รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…ปรารภธรรมคำกวีที่ใต้หอระฆัง…

…การไร้รูปแบบก็คือการมีรูปแบบเฉพาะตัวนั้นเอง โดยการไม่เข้าไปยึดติดในรูปแบบที่เป็นกระแสนิยมของสังคม เป็นไปเพื่อความเหมาะสมกับจริตและวิถีชีวิตของผู้ปฏิบัตินั้นเองเป็นการกระทำที่รู้ได้เฉพาะตนมีเหตุและผลในการกระทำทั้งหลายมีสติและสัมปชัญญะที่เป็นกุศลควบคุมกายจิตอยู่ทุกขณะ เป็นสภาวะของปรมัตถธรรม จิตเข้าสู่ความเป็นปัจจัตตัง รู้ได้เฉพาะตนในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ ดำเนินชีวิตไปอย่างเรียบง่าย ไม่เป็นภัยต่อชีวิต ไม่เป็นพิษต่อผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืนธรรมวินัย เป็นไปโดยชอบอันประกอบด้วยกุศลเป็นมงคลต่อชีวิต นั้นสิ่งที่ควรคิดและกิจที่ควรทำ…

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมคำกวีที่ใต้หอระฆัง”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๗…

…สายลมที่พัดผ่าน
หนาวสะท้านทั่วทั้งกาย
สายลมสื่อความหมาย
บอกให้รู้ฤดูกาล

…ยามเช้าที่หนาวเหน็บ
จึงขอเก็บมาเล่าขาน
เรื่องราวของวันวาน
เล่าให้รู้สู่กันฟัง

…ห่างหายและเหินห่าง
เพราะไม่ว่างมีเบื้องหลัง
ภาระที่รุงรัง
ทั้งส่วนตัวและส่วนรวม

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๗”

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๖…

…ความเจริญในธรรมนั้น เหมือนกับต้นไม้ คือต้องค่อยเป็นค่อยไปตามกาลเวลาและลำดับชั้น เหมือนเราปลูกต้นไม้ เราอยากจะให้ต้นไม้มันโตไวๆ ให้ดอกออกผลโดยเร็วแต่มันเป็นไปไม่ได้ ต้นไม้มันต้องเจริญเติบโตไปตามระยะเวลาและอายุของมัน

…การปฏิบัติธรรมก็เช่นกัน มันต้องผ่านกาลเวลา การสั่งสมเพิ่มพูนกำลังไปตามลำดับชั้น การปฏิบัตินั้นจึงจะเป็นไปด้วยดี และมีความเจริญในธรรมที่มั่นคง ถูกต้องตามหลักของพระพุทธศาสนา ตามที่องค์พระศาสดาพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงตรัสสอนไว้…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๖”

…ความทรงจำเกี่ยวกับวันสุนทรภู่…

…จากความทรงจำเมื่อสี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา ในสมัยที่ยังเป็นนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย (เด็ก ม.ศ.) ทางจังหวัดเขาจัดงานวันสุนทรภู่ที่โรงเรียนสตรีสุราษฎร์ธานีและได้ส่งหนังสือไปยังโรงเรียนต่างๆให้จัดส่งตัวแทนมาแข่งตอบปัญหาเกี่ยวกับสุนทรภู่ ซึ่งทางโรงเรียนได้คัดเลือกตัวแทนนักเรียนไว้ล่วงหน้าแล้ว ๒ ท่าน แต่เมื่อถึงวันงาน ตัวแทนทั้งสองท่านนั้นได้ถอนตัวเพราะกลัวแพ้

…ทางโรงเรียนจึงต้องประกาศหาอาสาสมัครไปแข่งตอบปัญหาแทนซึ่งก็ไม่มีใครกล้าไป เพราะกลัวจะไปทำขายหน้าให้อายโรงเรียนอื่นเขาเมื่อหาใครไม่ได้ คณะครูเลยมาบังคับให้ข้าพเจ้าไปเป็นตัวแทนของโรงเรียนเพราะต้องการส่งไปให้พ้นๆโรงเรียนจะได้ไม่อยู่กวนครูและนักเรียนคนอื่นจึงจำเป็นต้องไปและต้องเดินไปเองจากโรงเรียนไปสถานที่จัดงานระยะทางเกือบ ๓ ก.ม. ไม่มีครูผู้ปกครองนำไปต้องเดินไปกันเอง

