รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๗…

…อยากจะบอกว่า เรื่องเวรกรรมนั้นมีจริง ไม่ต้องรอถึงชาติหน้าเห็นผลได้ในชาตินี้ ทำกรรมอะไรไว้มันจะส่งผลให้ไม่ช้าก็เร็ว ทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว ซึ่งเราต้องเตรียมตัวเตรียมใจ อย่าหวั่นไหวและตื่นตกใจ

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๗”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๖…

…ดั่งที่เคยได้กล่าวไว้ “ถ้าเชื่อทันทีอาจจะนำไปสู่ความงมงายถ้าปฏิเสธทันที อาจจะทำให้เราขาดประโยชน์ที่ควรจะได้รับเราจึงควรที่จะคิดพิจารณา ไตร่ตรองให้รอบคอบในสิ่งที่รู้ที่เห็นควรจะทดลองพิสูจน์ ฝึกฝนที่ใจตนให้เกิดความกระจ่างชัด รู้ซึ้งถึงเหตุและปัจจัย ความเป็นมา เป็นไปให้ขึ้นด้วยใจตน แล้วจึงจะเชื่อหรือปฏิเสธ โดยเอาเหตุและผลที่เป็นจริงมาเป็นที่ตั้ง แล้วทุกอย่างก็จะสรุปจบลงที่ใจ”

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๖”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๕…

…สรุปการเดินทางของชีวิตที่ผ่านมา…

…ชีวิตนี้มันเป็นของน้อยทุกวินาทีที่ผ่านไป คือการเดินไปสู่ความตายจึงจำเป็นต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตามกำลังสติปัญญาที่มีอยู่

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๕”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๔…

…เมื่อเข้าใจและยอมรับในเรื่องของกรรมและวิบากกรรม ความทุกข์ทางกายและทางใจนั้นก็เบาบางลงเพราะว่ารู้ถึงเหตุและปัจจัยที่ทำให้เป็นไป จิตนั้นจึงไม่เข้าไปยึดถือไม่คร่ำครวญโหยไห้ ไม่ตีโพยตีพายวุ่นวายน้อยใจในสิ่งที่เป็นไปของสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ยอมรับในวิบากกรรมที่กำลังเป็นไปนั้นและทำหน้าที่ของเราต่อไป ตามเหตุและปัจจัยนั้นให้สมบูรณ์ เต็มกำลังความรู้ความสามารถของเรา ผลมันจะออกมาเป็นอย่างไรนั้น มันเป็นเรื่องของวิบากกรรม เพราะว่าเรานั้นได้ทำเต็มที่แล้ว

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๔”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๓…

…สติและสมาธิต้องมีในขณะที่กำลังทำงาน…

…ในการทำงานนั้นจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีสติและมีสมาธิในการทำงาน เพราะในการทำงานแต่ละอย่างนั้นย่อมมีอุปสรรคและปัญหาอยู่ตลอดเวลา

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๓”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๒…

…ชีวิตในแต่ละวันที่ผ่านมา ทำหน้าที่ไปตามบทบาทที่รับผิดชอบ สงเคราะห์ทั้งทางโลกและทางธรรม ทำเต็มที่ตามกำลังความรู้ความสามารถที่มีอยู่ ทำตามที่ครูบาอาจารย์ท่านสอนไว้ว่า การทำงานคือการปฏิบัติธรรม

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๒”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๑…

…ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วดับไปเป็นธรรมดา เมื่อใจไม่ไปยึดติด ยึดถือ ความห่วงหาอาลัยก็จะไม่มี อยู่กับสภาวะแห่งปัจจุบันธรรม ตามวิถีที่เป็นไปในแต่ละวัน ทำหน้าที่ของเรานั้นให้สมบูรณ์ตามบทบาทและหน้าที่ที่เป็นอยู่ จิตตามดู ตามรู้ ตามเห็นในความเป็นไปของกายและจิตมีสติและสัมปชัญญะคุ้มครองกายและจิต คิดให้เป็นกุศล วันเวลาก็จะผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว เพราะใจเราไม่ไปยึดถือ ก็จิตโปร่ง กายก็เบาไม่ซึมเซา เพราะมีอารมณ์ปีติทรงอยู่ เรียนรู้และพิจารณาทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๑”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๐…

…การปฏิบัติเพื่อการดับทุกข์อย่างแท้จริงนั้น ควรที่จะศึกษาให้รู้และเข้าใจในสิ่งที่เป็น “คู่ปรับ” ของกันและกันเพื่อที่จะนำมาใช้มาแก้อารมณ์ปรับจิตของเรา ให้มีความเจริญก้าวหน้าในธรรมซึ่งธรรมในเรื่องนี้ พระพุทธเจ้าได้ทรงตรัสสอนพระราหุล ถึงธรรมที่เป็นคู่ปรับกัน ๖ คู่ คือ…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๓๐”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๙…

…“ทำให้ดูอยู่ให้เห็นสอนให้เป็นแล้วก็ปล่อย” ใช้หลักการนี้ในการสอนให้มีจิตสำนึกต่อสวนรวมไม่ไปเรียกร้องขอความช่วยเหลือหรือใช้ใคร ให้เขาสมัครใจทำเองให้เขาเกิดจิตสำนึกเอง ซึ่งได้ยึดหลัก “ตักเตือน แนะนำ ครบสามครั้งแล้วจะไม่มีการตักเตือนอีกต่อไป” ปล่อยเขาไปตามวิบากกรรมเราทำหน้าที่ของเราสมบูรณ์แล้วในการแนะนำ สั่งสอนและตักเตือนส่วนพวกเขาจะทำหรือไม่ทำนั้นมันเป็นเรื่องของเขา หมดหน้าที่ของเราแล้ว ไม่ไปกังวลใจ วุ่นวายใจในพฤติกรรมของเขาเหล่านั้น…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๙”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๘…

…ชีวิตคือการเดินทาง
ทุกก้าวย่างที่ผ่านมานั้น
พบเจอปัญหาสาระพัน
เก็บมันมาเป็นบทเรียน
มันคือบทเรียนของชีวิต
ทั้งสิ่งที่ถูกและผิดที่ต้องเปลี่ยน
เหมือนกับกงล้อของเกวียน
ที่หมุนเวียนสู่การเปลี่ยนแปลง
เรียนรู้ธรรมะจากชีวิต
เรียนรู้ถูกผิดทุกหนแห่ง
ตามกำลังของสติที่มีแรง
แสวงหาซึ่งสัจธรรม

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๒๘”