รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๘๒…

…ช่วงเดือนพฤษภาคมปีนี้ สภาพดินฟ้าอากาศไม่เป็นใจ อากาศร้อนอบอ้าวมีลมร้อน จิตเกิดความกังวลและปฏิฆะต่อสภาพดินฟ้าอากาศ สติระลึกได้ทันเห็นการเกิดของอารมณ์ความรู้สึกเจาะลึกเห็นการเกิดของอารมณ์ปฏิฆะและปลิโพธนั้นพิจารณาธรรมตามสภาวะเกิดความรู้ ความเข้าใจในธรรม เข้าใจในสภาพของดินฟ้าอากาศว่า “มันเป็นเช่นนั้นเอง”

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๘๒”

…ระลึกธรรมและคำกวีเพื่อเตือนตน…

…“ภิกษุทั้งหลาย!เราประพฤติพรหมจรรย์นี้
มิใช่เพื่อหลอกลวงคน เพื่อให้คนบ่นถึง
เพื่อผลคือลาภสักการะและชื่อเสียง
เพื่อเป็นเจ้าลัทธิ เพื่อให้คนทั้งหลายรู้จักเรา
ก็หามิได้ แต่ที่แท้จริงแล้ว เราประพฤติพรหมจรรย์นี้
เพื่อความสังวรระวัง เพื่อละกิเลส
เพื่อคลายกิเลส และเพื่อดับกิเลสเท่านั้น”…

…“นยิทํ ภิกขเว พฺรหฺมจริยํ วุสฺสติ
ชนกุหนตฺถํ น ชนลปนตฺถํ
น ลาภสกฺการสิโลกานิสํสตฺถํ
น อิติวาทปฺปโมกฺขานิสํสตฺถํ
น อิติ มํ ชโน ชานาตูติ
อถโข อิทํ ภิกฺขเว พฺรหฺมจริยํ วุสฺสติ
สํวรตฺถํ ปหานตฺถํ วิราคตฺถํ นิโรธตฺถนฺติ”…
…พุทธสุภาษิต พรหมจริยสูตร ๒๑/๒๙…

๐ ล่องลอยในกระแส
ความผันแปรของสังคม
เป็นอยู่มานานนม
แสวงหาสัจธรรม

อ่านเพิ่มเติม “ระลึกธรรมและคำกวีเพื่อเตือนตน”

…ปรารภธรรมในยามเย็น…

…ทุกสิ่งทุกอย่าง “มันเป็นเช่นนั้นเอง” ไม่ว่าเรื่องอะไร ถ้าเราพิจารณาเข้าหาพระไตรลักษณ์ มันก็ไม่หนักใจ เพราะเราไม่เข้าไปยึดถือ มันก็เลยไม่เป็นทุกข์ ที่เราทุกข์ก็เพราะเราเข้าไปยึดถือ

…การปฏิบัติธรรมคือการศึกษาและฝึกฝนเพื่อให้หลุดพ้นจากการยึดถือ ฝึกจากสิ่งที่ทำได้ง่ายไปสู่สิ่งที่ทำได้ยาก จากสิ่งที่หยาบไปสู่สิ่งที่ละเอียด เพื่อความรู้ความชำนาญสั่งสมประสบการณ์ไปเรื่อยๆ ค่อยเป็นค่อยไปสร้างเหตุ สร้างปัจจัย อย่าได้ลดละความเพียรพยายามในการกระทำความดีทั้งหลาย

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมในยามเย็น”

…รำพึงธรรมคำกวีในยามเย็น…

๐ คือสายธาร ศรัทธา ปสาทะ
เพื่อลดละ กิเลส ตัวตัณหา
จึงรอนแรม เร่ร่อน สัญจรมา
มุ่งสู่ป่า ทิ้งเมือง เรืองวุ่นวาย

๐ ร้อยสายน้ำ ร้อยดอย และร้อยป่า
ภาวนา ปฏิบัติ คือจุดหมาย
เพื่อชำระ กิเลส ให้จางคลาย
ลำบากกาย อย่างไร ไม่นำพา