อ่านเพิ่มเติม “ความทรงจำเกี่ยวกับวันสุนทรภู่”

…ปรารภธรรมยามค่ำคืนหลังฟื้นไข้…

…การฟังธรรมนั้น ต้องตั้งใจฟังและพิจารณาตาม จึงจะเข้าใจและได้รับประโยชน์จากการฟังธรรม

…ภาชนะที่รองรับธรรมะนั้นคือใจเรา ถ้าใจยังวอกแวกสอดส่าย ไม่นิ่ง ใจยังแตกร้าวอยู่ ก็ไม่สามารถที่จะรับรู้และซึมซับเอาธรรมะนั้นได้ เหมือนภาชนะที่รั่วและร้าว เทน้ำลงไป ก็ไม่สามารถที่จะเก็บรองรับเอาน้ำไว้ได้ ใจของเราก็เหมือนกัน ถ้ามันไม่นิ่ง ความจริงทั้งหลายก็จะไม่ปรากฏ ไม่สามารถที่จะรับเอาสภาวธรรมทั้งหลายที่เกิดขึ้นให้คงอยู่ในใจของเราได้ เราจึงต้องมาทำกายใจของเราให้สงบนิ่งเพื่อจะได้รับรู้ความเป็นจริงของสภาวธรรมทั้งหลายนั้น …

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมยามค่ำคืนหลังฟื้นไข้”

…ทรัพย์สมบัติใด ๆ ในโลกนี้ที่มีอยู่ก็ไม่สู้ธรรมะสมบัติได้ ถ้าเรามีทรัพย์คือธรรมะประดับใจของเราแล้วย่อมเป็นผู้เจริญรุ่งเรืองขึ้นไปแน่นอน…

…พระคุณต้องทดแทน ความแค้นต้องให้อโหสิกรรมอะเวรัง อะสะปัตตัง พระพุทธเจ้าทรงสอนให้พวกเราเป็นผู้ไม่มีเวรไม่จองเวร เป็นผู้อโหสิกรรม…

อ่านเพิ่มเติม “ทรัพย์สมบัติใด ๆ ในโลกนี้ที่มีอยู่ ก็ไม่สู้ธรรมะสมบัติได้”

…ปรารภธรรมยามเช้าที่ใต้หอระฆัง…

…มีภารกิจประจำปีก่อนเข้าพรรษาคืองานปริวาสกรรมของวัดเพชรน้ำผึ้งอ.ลานสัก จ.อุทัยธานี ซึ่งได้เป็นผู้ริเริ่มดำเนินการ ทำหน้าที่ควบคุมดูแลเป็นเจ้าพิธีเป็นประธานสงฆ์ ซึ่งงานปริวาสของวัดเพชรน้ำผึ้งนี้ จะเป็นที่รู้กันของทีมงานว่าจะต้องมารวมกัน เพื่อจัดพระไปจำพรรษาตามอาวาสต่าง ๆ ที่อยู่ในเครือข่าย เป็นการเช็คจำนวนสมาชิกทีมงานว่ายังเหลืออยู่เท่าไหร ใครจะไปอยู่ที่ไหนกันบ้าง…

…การฟังธรรมนั้น ต้องตั้งใจฟังและพิจารณาตาม จึงจะเข้าใจและได้รับประโยชน์จากการฟังธรรม

…ภาชนะที่รองรับธรรมะนั้นคือใจเราถ้าใจยังวอกแวกสอดส่าย ไม่นิ่ง ใจยังแตกร้าวอยู่ ก็ไม่สามารถที่จะรับรู้และซึมซับเอาธรรมะนั้นได้ เหมือนภาชนะที่รั่วและร้าว เทน้ำลงไป ก็ไม่สามารถที่จะเก็บรองรับเอาน้ำไว้ได้ ใจของเราก็เหมือนกัน ถ้ามันไม่นิ่ง ความจริงทั้งหลายก็จะไม่ปรากฏ ไม่สามารถที่จะรับเอาสภาวธรรมทั้งหลายที่เกิดขึ้นให้คงอยู่ในใจของเราได้ เราจึงต้องมาทำกายใจของเราให้สงบนิ่งเพื่อจะได้รับรู้ความเป็นจริงของสภาวธรรมทั้งหลายนั้น …

