รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…รุ่งอรุณ วันใหม่ ที่ชายโขง
จุดเชื่อมโยง พี่น้อง ทั้งสองฝั่ง
ทั้งลาวไทย รักใคร่ ไม่ชิงชัง
รวมพลัง สร้างวัด ด้วยศรัทธา

…คือภาพงาม ตรึงจิต ให้คิดฝัน
แม้คืนวัน ล่วงเลย นานนักหนา
คือภาพซึ้ง ตรึงจิต ติดในตา
คือภาพฟ้า กับน้ำ ยามอรุณ…

…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๒๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๔…

….วันเวลาที่ผ่านไปทุกขณะจิตนั้นมันเป็นการสั่งสมประสพการณ์ของชีวิตสอนให้เรานั้นได้คิดได้พิจารณาเพิ่มขึ้นขอให้เรานั้นมั่นคงในจุดยืนของการดำเนินชีวิตที่คิดจะสร้าง จะทำก่อกรรมดี สร้างมงคลให้กับชีวิต เพื่อจะได้พัฒนาทางจิตให้เจริญก้าวหน้าในทางธรรม การเจริญสตินั้นจึงเป็นงานที่ต้องกระทำอยู่ตลอดเวลา

…กาลเวลานั้นย่อมหมุนเวียนและเปลี่ยนไปไม่มีเวลาที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่ง สรรพสิ่งย่อมเคลื่อนไหว โลกนั้นแปรเปลี่ยนไปอยู่ตลอดเวลาไม่เคยหยุดนิ่ง กระแสแห่งโลกนั้นจึงไม่มีวันที่จะสิ้นสุดและหยุดอยู่แต่จิตของมนุษย์นั้นย่อมมีวันที่จะสิ้นสุดและหยุดนิ่ง ถ้าได้รู้และได้เห็นความเป็นจริงของชีวิตจิตวิญญานสิ้นสุดด้วยการที่รู้จักพอโดยไม่ร้องขอและแสวงหาอีกต่อไป

อ่านเพิ่มเติม “วันเวลาที่ผ่านไปทุกขณะจิต”

…คุณธรรมกำลังหายไปจากใจมนุษย์…

๐ เวลา ผ่านไป ไม่หยุด มนุษย์ ดิ้นรน ขวนขวาย
ตั้งแต่ เกิดมา จนตาย มุ่งหมาย หาสุข ใส่ตัว
หลงเพลิน ไปตาม กระแส ผันแปร จนน่า เวียนหัว
เพราะความ หน้ามืด ตามัว ลืมตัว ลืมตน ลืมตาย
ติดอยู่ กับกิน กามเกียรติ จนเครียด เพราะความ มุ่งหมาย
อยากให้ อยู่สุข สบาย จึงกลาย เป็นสร้าง เวรกรรม
ชีวิต จึงไม่ สงบ ไม่พบ กับสิ่ง ค่าล้ำ
ชีวิต อยู่ห่าง ทางธรรม เคราะห์กรรม จึงมา เยี่ยมเยือน
ชีวิต จึงมี แต่ทุกข์ ไร้สุข เหมือนไม่ มีเพื่อน
ไร้คน จะมา ปลอบเตือน เสมือน โดดเดี่ยว เดียวดาย
สังคม นับวัน เสื่อมทราม หลงตาม ไร้ซึ่ง จุดหมาย
วัตถุ เพิ่มขึ้น มากมาย ที่หาย คือคุณ ความดี
ศีลธรรม กำลัง หดหาย จางคลาย ไปทุก ถิ่นที่
แก่งแย่ง แข่งขัน ชิงดี ไม่มี น้ำใจ ให้กัน
สังคม แห่งภาพ มายา ให้ค่า วัตถุ เท่านั้น
ใครมี ทรัพย์มาก กว่ากัน ผู้นั้น ได้รับ คำเชิญ
คนดี มีศีล มีธรรม ไม่นำ มากล่าว สรรเสริญ
คนดี ไม่มี ที่เดิน ถูกเมิน ว่าโง่ งมงาย
คนดี ถูกเขา เอาเปรียบ หยามเหยียบ ไร้ซึ่ง ความหมาย
สังคม นับวัน กลับกลาย มากมาย ด้วยเล่ห์ ลมลวง
ศีลธรรม หากไม่ กลับมา โลกา นี้น่า เป็นห่วง
เพราะว่า มนุษย์ ทั้งปวง หลอกลวง คดโกง ฆ่ากัน
ทุกคน จะเห็น แก่ตัว เมามัว แก่งแย่ง แข่งขัน
ไม่มี น้ำใจ แบ่งปัน โลกนั้น คงดับ ลับลง….

…เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ- สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๒๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๔…

…มีสติระลึกรู้อยู่กับกายและจิต พยายามคิดและมองทุกอย่างให้เป็นธรรมะระลึกถึงหัวข้อธรรมในหมวดต่าง ๆ นำมาสงเคราะห์ให้เหมาะสมกับสถานการณ์คือสิ่งที่กำลังกระทำอยู่ เพื่อให้เป็นธรรมะสัปปายะคือการเลือกเฟ้นธรรมให้เหมาะสมกับจังหวะ เวลา โอกาศ สถานที่และบุคคล ทุกอย่างนั้นไม่มีอะไรดีที่สุดมีเพียงความเหมาะสมที่สุดตามเหตุและปัจจัย นี่คือความเป็น

อ่านเพิ่มเติม “มีสติระลึกรู้อยู่กับกายและจิต”

