บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๓

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๓…

…หนทางสู่ความสำเร็จนั้นอาจจะยังอยู่อีกยาวไกลแต่จงอย่าได้หวั่นไหวท้อใจขอเรามีความตั้งใจที่มั่นคงเดินในเส้นทางที่ตรงสู่ความฝันระยะทางสู่ความสำเร็จนั้นมันย่อมสั้นลงมาทุกขณะอย่าไปสนใจในระยะทางจงทำปัจจุบันให้สมบูรณ์แล้วความสำเร็จจะมาเอง…

…กลอนหก…
…ลอยล่อง เคว้งคว้าง กลางน้ำ
เตือนย้ำ มุ่งหมาย ใฝ่คว้า
หนทาง ยังไกล สุดตา
มองหา มองเห็น เส้นทาง

…เรือน้อย ลอยล่อง ล่าฝัน
ผ่านวัน เวลา ร่วมสร้าง
ฝันไว้ คงไม่ เลือนราง
รุ่งสาง คงเห็น แสงทอง

…คลื่นลม พัดโหม กระหน่ำ
เมฆดำ ทำฟ้า หม่นหมอง
เรือน้อย ต้องคอย ประคอง
ให้ล่อง ถึงฝั่ง ดังใจ

…เก็บภาพ ริมทาง สร้างฝัน
แบ่งปัน ความสุข มอบให้
เชื่อมั่น ศรัทธา ห่วงใย
อยากให้ พบสุข ทุกคน…

…กลอนเจ็ด…
…เก็บดาว เก็บเดือน ที่เกลื่อนฟ้า
เก็บหยด น้ำตา คือสายฝน
เก็บลม เก็บหมอก ที่ลอยวน
เก็บรัก ทุกหน เอากลับมา

…แบ่งปัน สรรค์สร้าง สู่ทางสุข
ลบรอย แห่งทุกข์ ร่วมฟันฝ่า
ลบรอย ของคราบ แห่งน้ำตา
ศรัทธา คงอยู่ และยืนยง

…เรือน้อย ลอยล่อง ทะเลฝัน
คืนวัน ผ่านไป ไม่ไหลหลง
ศรัทธา ที่มี ยังมั่นคง
ซื่อตรง ต่อฝัน ไม่ผันแปร

…กลอนแปด…
…ประคองเรือ ลำน้อย ให้ลอยล่อง
สองตามอง สองฝั่ง ตามกระแส
แม้นสายลม สายน้ำ จะผันแปร
ไม่ท้อแท้ ท้อถอย ปล่อยเรือไป

…การเดินทาง นั้นยัง ไม่สิ้นสุด
ยังไม่หยุด สร้างฝัน อันสดใส
ตราบเท่าที่ ยังมี ลมหายใจ
ฝันไว้ไกล ไปให้ถึง พึงกระทำ

…ขอมอบกาย มอบใจ ให้ธรรมะ
เป็นพุทธะ รู้ตื่น ทุกเช้าค่ำ
ก้าวเดินออก จากจิต ที่มืดดำ
ก้าวตามธรรม ขององค์ พระสัมมา….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๕ สิงหาคม ๒๕๖๔…