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมยามเช้าที่ใต้หอระฆัง”

…ระลึกถึงธรรมตามกาลเวลา…

…อดีตคือความทรงจำที่ผ่านมาปัจจุบันคือความเป็นจริง สิ่งที่กำลังตั้งอยู่ อนาคตคือความฝันและจินตนาการเป็นสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น…

…คือคำพูดและโวหารในเชิงกวีที่ได้กล่าวกันมาแต่ยาวนานแต่ในความเป็นจริงในชีวิตจงทำจิตให้หยุดคิดสงบนิ่งแล้วขจัดความคิดอกุศลสิ่งที่เป็นขยะของอารมณ์ออกไปคงเหลือไว้แต่สิ่งที่เป็นกุศลสิ่งที่ดีมีสาระและมีประโยชน์สิ่งที่ไม่เป็นทุกข์ เป็นภัยและเป็นโทษต่อกุศลทั้งหลายเพื่อให้มีความเจริญในกุศลธรรมทั้งหลายนั้นเพิ่มพูนก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไป…

อ่านเพิ่มเติม “ระลึกถึงธรรมตามกาลเวลา”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๖…

…บางครั้งในสิ่งที่ไม่อยากจะทำก็ต้องทำและในสิ่งที่อยากจะทำก็ไม่ได้ทำ เพราะว่าทุกอย่างนั้นขึ้นอยู่กับ จังหวะ เวลา โอกาสสถานที่และตัวบุคคล เป็นเหตุและปัจจัยให้เกิดสิ่งนั้น พิจารณาเป็นธรรมะ มันก็อยู่ในฐานเวทนาหนึ่งในสติปัฏฐาน ๔ คือความยินดีและไม่ยินดี ถ้าเราได้กระทำในสิ่งที่เรายินดี ในสิ่งที่ชอบในสิ่งที่ใช่ใจของเราก็จะมีความยินดีพอใจในสิ่งที่กระทำนั้น

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๖”

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๕…

…ค้นพบบันทึกเล่มเก่าที่เขียนไว้เมื่อ ๒๓ ปีที่แล้ว มีเรื่องราวมากมายที่ได้เขียนบันทึกไว้ในสมุดเล่มนั้นเปิดอ่านที่ละหน้าแล้ว พิจารณาย้อนกลับไปในอดีตเรื่องราวที่บันทึกไว้นั้น ได้บอกอะไรแก่เรา ได้มากมายสิ่งที่บันทึกไว้นั้นเป็นเครื่องเตือนความทรงจำแก่ตัวเราจุดหมายปลายทางของชีวิตและทิศทางที่จะต้องเดินไป…

…บันทึกบทหนึ่งของชีวิต…

…ชีวิตคือการเดินทาง
เพื่อสร้างกุศลกรรม สั่งสมบารมี
ด้วยจิตสำนึกแห่งคุณธรรม
ปรารถนาไปถึงซึ่งความพ้นทุกข์
ฝันไว้ไกลและต้องไปให้ถึง
ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติก็ตาม
จะพยายามก้าวไปข้างหน้าไม่หยุด
สั่งสมอบรมอินทรีย์สร้างบารมีต่อไป
ฝันที่ตั้งไว้คงไม่ไกลเกินความจริง…

…เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต…

…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
๑๘ ก.พ.๔๑ วัดเก่าเจริญธรรม กระโสม พังงา

…พิจารณาย้อนกลับไปถึงในวันนั้น เทียบเคียงกับปัจจุบันในวันนี้ สิ่งที่ตั้งใจไว้ เราได้ทำตามความมุ่งหวังแล้วรึยัง ก้าวหน้าหรือว่าถอยหลัง เป็นสิ่งที่รู้ได้เฉพาะตน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๑ พฤษภาคม ๒๕๖๔…