รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๑…

…ระลึกธรรมเป็นคำกวีเพื่อเตือนตน…

๐ ยกกวี ลำนำ คำครูสอน
เป็นบทกลอน สอนใจ ให้ครวญคิด
อย่าประมาท บาปกรรม อันน้อยนิด
ที่เกาะจิต เกาะใจ ในผู้คน

…“อย่าดูหมิ่น บาปกรรม อันน้อยนิด
จะไม่ติด ตามต้อง สนองผล
เหมือนตุ่มน้ำ เปิดหงาย รับสายชล
ย่อมเปี่ยมล้น ด้วยอุทก ที่ตกลง”…

๐ บทกวี คำสอน แต่ก่อนเก่า
สอนให้เรา ได้คิด จิตไม่หลง
มีสติ จัดวาง อย่างมั่นคง
เพื่อเสริมส่ง ให้คิด ด้วยจิตดี

๐ ฝึกทำดี เริ่มที่ ใจเราคิด
คือฝึกจิต วางใจ ให้ถูกที่
ให้จิตเป็น กุศล ส่งผลดี
ใจเรานี้ ก็จะห่าง ทางอบาย

๐ ใจที่มี องค์ธรรม คุ้มครองอยู่
ทำให้รู้ ถึงชีวิต นิมิตหมาย
กำหนดที่ จะไป เมื่อใกล้ตาย
สุคติ คือที่หมาย ปลายทางเรา

๐ วันเวลา ของชีวิต เหลือนิดหน่อย
อย่าได้ปล่อย เผลอใจ ในทางเขลา
หลงกิเลส ตัณหา พามัวเมา
ให้ต้องเศร้า ต้องทุกข์ ไม่สุขใจ

๐ สุขในธรรม ล้ำค่า กว่าสุขอื่น
เมื่อจิตตื่น ด้วยธรรม นำสดใส
เพราะว่ามี คุณธรรม ประจำใจ
ก็จะได้ พบสุข สงบเย็น…..

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๐…

…การทำงานแต่ละอย่างนั้น เราจึงต้องคิดพิจารณาตั้งแต่เริ่มต้นว่าสิ่งที่คิดและกิจที่จะทำนั้น เรามีกำลังความรู้ความสามารถเพียงพอหรือไม่มีเหตุและปัจจัยเหมาะสมที่จะลงมือทำหรือไม่ อุปสรรคปัญหาที่จะมีมาในอนาคตเป็นอย่างไร มีทางออกหรือไม่ ถ้าอุปสรรคปัญหานั้นเกิดขึ้นต้องมองงานให้แตก แยกงานให้เป็นจึงจะตัดสินใจว่าจะทำหรือไม่ในสิ่งที่คิดไว้

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๐”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๙…

…หลักธรรมทั้ง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์นั้น จัดเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ เป็นหมวด เป็นหมู่ เป็นแถว เป็นแนวตรงกัน ไม่มีการขัดแย้งกัน สงเคราะห์อนุเคราะห์เกื้อกูลรองรับซึ่งกันและกัน เราไม่อาจจะไปปรับหลักทั้ง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ ให้มาตรงกับความคิดเห็นของเราได้ แต่เราสามารถที่จะย้ายจุดยืนของเราให้ไปตรงกับหลักที่วางไว้ตั้งไว้ได้

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๙”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๘…

…ความโมโหจะนำไปสู่ความตกต่ำอย่าไปโมโห โกรธผู้อื่นเพราะความโกรธคือไฟซึ่งมันจะเผาไหม้เจ้าของเองถ้าเขาทำตัวไม่ดี มันก็เป็นเรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องของเราการที่เราไปโกรธเขา โมโหเขาจึงเท่ากับเราไปแบกรับเอาทุกข์เอากิเลสของเขามา ครูบาอาจารย์ท่านสอนว่า “การเพ่งโทษผู้อื่นเขามันเป็นการเพิ่มกิเลสให้ตัวเราเอง”…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๘”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๗…

…ธรรมทานนี้เลิศกว่าทานทั้งหลายการแสดงธรรมบ่อย ๆ แก่บุคคลผู้เงี่ยหูลงรับฟัง นี้เลิศกว่าการพูดถ้อยคำอันเป็นที่รัก การชักชวนผู้ไม่ศรัทธาให้ตั้งมั่นทรงไว้ได้ถึงพร้อมด้วยศรัทธาชักชวนผู้ละเมิดศีล ให้ตั้งมั่นทรงไว้ได้ถึงพร้อมด้วยศีล ชักชวนผู้ไม่อยากให้ให้ตั้งมั่นทรงไว้ ได้ถึงพร้อมด้วยการปันให้ชักชวนผู้มีปัญญาทราม ให้ตั้งมั่นทรงไว้ได้ถึงพร้อมด้วยปัญญา นี้เลิศกว่าการประพฤติประโยชน์ทั้งหลาย

