…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๙…
…การฝึกจิตนั้นต้องกระทำอยู่อย่างสม่ำเสมอ ไม่มีเวลาหยุดพักเพราะการเจริญสตินั้นต้องทำในทุกโอกาส เพื่อให้สตินั้นมีกำลังเพิ่มยิ่ง ๆ ขึ้น เพื่อให้เห็นการเกิดดับของสรรพสิ่ง และละวางอารมณ์ที่เป็นอกุศลจิตให้รวดเร็ว ซึ่งสิ่งนั้นต้องอาศัยกำลังของสติสัมปชัญญะและองค์แห่งคุณธรรมเป็นตัวเข้าไปจัดระบบความคิดทั้งหลายของจิตโดยมีสมาธิคือจิตที่สงบนิ่ง เป็นบาทฐานก่อนยกจิตขึ้นสู่การพิจารณาทุกเวลาที่ผ่านไปนั้น จึงเป็นการปฏิบัติธรรม…
…แด่วันหนึ่งที่ผ่านมาและวันเวลาที่เหลืออยู่…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑ สิงหาคม ๒๕๖๔…
