้ตัวเองอยู่ตลอดเวลา อย่าคิดว่ามันเป็นภาระหรือเป็นปัญหา คิดว่าเป็นหน้าที่ที่เราต้องกระทำ เพื่อสงเคราะห์และอนุเคราะห์แก่ผู้คนทั้งหลาย ที่เขามาเพื่อหวังพึ่งเรา
อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๗๐”
…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๙…
…การประพฤติปฏิบัติธรรมนั้น ท่านต้องถามใจของท่านว่า ท่านปรารถนาสิ่งใดในการปฏิบัติธรรมและสิ่งที่ท่านปรารถนานั้นเป็นไปโดยชอบประกอบด้วยกุศลหรือไม่ เพื่อจะได้ไม่หลงทางในการปฏิบัติเพราะว่าการเจริญภาวนานั้นคือการทำให้งอกงามให้เจริญขึ้นพัฒนายิ่งขึ้นไปถ้าเหตุและปัจจัยที่เราตั้งไว้เป็นบุญกุศลผลก็จะออกมา พัฒนาให้บุญกุศลนั้นเพิ่มพูนยิ่งขึ้น
อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๙”
…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๘…
…โยธากัมมัฏฐานเป็นการฝึกสติให้เจริญซึ่งกุศลจิต คิดและทำในสิ่งที่ชอบอันประกอบด้วยกุศลเป็นมงคลต่อชีวิต ไม่ผิดซึ่งพระธรรมวินัย เป็นไปเพื่อความเรียบง่ายอาจจะไร้รูปแบบ แต่ไม่ไร้สาระไม่เสียสมณรูป ให้ชาวโลกเขาติเตียนได้
…เพื่อปลดเปลื้องความกังวลใจในสิ่งที่ได้กล่าวไว้รับปากเขาไว้เมื่อเราได้ทำสิ่งนั้นให้มันสำเร็จลุล่วงไป ใจเราจะโปร่ง โล่ง เบามีปีติหล่อเลี้ยงจิต ส่งผลให้ จิตดีกายเด่น ความเจริญในธรรมย่อมบังเกิดขึ้น
อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๘”
…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๗…
….พระพุทธพจน์…..
…เหตุ ๖ ประการเหล่านี้คือ
– การนอนตื่นสาย ๑
– การเสพภรรยาผู้อื่น ๑
– การผูกเวร ๑
– ความเป็นผู้ทำแต่สิ่งอันหาประโยชน์มิได้ ๑
– มิตรชั่ว ๑
– ความเป็นผู้ตระหนี่เหนียวแน่น ๑
ย่อมกำจัดบุรุษเสียจากประโยชน์ที่จะพึงได้พึงถึง…
…(ที.ปาฏิ.๑๘๕ )…