เดือน: กรกฎาคม 2565

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๕…

…ความสำเร็จ ของชีวิต จิตนั้นรู้
มันขึ้นอยู่ ที่พอใจ ในเป้าหมาย
เมื่อจิตพอ ใจก็สุข ทุกข์ก็คลาย
ความสบาย อยู่ที่จิต คิดว่า..พอ…

…มีผู้คนที่ไม่เข้าใจมาถามไถ่อยู่เสมอว่า ทำไมยังเกี่ยวข้องอยู่กับพิธีกรรมทางไสยศาสตร์ วัตถุมงคล เครื่องรางของขลังทำไมไม่เอาธรรมะของพระพุทธเจ้าล้วนๆมาเผยแผ่สั่งสอน…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๕”

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๔…

…ถามตัวเองอยู่เสมอว่า วันเวลาที่ผ่านไป เราได้อะไรจากวันเวลาและคุ้มค่ากับวันเวลาที่ผ่านไปหรือไม่ เพื่อไม่ให้เราหลงไปกับวัยและเวลาของชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อจะได้รีบเร่งสร้างคุณค่าให้แก่ชีวิต แม้เพียงน้อยนิดก็ยังดีกว่าที่จะไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ได้มุ่งหวังว่าต้องเป็นชาตินี้หรือชาติหน้า เพียงแต่ตั้งใจไว้ว่าทำต่อไปเรื่อยๆ ถึงเมื่อไหร่ก็ไปเมื่อนั้น จะไม่สร้างความกดดันให้กับตัวเอง…

…ชีวิตช่างน้อยนิด
ถ้าเราคิดและศึกษา
ไม่นานต้องจากลา
คืนร่างกายกลับสู่ดิน

…เกิดแก่และเจ็บตาย
วนเวียนว่ายนิจศีล
ลืมตามายลยิน
แล้วลาลับตามเวลา

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๔”

…“ทรัพย์สมบัติส่งได้แค่โรงพยาบาล ลูกหลานส่งได้แค่เชิงตะกอน บาปบุญเป็นทุนรอนส่งให้ถึงภพหน้า”…

…โลกและธรรมต้องก้าวไปพร้อมกันด้วยความเหมาะสม ความลงตัว พอเหมาะพอดีและพอควร ไม่เคร่งจนเกินไปในทางธรรม จนกลายเป็นการทอดทิ้งธุระในทางโลก ไม่ทำหน้าที่ของตนเองให้สมบูรณ์และไม่หย่อนเกินไปในทางธรรม จนกลายเป็นการละเลย ไร้ซึ่งคุณธรรม

อ่านเพิ่มเติม “โลกและธรรม”

…เตือนตนเองอยู่เสมอว่า “จงอย่าใช้ความนึกคิดปรุงแต่งของเราไปผูกติดหรือผูกมัดผู้อื่น ให้ผู้อื่นต้องเป็นไปตามความต้องการของเรา ตามความอยากของเราเพราะว่าเราไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตใคร เรามีแต่หน้าที่ ที่ต้องทำเท่านั้น”

…เพราะว่าบางครั้งนั้นด้วยความปรารถนาดี ที่ต้องการให้บรรดาลูกศิษย์ได้รู้ธรรมและมีระเบียบวินัย มีความเจริญก้าวหน้าในธรรมจึงได้เน้นย้ำกระตุ้นเตือนเขาเหล่านั้นจนมากเกินไป ซึ่งบางครั้งเขาเหล่านั้นยังอยู่ในสภาพที่ไม่พร้อมที่จะปฏิบัติตามที่เราสั่งสอน จึงต้องเตือนตนเองอยู่เสมอไม่ให้เผลอสติในการสั่งสอนลูกศิษย์ทั้งหลาย…

อ่านเพิ่มเติม “เตือนตนเองอยู่เสมอ”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๔…

…“คนดีชอบแก้ไข คนจัญไรชอบแก้ตัว”…

…“มัวแต่มอง จ้องผิด คนอื่นเขา
ตัวเราเป็น อย่างไร ไม่เคยรู้
จิตคิดเลว อย่างไร ไม่เคยดู
เรื่องคนอื่น เที่ยวรู้ ไปรอบทิศ”…

… มัวแต่มอง จ้องผิด คนอื่นเขา
กิเลสเรา เป็นอย่างไร ไม่เคยคิด
ไม่ถูกใจ ก็บอก ว่ามันผิด
ไม่เคยคิด มองหา กิเลสตน

…ถ้าถูกใจ ก็ชอบ บอกว่าใช่
ไม่ถูกใจ ก็ไร้ ซึ่งเหตุผล
มีข้ออ้าง มาแก้ ดีใส่ตน
ปัดชั่วพ้น จากตัว เพราะกลัวภัย