๐ มาพำนัก พักอยู่ บนภูเขา
ใต้ร่มเงา ของแมกไม้ และหินผา
ธรรมชาติ ช่วยส่งเสริม เติมปัญญา
ภาวนา จิตสงบ ได้พบธรรม

๐ สมาธิ เกิดขึ้น แล้วตั้งอยู่
ยกจิตสู่ ปัญญา พาสุขล้ำ
สงบจิต สงบใจ ในหลักธรรม
แล้วน้อมนำ มาคิด พิจารณา

๐ พระไตรลักษณ์ หลักใหญ่ ให้พินิจ
ทุกชีวิต เป็นไป อย่างนั้นหนา
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
เกิดปัญญา เข้าใจ ในปลายทาง

๐ คือปลายทาง ชีวิต นิมิตหมาย
สิ่งสุดท้าย ทำใจ ให้มันว่าง
เมื่อกิเลส ตัณหา มันเจือจาง
จิตก็ว่าง มันเป็น เช่นนั้นเอง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๒ พฤษภาคม ๒๕๖๕…

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒…

“ภิกษุจงเป็นผู้ไม่ประมาท มีสติ มีศีลอันดี จงมีความดำริตั้งมั่นตามรักษาจิตของตนเถิด”

“อปฺปมตฺตา สตีมนฺโต สุสีลา โหถ ภิกฺขโว
สุสมาหิตสงฺกปฺปา สจิตฺตมนุรกฺขถ”
…พุทธสุภาษิต มหาปรินิพพานสูตร ๑๐/๑๒๐…

…การเริ่มต้นของเช้าวันใหม่ เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา จงเจริญสติและสัมปชัญญะให้มีความสมบูรณ์ มีความระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อมในกายและจิตของเราตั้งจิตของเราให้เป็นกุสลจิต เพื่อชีวิตในเช้าวันใหม่ เป็นการสร้างเหตุและปัจจัยให้แก่ชีวิตของเรา เพื่อที่จะรับเอาสิ่งที่ดีๆเข้ามาสู่ชีวิต ต้องเริ่มที่จิตของเรา

…จิตของเราเป็นเสมือนเครื่องรับคลื่นสัญญาณ มันมีกำลังที่จะดึงดูดคลื่นสัญญาณทั้งหลายได้ ถ้าจิตของเราเป็นกุศลจิต มันก็จะดูดเอาสิ่งที่ดีๆเข้ามา ในทางกลับกัน ถ้าจิตของเราเป็นอกุศลจิต มันก็จะดึงเอาสิ่งที่เป็นอกุศลเข้ามาสู่จิตของเรา…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒”

…ปรารภธรรมในยามดึกที่ริมสระน้ำ…

…ระลึกถึงหมู่อดีตสหธรรมิกที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา สมัยที่ยังพอเวลาเดินธุดงค์ร่วมกันหรือได้ช่วยกันจัดงานปฏิบัติธรรมปริวาสด้วยกันได้บอกกล่าวแด่พระภิกษุทุกรูปว่าพวกเราอยู่กันแบบพี่น้อง ปกครองกันด้วยธรรมวินัย ร่วมมือ ร่วมแรง ร่วมใจร่วมกันทำกิจวัตรของสงฆ์ ดำรงทรงไว้ซึ่งสมณะรูป เพื่อธรรมเพื่อวินัย ศึกษาให้รู้ธรรมรู้วินัย ดูแลตนเอง ไม่ต้องสอนอะไรกันมาก ปฏิบัติกันเอง ถ้ามีปัญหาอะไร ก็มาพูดคุยแลกเปลี่ยน ชี้แนะแก้ไขกัน ในเรื่องของการประพฤติปฏิบัติธรรม

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมในยามดึกที่ริมสระน้ำ”

