หมวดหมู่: บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๐…

…การปฏิบัติธรรมไม่ได้ทำให้เรานั้นฉลาดขึ้น แต่ทำให้เราเห็นความโง่ความหลงผิดในอดีต ของเราที่ผ่านมาปฏิบัติมากก็เห็นมากขึ้น…

…จิต
อ่อนแอและหวั่นไหว
แปรเปลี่ยนไปทุกเวลา
ปรุงแต่งอยู่เรื่อยมา
ไม่เคยหยุดสงบนิ่ง

…สติ
เพียรพยายามตามดูจิต
คอยเหนี่ยวรั้งมิให้พลั้งเผลอ
เตลิดออกไปนอกลู่นอกทาง
เป็นดั่งควาญที่บังคับช้าง

…จิต
ได้รับการฝึกฝนที่ดี มีสติเป็นนายควบคุมอยู่ ต่อสู้กับหมู่มารทั้งหลายอันได้แก่ กิเลส ตัณหา อุปาทานรู้เท่าทันอารมณ์ ไม่หลงคล้อยตามจิตก็เป็นอิสระจากพันธะแห่งหมู่มารความฟุ้งซ่านกังวลทั้งหลายก็หายไปจิตนั้นก็ได้พบซึ่งความสงบที่แท้จริง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๒ สิงหาคม ๒๕๖๔…

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๙…

… “ทำงานทุกชนิดให้จิตนั้นอยู่กับธรรม” คือพิจารณาทุกสิ่งทุกอย่างด้วยหลักธรรมให้มีสติระลึกรู้และความรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลา รู้จักแยกแยะถูกผิด ชั่วดี รู้จักข่มจิตข่มใจไม่คล้อยตามกิเลส คือความอยากทั้งหลายที่เป็นอกุศล มีความละอายและเกรงกลัวต่อบาปคุ้มครองจิตอยู่ทุกขณะทำหน้าที่ของตนไปตามบทบาทและหน้าที่ให้เต็มกำลังความรู้ความสามารถของตนเอง

…ทำอยู่อย่างนี้ ก็ได้ชื่อว่าท่านนั้นกำลังปฏิบัติธรรม เพราะกปฏิบัติธรรมนั้นคือการทำหน้าที่อย่างมีสติและสัมปชัญญะระลึกรู้และรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลา มีเจตนาคือกุศลจิตในขณะกระทำ ไม่ก้าวล่วงศีลธรรมและประเพณีที่ดีงาม ทำตามหน้าที่และความรับผิดชอบของตน รู้จักเหตุและผลในการกระทำนั้นๆ ก็ได้ชื่อว่าท่านเป็นผู้ปฏิบัติธรรม เป็นผู้มีธรรมและอยู่กับธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๑ สิงหาคม ๒๕๖๔…

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๘…

…เวลาจะช้าหรือจะเร็วนั้น มันขึ้นอยู่กับความรู้สึกของเรา กับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ถ้าเรารู้สึกยินดีกับสิ่งที่กำลังเป็นและเพลิดเพลินกับสิ่งนั้น เราจะรู้สึกว่าเวลานั้นแสนสั้นเหลือเกิน เพราะว่าใจของเรานั้นผูกพันยึดถืออยู่กับสิ่งนั้นไม่อยากจะให้มันผ่านพ้นไป ในทางกลับกันถ้าในเวลานั้นเรารู้สึกไม่พอใจไม่ยินดีกับสิ่งที่กำลังมีและกำลังเป็น อยากจะให้มันผ่านไปจบสิ้นไปโดยเร็ว เราก็จะรู้สึกว่าเวลานั้นผ่านไปช้าเหลือเกิน เพราะใจของเราไม่ชอบและปฏิเสธในสิ่งที่กำลังเป็นไป มันจึงรู้สึกว่าเวลานั้นผ่านไปช้ามากเวลาในแต่ละช่วงนั้นมันมีระยะที่เท่ากันอยู่เสมอ ไม่มีช้าหรือเร็ว มันเป็นไปตามปกติวิสัยที่เราสมมุติขึ้นมา แต่ที่ทำให้รู้สึกว่าช้าหรือเร็วนั้น มันขึ้นอยู่ที่ใจของเรา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สีจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๐ สิงหาคม ๒๕๖๔…

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๗…

…การปฏิบัติธรรมนั้น มิได้ทำให้เราหมดกิเลส แต่ทำให้เราเห็นกิเลสที่ซ่อนอยู่ในใจของเรา ที่เรายังไม่เคยเห็นหรือไม่เคยสนใจในสิ่งนั้นทำให้เรารู้เท่าทันกิเลสที่เกิดขึ้นและมีอยู่แล้ว ในจิตใจของเรา…

…ขุนเขาทะเลหมอก
จุดสูงสุดบนยอดดอย
ก้าวเดินย่ำไปตามใจปรารถนา
ผ่านวันเวลามามากมาย
สิ่งที่ทิ้งไว้คือความทรงจำ

…เคยหวังและตั้งใจ
เที่ยวท่องไปทั่วทุกถิ่น
สัมผัสไอกลิ่นแห่งธรรมชาติ
ไม่ว่าภาคใต้หรือภาคเหนือ
ทุกเชื้อชาติทุกภาษา
ล้วนมีที่มาจากเหตุเดียวกัน

…ไม่ว่าจะเป็นใคร
ต่างก็เป็นไปที่คล้ายกัน
ล้วนต่างดิ้นรนแสวงหา
เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุข
จึงกลายเป็นความทุกข์ไม่รู้สิ้น
ได้พบเพียงเศษชิ้นแห่งความสุข
ที่เจือด้วยทุกข์ปลอมปนเสมอมา