…พุทธศาสนานั้นเป็นศาสนาของเหตุและผล ซึ่งจะพิสูจน์ได้ด้วยการกระทำไม่ใช่ศาสนาที่เป็นเรื่องของศรัทธา ที่สอนให้เชื่อแต่เพียงอย่างเดียวซึ่งมีพระสูตรที่พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้แก่ชาวกาลามะ หมู่บ้านเกสปุตติยนิคมคือ “กาลามสูตร” อันเป็นหลักแห่งความเชื่อ ไม่ให้เชื่ออย่างงมงาย โดยไม่ใช้ปัญญาพิจารณาให้เห็นจริง ถึงคุณโทษหรือดีไม่ดีก่อนเชื่อ ซึ่งมีหลักอยู่ ๑๐ ประการคือ…

อ่านเพิ่มเติม “พุทธศาสนานั้นเป็นศาสนาของเหตุและผล”

…ช่วงหนึ่งของวันเวลาและอารมณ์…

๐ เหนื่อยนัก อยากพักผ่อน เอนกายนอน แนบพื้นดิน
สููดดม ซึ่งไอกลิ่น ของผืนดิน ที่เกิดมา
เดียวดาย ใต้ฟ้ากว้าง บนเส้นทาง แสวงหา
ก้าวผ่าน กาลเวลา ผ่านร้อยป่า และภูดอย
ฝึกตน และฝึกจิต เพื่อหมู่มิตร ที่รอคอย
ฝันไว้ ใช่เลื่อนลอย จิตไม่ถอย ซึ่งศรัทธา
เรียนรู้ ปริยัติ ปฏิบัติ ภาวนา
สติ และปัญญา เพื่อค้นหา สัจจธรรม

อ่านเพิ่มเติม “ช่วงหนึ่งของวันเวลาและอารมณ์”

…เพียงแสงเทียนที่ส่องทาง…

๐ เป็นเพียงเทียน แท่งหนึ่ง ซึ่งส่องแสง
ไม่คิดแข่ง เทียบเคียง พระอาทิตย์
แสงสว่าง เพียงรำไร อยู่น้อยนิด
แด่มวลมิตร ระหว่างทาง ที่ย่างเดิน

๐ เพราะศรัทธา เชื่อมั่น จึงฟันฝ่า
มอบให้มา จากใจ ไม่ห่างเหิน
กวีธรรม นำใจ ให้เพลิดเพลิน
ขอชวนเชิญ มาร่วมสร้าง เส้นทางธรรม

๐ หนึ่งแรงเทียน แสงนั้น อาจจะน้อย
แต่ถ้าร้อย แรงเทียน มีค่าล้ำ
มาร่วมจิต ร่วมคิด และร่วมทำ
กุศลกรรม ให้ชีวิต มีทิศทาง

๐ ความร่วมมือ ร่วมแรง และร่วมใจ
จะทำให้ โลกมี แสงสว่าง
ลบความมืด ความคิด ที่ผิดทาง
เป็นแบบอย่าง ให้เห็น เป็นของจริง…

…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๕๔…

…พยายามอบรมตนเองให้รู้จักข้อวัตรปฏิบัติ เพื่อให้รู้จักรับผิดชอบต่อหน้าที่และมีจิตสำนึกต่อส่วนรวม อะไรที่ผิดเราก็พยายามละพยายามลดไม่ทำตามความคิดฝ่ายต่ำ สร้างแต่สิ่งที่เป็นคุณงามดีดั่งที่ได้ตั้งปณิภานไว้ “ไม่เก็บ ไม่กำ ไม่กอบ ไม่โกง ไม่กิน ไม่เอาเปรียบผู้ใด ทุกอย่างทำไปเพื่อสร้างบารมี”

…ชีวิตนี้มันเป็นของน้อยทุกวินาทีที่ผ่านไป คือการเดินไปสู่ความตาย จึงจำเป็นต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ “การทำความเพียรนั้น อย่าหลอกตนเอง ทำให้จริงจังตั้งสติกำหนดให้สตินั้นมีกำลังแก่กล้า ทำสัมปชัญญะให้มันแจ้ง”

อ่านเพิ่มเติม “พยายามอบรมตนเองให้รู้จักข้อวัตรปฏิบัติ”

…การปฏิบัติธรรมนั้นคือการเจริญสติและการเจริญสัมปชัญญะ เพื่อให้มีการระลึกรู้และมีความรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ทุกขณะจิต กับสิ่งที่คิด สิ่งที่ทำและสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น โดยมีองค์แห่งคุณธรรมคุ้มครองจิตอยู่ องค์แห่งคุณธรรมที่ว่านั้นคือ ความละอายและเกรงกลัวต่อบาปคอยกระตุ้นเตือนจิตสำนึก

อ่านเพิ่มเติม “การปฏิบัติธรรมนั้นคือการเจริญสติและการเจริญสัมปชัญญะ”

… “สรรพสิ่งล้วนเคลื่อนไหว ไปตามกฏแห่งธรรมชาติ” มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป ซึ่งเงื่อนไขของกาลเวลานั้นอาจจะแตกต่างกันไป ตามเหตุปัจจัยของสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นจนบางครั้งเราแทบจะไม่เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของความเสื่อมสลายที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ทุกขณะ จึงเข้าไปยึดติดและยึดถือในสิ่งเหล่านั้น อยากจะให้มันเป็นไปตามที่ใจของเรานั้นปรารถนา ให้เป็นซึ่งถ้าสิ่งเหล่านั้นตอบสนองความต้องการของเราได้ เราก็จะยินดีและเพลิดเพลินไปกับมัน

อ่านเพิ่มเติม “สรรพสิ่งล้วนเคลื่อนไหว ไปตามกฏแห่งธรรมชาติ”