…จากพระไตรปิฎก ภาษาไทยฉบับหลวงเล่มที่ ๒๓ “พลสูตร” ข้อที่ ๒๐๙…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๖…

…ทุกอย่างเริ่มเข้าสู่ระบบที่กำหนดไว้ทั้งในเรื่องทางโลกและในเรื่องของทางธรรม ปรับกาย ปรับจิต ปรับสถานที่ให้เกิดความพอดีและความเหมาะสมตามอัตภาพ

…“เรียบง่าย ไร้รูปแบบ แต่ไม่ไร้สาระ” คือสภาวะของความเหมาะสมกับ จังหวะเวลา โอกาส สถานที่ บุคคล ตามเหตุผลและปัจจัย องค์ประกอบที่มีในขณะนั้นไม่ใช่การ ไร้กฎกติกา ไร้ระเบียบวินัยที่เป็นไปเพราะความมักง่าย ความขี้เกียจซึ่งสิ่งนั้นมันเกิดจากอกุศลจิต แต่เป็นการไม่เข้าไปยึดติดในรูปแบบและพิธีการจนเกินไป โดยดูตามความเหมาะสมมีกฎกติกาในชีวิต ในกิจทั้งหลายที่ควรทำ เป็นไปตามธรรมชาติตามความเหมาะสมของปัจจุบันธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๕…

…บุคคลแตกต่างด้วยธาตุและอินทรีย์ บารมีที่สร้างสมกันมา การเจริญกุศลจิตเจริญสติภาวนา ก็เพื่อเพิ่มพูนกำลังของบุญกุศล ให้รู้จักกายและใจของตนเพื่อให้เห็นคุณ เห็นโทษ เห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของสรรพสิ่งทั้งหลาย ทั้งภายนอกและภายใน ทั้งกายและจิตของเรา เพื่อเพิ่มคุณธรรม ความละอายและเกรงกลัวต่อบาปให้มากขึ้นแก่จิตของเรา

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๕”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๔…

…หนาวลมที่ริมหน้าต่าง…

๐ สายลมที่พัดผ่าน
หนาวสะท้านทั่วทั้งกาย
สายลมสื่อความหมาย
บอกให้รู้ฤดูกาล

๐ ยามเช้าที่หนาวเหน็บ
จึงขอเก็บมาเล่าขาน
เรื่องราวของวันวาน
เล่าให้รู้สู่กันฟัง

๐ ห่างหายและเหินห่าง
เพราะไม่ว่างมีเบื้องหลัง
ภาระที่รุงรัง
ทั้งส่วนตัวและส่วนรวม

๐ งานหลวงมิให้ขาด
และงานราษฎร์ก็ไม่หลวม
เร่งสร้างเพื่อส่วนรวม
จารึกไว้ในแผ่นดิน

๐ ศาลาโบสถ์วิหาร
นั้นเป็นงานในเชิงศิลป์
ผู้คนได้ยลยิน
สืบสานต่อเจตนา

๐ บูชาคุณพระพุทธ
สิ่งสูงสุดศาสนา
บูชาพระธัมมา
ซึ่งคำสอนสัจธรรม

๐ บูชาซึ่งพระสงฆ์
ที่ดำรงคุณค่าล้ำ
ตัวอย่างที่ก้าวนำ
ปฏิบัติกันสืบมา

๐ งานนอกคือก่อสร้าง
ทุกสิ่งอย่างต้องเสาะหา
งานในภาวนา
สำรวมจิตให้มั่นคง

๐ ไม่ว่างภารกิจ
แต่ดวงจิตไม่ลืมหลง
ยึดมั่นและดำรง
ภายในว่างจากอัตตา

๐ ทำงานทุกชนิด
เจริญจิตภาวนา
รู้กาลรู้เวลา
ว่ากระทำเพื่อสิ่งใด

๐ ขอบคุณสายลมหนาว
ให้ตื่นเช้ารับวันใหม่
สายลมอาจเปลี่ยนไป
แต่ดวงจิตไม่เปลี่ยนแปลง