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๔”

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๓…

“…สุขในการให้ ยิ่งกว่าสุขในการรับ…”

…ผู้ให้ ใจประเสริฐ
เพราะสุขเกิด จากภายใน
สุขกาย สบายใจ
จากการให้ เพราะเมตตา

…ผู้รับ นั้นเฝ้ารอ
การร้องขอ รอเวลา
รอไป จนได้มา
สุขนั้นหนา ต้องเฝ้ารอ

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๓”

…ปรารภธรรมหลังจบการเดินทาง…

…”เพียงคุณเปลี่ยนมุมมองและความคิดชีวิตคุณก็จะเปลี่ยน” คือคำที่เน้นย้ำอยู่เสมอ เมื่อมีการสนทนาธรรม การมองโลกในแง่ดีจะทำให้ชีวิตของเรานั้นลดความกดดันและความเครียดได้ใจจะไม่กังวล เพราะรู้และเข้าใจว่าสิ่งทั้งหลาย “มันเป็นเช่นนั้นเอง” มันเป็นเรื่องของธรรมชาติที่เรานั้นไม่สามารถที่จะไปกำหนดมันได้ให้มันเป็นไปตามความพึงพอใจของเรา และเมื่อเราได้พิจารณาจิตของเราว่าทำไม มันจึงอยากให้เป็นเช่นนั้นเช่นนี้ พิจารณาความอยากความต้องการของเราโดยเหตุและปัจจัยว่าเป็นไปได้หรือไม่ ที่จะให้ความอยากความต้องการของเรานั้นจะได้รับการตอบสนอง ดูว่าความอยากหรือความต้องการของเรานั้น มันเป็นความสุขหรือความทุกข์ เมื่อเราได้มาดูจิตความคิดของเราก็จะเปลี่ยน ได้เห็นและเข้าใจ ในสิ่งที่เป็นไปได้และในสิ่งที่น่าจะเป็น…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๒ กรกฎาคม ๒๕๖๕…

…ในการตอบปัญหาธรรมะหรือเขียนบทความ บทกวีธรรมะนั้นคือการทบทวนในธรรมที่ได้เคยปฏิบัติมา ไม่ใช่ภาระ ไม่ใช่หน้าที่แต่เป็นการฝึกหัดปฏิบัติตนเพราะในบางครั้งเรานั้นอาจจะไม่ได้ทบทวนในข้อธรรมนั้นๆแต่เมื่อมีผู้มาถาม มันจะเป็นการกระตุ้นเตือนให้เรานั้นได้คิดและพิจารณาในธรรมข้อนั้นๆ ซึ่งเป็นการฟื้นความทรงจำให้แก่ตัวเราเอง…

อ่านเพิ่มเติม “การตอบปัญหาธรรมะ”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๓…

…พ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านสอนไว้ว่า
“จิตที่ส่งออก เป็นสมุทัย
ผลอันเกิดจากจิตที่ส่งออก เป็นทุกข์
จิตเห็นจิตเป็นมรรค
ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิต เป็นนิโรธ”…

๐ ทุกข์…เท่านั้น เกิดมา พาหลงใหล
สมุทัย…ที่กำเนิด เกิดทุกอย่าง
นิโรธ…ธรรม นำไป ให้ถูกทาง
มรรค…สรรค์สร้าง สัจจะ สู่พระธรรม

๐ เป็นของจริง จากสัจจะ อริยะ
องค์พุทธะ เลิศล้น ชนดื่มด่ำ
บอกโลกรู้ ดูให้เป็น จึงเห็นธรรม
เพื่อจะนำ หนึ่งชีวิต ไม่ผิดทาง…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๓”

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๒…

…ธรรมะนั้นเป็นเรื่องของการกระทำไม่ใช่คำสอนที่อยู่ในคัมภีร์หรือใบลาน ไม่ใช่การอ่านให้จำได้แล้วเอาไปอวดรู้ ธรรมะทั้งหลายอยู่ที่กายและที่จิตอยู่ในทุกความคิดและทุกอย่างที่ทำ เพราะว่าธรรมะนั้นคือธรรมชาติของจิตที่เปลี่ยนแปลงไปตามจังหวะ เวลาและโอกาส สอดคล้องกับความเป็นจริงของธรรมชาติทั้งหลาย…

…ฟ้ามืด มืดไม่นาน
เมื่อพ้นผ่าน กาลเวลา
หน้ามืด เมาตัณหา
ยากจะแก้ แก่เกินกาล

…มัวเมา ในชีวิต
เพราะหลงผิด ไร้แก่นสาร
ลาภยศ อยู่ไม่นาน
ก็ต้องพราก จากกันไป

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๒”