…อนิจจา ตัวเราก็เช่นกัน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๙ สิงหาคม ๒๕๖๔…

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๖…

…จิตสำนึกแห่งคุณธรรม…

… มนุษย์ทุกคนมีความคิด ถูกหรือผิดต่างรู้อยู่แก่ ใจแต่ที่ยังกระทำลงไปในสิ่งผิดเป็นเพราะว่าขาดจิตสำนึกแห่งคุณธรรม ที่จะหักห้ามใจมิให้กระทำผิด

… จิตสำนึกต้องผ่านการฝึกฝน ฝึกนึกฝึกคิดปรับจิตให้เป็นกุศล ฝึกพูดในสิ่งที่เป็นมงคลแก่ตนเองและผู้อื่น ฝึกกระทำในสิ่งที่คิดและพูดที่เป็นความดี เพียรกระทำอย่างนี้อย่างสม่ำเสมอ จนเกิดเป็นความเคยชินและติดเป็นนิสัย

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๖”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๕…

…เป้าหมายของชีวิตที่ตั้งใจใฝ่ฝันอยากจะก้าวไปข้างหน้าตลอดเวลา เพื่อไปสู่จุดหมายปลายทางที่ตั้งไว้ชีวิตนั้นจะเดินไปในหนทางใดมันอยู่ที่การตัดสินใจของตัวเราเองตามความคิดความเห็นและสิ่งที่เป็นอยู่รอบกายคือเหตุและปัจจัยเส้นทางชีวิตจึงมีหลายสายให้เราเลือกเดิน ซึ่งมันขึ้นอยู่กับจิตสำนึกและคุณธรรมของเรา ว่าจะเลือกเอาเส้นทางสายไหนที่จะก้าวเดินไป

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๕”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๔…

…จิตระลึกถึงสุภาษิตบทหนึ่งขึ้นมาเป็นโพธิสัตว์คาถาที่ว่า…

…“อนยํ นยติ ทุมฺเมโธ อธุรายํ นิยุญํํชติ
ทุนฺนโย เสยฺยโส โหติ สมฺมา วุตฺโต ปกุปฺปติ
วินยํ โส น ชานาติ สาธุ ตสฺส อทสฺสนํ”…

…แปลความว่า…
“คนพาลชอบชักนำในทางที่ผิด คนพาลมักทำในสิ่งที่ไม่ใช่ธุระ คนพาลมักเห็นผิดเป็นชอบ คนพาลแม้พูดดี ๆ ก็โกรธคน พาลไม่ยอมรับระเบียบวินัยดังนั้น การไม่พบเห็นคนพาลจึงเป็นการดี”
…โพธิสัตว์คาถา อกิตติชาดก ๒๗/๓๓๗…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๔”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๓…

…หนทางสู่ความสำเร็จนั้นอาจจะยังอยู่อีกยาวไกลแต่จงอย่าได้หวั่นไหวท้อใจขอเรามีความตั้งใจที่มั่นคงเดินในเส้นทางที่ตรงสู่ความฝันระยะทางสู่ความสำเร็จนั้นมันย่อมสั้นลงมาทุกขณะอย่าไปสนใจในระยะทางจงทำปัจจุบันให้สมบูรณ์แล้วความสำเร็จจะมาเอง…

…กลอนหก…
…ลอยล่อง เคว้งคว้าง กลางน้ำ
เตือนย้ำ มุ่งหมาย ใฝ่คว้า
หนทาง ยังไกล สุดตา
มองหา มองเห็น เส้นทาง

…เรือน้อย ลอยล่อง ล่าฝัน
ผ่านวัน เวลา ร่วมสร้าง
ฝันไว้ คงไม่ เลือนราง
รุ่งสาง คงเห็น แสงทอง

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๓”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๒…

…อภิวาทนสีลิสฺส นิจฺจํ วุฑฺฒาปจายิโน
จตฺตาโร ธมฺมา วฑฺฒนฺติ อายุ วณฺโณ สุขํ พลํ…

…ธรรม ๔ ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละย่อมเจริญแก่บุคคลผู้มีปกติไหว้กราบมีปกติอ่อนน้อม (ต่อผู้ใหญ่) เป็นนิตย์…

…แต่ละวันที่ผ่านไปนั้นทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ ทำกิจวัตรของสงฆ์ตามปกติเสร็จจากกิจวัตรของสงฆ์ ก็มาปฏิบัติกิจวัตรของการเป็นผู้นำเจ้าของสถานที่ของหมู่คณะ คือการตรวจตราดูแลการก่อสร้าง ดูแลความเรียบร้อยในที่อยู่อาศัย สนทนาและให้กำลังใจแก่คนผู้ร่วมงานทั้งหลาย คิดโครงการวางแผนงานที่จะทำกันต่อไป นี้คืองานในทางโลก

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๒”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๑…

…หลายคนอาจจะมองว่าชีวิตช่างวุ่นวายทำไปทำไมมากมาย ควรจะอยู่นิ่งๆทำกิจของสงฆ์ไป ไม่ต้องมาวุ่นวายกับเรื่องของทางโลก ก็เลยย้อนถามกลับไปว่า อะไรคือโลก อะไรคือธรรมธรรมนั้นอยู่ที่ไหน ธรรมนั้นใครคือผู้ใช้ผู้ปฏิบัติธรรม โลกและธรรมคือของคู่กัน อาศัยซึ่งกันและกัน…

…วิถีโลก-วิถีธรรม ต้องก้าวไปด้วยกัน…

…ฝากไว้เป็น ข้อคิด ให้ศึกษา
เรียนรู้ค่า แห่งชีวิต ทิศทางใหม่
สิ่งที่รู้ สิ่งที่เห็น ที่เป็นไป
อาจมิใช่ สิ่งที่คิด พินิจดู

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๑”