๐ ตอบแทนคุณแผ่นดิน
ทั่วทุกถิ่นและหนแห่ง
ทำไปตามเรี่ยวแรง
ความสามารถเท่าที่มี

๐ สืบต่อศาสนา
สืบรักษาซึ่งวิถี
สืบต่อสิ่งที่ดี
คือพระธรรมองค์สัมมา

๐ ละเว้นสิ่งมิชอบ
ไม่ประกอบซึ่งมิจฉา
มรรคแปดที่มีมา
ทางสายเอกให้เดินตาม

๐ เป็นทางมัชฌิมา
มีคุณค่าอย่ามองข้าม
ไม่เกินพยายาม
ปฏิบัติตามแนวทาง

๐ ธรรมะในยามเช้า
คือเรื่องเล่าริมหน้าต่าง
ฟ้าเริ่มจะรุ่งสาง
เช้าวันใหม่ใกล้จะมา

๐ เช้าใหม่ชีวิตใหม่
ดำเนินไปให้มีค่า
ตามธรรมองค์สัมมา
ในทางโลกและทางธรรม

๐ ธรรมะอยู่คู่โลก
ลบรอยโศกและรอยช้ำ
เพียงเรานั้นน้อมนำ
ปฏิบัติและเดินตาม

๐ ฝากไว้เป็นข้อคิด
แต่มวลมิตรทุกผู้นาม
ฝึกใจให้งดงาม
เป็นพุทธะ” ปัจจัตตัง “…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๓…

๐ วางนิ้ว บนแป้นพิมพ์
แล้วก็จิ้ม ตัวอักษร
บทความ และกาพย์กลอน
คติธรรม ประจำวัน

๐ หลายหลาก มากเรื่องราว
สื่อสารข่าว บอกเล่ากัน
เอาธรรม มาแบ่งปัน
นำเสนอ เพื่อทุกคน

๐ กล่าวธรรม ย้ำเตือนจิต
สอนให้คิด ถึงเหตุผล
ให้รู้ จักตัวตน
สิ่งควรคิด กิจควรทำ

๐ สอนให้ ไม่ประมาท
ตกเป็นทาส ของอธรรม
สร้างเวร และก่อกรรม
พาชีวิต ให้ผิดทาง

๐ ย้ำเตือน แก่หมู่มิตร
ผู้มีจิต คิดสรรค์สร้าง
สอนให้ รู้ละวาง
ซึ่งมานะ และอัตตา

๐ กล่าวธรรม ไปตามกาล
ที่พบพาน ตามเนื้อหา
ตามกาล ตามเวลา
สิ่งที่เห็น และเป็นจริง

๐ เรียบง่าย ไร้รูปแบบ
แต่อิงแอบ สรรพสิ่ง
เนื้อหา นั้นไม่ทิ้ง
แฝงสาระ ด้วยหลักธรรม

๐ บทความ บทกวี
ที่เขียนมี ทุกเช้าค่ำ
รอยทาง และรอยธรรม
รอยลำนำ บทกวี

๐ สาระ กวีธรรม
เพื่อชี้นำ สู่ทางดี
มอบให้ ด้วยไมตรี
เพื่อเตือนจิต มิตรทางธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๓๑ มกราคม ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๒…

…กวีลำนำฝากสายลมช่วยพัดพา…

๐ ฝากฟ้าช่วยห่มใจ
โอบคนไกลให้คลายเศร้า
ทุกข์โศกให้บรรเทา
ที่ปวดร้าวให้ผ่อนคลาย

๐ ฝากดินโอบกอดไว้
เป็นแรงใจเคียงข้างกาย
น้ำใจไม่ขาดสาย
มิตรสหายที่เคยมี

๐ ฝากลมที่พัดผ่าน
จงสมานมิตรไมตรี
บรรเลงบทกวี
ปลอบชีวีกล่อมดวงใจ

๐ ฝากดาวสกาวผ่อง
ดาวช่วยส่องให้สดใส
เรื่องร้ายให้หายไป
ชีวิตใหม่จงรื่นรมย์

๐ หนทางที่กางกั้น
ทางสายนั้นอย่าโศกตรม
รอวันขวัญภิรมย์
ได้ชื่นชมซึ่งความงาม

๐ ขวัญเอยจงพักผ่อน
ที่ร้าวรอนอย่าลุกลาม
ขวัญเจ้าพยายาม
จงเดินตามความฝันไป

๐ ฝันไว้ไปให้ถึง
ให้พบซึ่งวันสดใส
ฝันเอยจงอำไพ
ส่งแรงใจให้ฝันดี

๐ ฝันดีในยามหลับ
ตื่นพบกับความสุขี
โศกทุกข์อย่าได้มี
เรื่องไม่ดีอย่าเข้ามา

๐ ฝากเมฆที่ลอยใหล
ส่งแรงใจฝากไปหา
คุ้มครองป้องกายา
ช่วยรักษาและคุ้มครอง

๐ แคล้วคลาดและปลอดภัย
อย่าให้ใจนั้นเศร้าหมอง
กุศลจงคุ้มครอง
เพื่อนทั้งผอง…สวัสดี…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓๐ มกราคม ๒๕๖๕…