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๘๑…

…บางครั้งความคุ้นเคยและความเคยชินมันอาจจะนำไปสู่ความหย่อนยานจนกลายเป็นความขี้เกียจ มักง่ายถ้าเราไม่หมั่นตรวจสอบควบคุมจิตของเรา ไม่มีความรับผิดชอบต่อภาระหน้าที่ ข้อวัตรปฏิบัติมันก็จะนำไปสู่ความเสื่อมถอยจิตคล้อยตามไปในกระแสโลกออกห่างจากกระแสธรรม แต่ถ้าเรามีความมั่นคงมีศรัทธาที่หนักแน่น ตามดู ตามรู้จิตนั้นอยู่เสมอ ไม่พลั้งเผลอขาดสติและองค์แห่งคุณธรรมแล้ว ความเสื่อมย่อมไม่เกิดขึ้นแก่เรา ความเจริญในธรรมทั้งหลาย ก็จบังเกิดขึ้นแก่ผู้ที่ปฏิบัติเช่นนั้น สิ่งสำคัญมันอยู่ที่จิตสำนึกแห่งการใฝ่ดีว่าเรานั้นมีแล้วหรือยังและเราได้ทำในสิ่งนั้นแล้วหรือยัง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๒ พฤษภาคม ๒๕๖๕…

…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๘๑…

…ขัดเกลากิเลสในจิตใจด้วยการเจริญภาวนา การภาวนาเป็นบุญอันยิ่งใหญ่สูงสุด เพราะทำให้จิตไม่ติด ไม่ข้องอะไร บุญนั้นเกิดที่ใจมันก็ได้บุญแล้ว กิเลสมีอยู่ในตัวเราทุกคน

…การรักษาศีล เจริญภาวนานั้นเพื่อต้องการชำระกิเลส ความชั่วความมัวหมองให้ออกจากจิตใจของเรา พระธรรมคำสอนในพระพุทธศาสนาทั้งหลายนั้น ก็เพื่อให้นำมาประพฤติปฏิบัติ เพื่อให้ชำระกาย วาจา ใจ ให้ถึงความบริสุทธิ์เท่านั้น…

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๘๑”

…ประเทศไทยในวันนี้…

๐ แผ่นดินนี้ คือที่ ให้กำเนิด
ได้ก่อเกิด เติบกาย จนได้ใหญ่
แผ่นดินนี้ มาไร้สุข เกิดทุกข์ภัย
จึงอยากให้ มาร่วมกัน ดับมันลง

๐ เพราะความโลภ ความหลง ของมนุษย์
ไม่สิ้นสุด ตัณหา พาให้หลง
อยากได้มา เพื่อลาภยศ ที่มั่นคง
ไม่ยอมปลง จึงสร้าง ทางระยำ

๐ ต่างกล่าวอ้าง เพื่อคน ชนทุกชั้น
ความจริงนั้น เพื่อใคร ให้น่าขำ
ต่างก็ถูก กิเลส เข้าครอบงำ
แผ่นดินช้ำ บ้านเมืองชอก เพราะหลอกลวง

อ่านเพิ่มเติม “ประเทศไทยในวันนี้”

…วิถีทางแห่งกรรมกรธรรม…

…มีญาติโยมหลายท่านที่ถามมาว่า “ทำไมต้องหักโหมเรื่องงานการก่อสร้าง ทำไมไม่จ้างช่างหรือหรือผู้รับเหมาให้เขาทำกัน” ก็ได้ตอบคำถามเหล่านั้นไปว่า…

– เพื่อเป็นการประหยัด ไม่อยากรบกวนญาติโยม
– เพื่อให้ญาติโยมในพื้นที่ได้มีส่วนร่วมในการใช้แรงงาน
– เพื่อเป็นการฝึกจิตโยธากัมมัฏฐาน
– เพื่อเป็นการสอนธรรม
– เพื่อปลดเปลื้องความกังวลใจ

อ่านเพิ่มเติม “วิถีทางแห่งกรรมกรธรรม”