ระลึกถึงธรรมในยามรุ่งอรุณ

…ระลึกถึงธรรมในยามรุ่งอรุณ…

…หลายปีที่ผ่านมานั้น มีงานก่อสร้างต่อเนื่องกันหลายแห่ง จนไม่สามารถที่จะมีเวลาปลีกตัวเข้าป่าไปปลีกวิเวกเพราะต้องดูแลควบคุมเรื่องการก่อสร้างทั้งในเรื่องแบบก่อสร้างและเรื่องปัจจัยเงินทุนที่จะนำมาสร้าง ซึ่งมันอยู่กับเราทั้งหมด ทั้งการออกแบบ การเขียนแบบและหาทุนที่จะมาก่อสร้าง

…ทำให้ไม่สามารถที่จะทิ้งงานไปได้จึงต้องปรับเรื่องการปฏิบัติของตนเองเสียใหม่ ใช้การทำงานเป็นการปฏิบัติธรรมโดยการเพิ่มกำลังสติให้มากขึ้นในการทำงานและต้องสรุปตนเองในทุก ๆ วันที่ผ่านไป ไม่ควรปล่อยทิ้งไว้ ให้เป็นดินพอกหางหมู เพราะบางครั้งก่อนที่เราจะรู้ตัวระลึกได้ ในความประมาทหรือผิดพลาดของเรานั้น มันก็สะสมจนมีกำลังมาก ซึ่งทำให้ยากในการที่จะแก้ไขและต้องใช้ระยะเวลานาน ในการละลายพฤติกรรม ซึ่งมันจะทำให้เสียเวลา…

๐ ล่องลอยในกระแส
ความผันแปรของสังคม
เป็นอยู่มานานนม
แสวงหาสัจธรรม

๐ ยึดถือสิ่งไร้ค่า
มาบูชาช่างน่าขำ
เวียนว่ายสร้างเวรกรรม
เพราะหลงผิดอวิชชา

๐ วันหนึ่งฉันจึงพบ
ความสงบไร้ตัณหา
แสงธรรมช่วยนำพา
ทำให้ฉันนั้นเข้าใจ

๐ โลกนี้ไม่เที่ยงแท้
เกิดเจ็บแก่แล้วตายไป
สุดท้ายได้อะไร
เหลือแต่กรรมที่ทำมา

๐ คำสอนองค์พุทธะ
มีสาระควรศึกษา
ฝึกฝนภาวนา
คือเส้นทางสัจธรรม

๐ เดินไปในสายกลาง
มีแบบอย่างช่วยชี้นำ
ก่อเกิดกุศลกรรม
สุขสงบและร่มเย็น…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๙ มิถุนายน ๒๕๖๕…