เดือน: พฤศจิกายน 2565

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๒…

…หลากหลายเรื่องราวและลีลาของชีวิตเรียนรู้ถูกผิดด้วยการกระทำ วิเคราะห์จดจำในเนื้อหาสาระ รู้คุณ รู้โทษ รู้สิ่งที่เป็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ในสิ่งที่ได้ผ่านมา กาลเวลาคือบททดสอบของชีวิตมิใช่ความผิดพลาดหรือความล้มเหลวทุกสิ่งที่ผ่านมานั้นคือการเรียนรู้ของชีวิตมันคือบทเรียนของชีวิต ที่จะกำหนดทิศทางของชีวิตในอนาคต…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๒”

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๗…

….”เรียนเรื่องทางโลกนั้น เรียนไป ๆ ก็ยิ่งทำให้กิเลสหนาขึ้นทุกขณะแต่ถ้าเรามาเรียนธรรมะเรื่องกาย เรื่องจิต เรื่อความคิดของตัวเราเองมาเรียนเรื่องการลดละ กิเลสตัณหาและอัตตา ละโลภ ละโกรธละหลง ละกิเลส ละตัณหา และอัตตา มันก็มีแต่จะเบาบางลงจนไม่มีภาระ เมื่อจิตเข้าถึงธรรมะแล้วจิตนั้นก็ย่อมจะเป็นสุข ไม่ทุกข์อยู่กับโลกธรรมทั้งหลาย”…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๙ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…

…บอกเล่าจากการเดินทาง…

…เป็นเวลาสามสิบกว่าปีแล้วที่ได้เดินทางไปร่วมสร้าง ร่วมบูรณะ ปฏิสังขรณ์วัดวาอารามตามที่ต่าง ๆ ทั่วทุกภูมิภาคของประเทศไทย ยอมรับว่ามีบ้างที่เหนื่อยล้าทั้งกายและใจแต่ไม่เคยที่จะท้อถอย ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นได้เรียนรู้อะไรมากมายทั้งในสิ่งที่จับต้องได้ อันเป็นรูปธรรมทั้งหลายและในสิ่งที่จับต้องไม่ได้แต่รู้ได้ด้วยใจ อันเป็นนามธรรมทั้งหลาย สิ่งที่ผ่านมานั้นมันคุ้มค่ากับวันเวลาที่ผ่านไป เมื่อสิ่งที่ได้ตั้งเป้าหมายไว้นั้นมันบรรลุผลตามที่วางไว้ บอกกับตัวเองอยู่เสมอว่า “เราเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา ไม่เคยติดยึดในสิ่งที่ได้สร้างทำมา เพียงผ่านมาแล้วก็จากไป เหลือไว้เพียงความทรงจำที่งดงาม”

…ชีวิตนั้นต้องเดินหน้าต่อไป ตราบที่
ยังมีลมหายใจและยังไม่สิ้นกิเลส
ไปเพื่อสร้างเหตุและปัจจัย เพื่อที่
จะทำให้บรรลุเป้าหมายเจตนารมณ์
ที่ตั้งใจไว้

…ปณิธาน อุดมการณ์ ที่ตั้งไว้
ฝันให้ไกล ไปให้ถึง ซึ่งความฝัน
จะเก็บดาว สาวแสง แห่งตะวัน
ทอสานฝัน เส้นทางธรรม ที่นำพา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๙ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๑…

…สรรพสิ่งไม่หยุดนิ่งเคลื่อนไหวแปรเปลี่ยนไปตามจังหวะและฤดูกาลเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ไม่นานก็ดับสะลายไปสิ่งใหม่ก็เคลื่อนไหวเกิดข้นแทนที่เป็นอย่างนี้ต่อเนื่องสืบต่อเรื่อยมาจนไม่รู้ว่ามีการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปเพราะว่าจิตใจนั้นหลงใหลเผลอสติลืมกายลืมจิตไม่ได้คิดพิจารณาจึงไม่รู้ว่ามีการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปทุกขณะ…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๑”

…เรียงร้อยถ้อยธรรมในยามใกล้ค่ำ…

…ชีวิต คือการเดินทางของจิตวิญญาณที่ต้องผ่านบททดสอบมามากมายกว่าจะถึงจุดหมายปลายทางของชีวิตเรียนรู้ความถูกผิดและดีชั่วอยู่ตลอดเวลาแสวงหาซึ่งความสำเร็จของชีวิตที่คิดไว้ซึ่งแตกต่างกันไปตามความปรารถนาของตนตามเหตุและปัจจัยที่มีกรรมเป็นตัวจำแนก…

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยถ้อยธรรมในยามใกล้ค่ำ”

…รำพึงธรรมกับสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา…

…บอกกล่าวกับผู้คนที่ได้พบปะกันอยู่บ่อยครั้งว่าเรื่องราวเหตุการณ์ของแต่ละคนที่ได้ผ่านมานั้นมันไม่ใช่เหตุบังเอิญแต่ทุกสิ่งอย่างนั้น กรรมเป็นผู้จัดสรรให้มันเป็นไป…

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมกับสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๐…

…เมื่อจิตของเราอยู่กับปัจจุบันธรรมทุกอย่างรอบกายที่ได้พบเห็น ก็จะเป็นธรรมะไปหมด โศลกธรรมต่างๆก็จะเกิดขึ้นแก่จิต ซึ่งเรียกว่า “อุทานธรรม” เพราะจิตกำลังพิจารณาอยู่กับปัจจุบันธรรมทำให้อกุศลจิตไม่สามารถที่จะเกิดขึ้นได้ก็เพราะใจของเรานั้นเป็นกุศลความเป็นมงคลก็ย่อมมีแก่เรา…

…เรื่องของจิต ไม่ต้องไปคิดให้วุ่นวายใจขอเพียงให้เรามีสติ ไม่ให้เผลอ จะทำกิจอันใด ให้ใจมันรู้ทันไม่ใช่ทำไปด้วยความหลงความไม่รู้ เพราะเมื่อไม่รู้และหลง ทุกอย่างนั้นจึงเป็นการปรุงแต่ง…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๐”

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๖…

…ถ้ามีศรัทธาความเชื่อมั่นในความดีแล้ว จะทำให้ไม่ลำบากใจที่จะกระทำในสิ่งที่เป็นบุญกุศล เพราะว่าใจของเรานั้นมีความพร้อมที่จะกระทำ ทุกอย่างเริ่มที่ใจ…

อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๖”

…บอกเล่าจากการเดินทาง…

…ปิฏกํ พุทฺธวจนํ อาหริตฺตวา
กถิยมานํ อุปฺปมาทํ โอตรติ

พระไตรปิฏกทั้งหมดทั้งสิ้นอันพระธรรมกถึกได้เทศนาสั่งสอนนั้น ก็รวมลงอยู่ในที่ความมีสติอย่างเดียว…

…กวีธรรม นำทาง สว่างจิต
ให้แง่คิด โลกทัศน์ ได้เปิดกว้าง
ชีวะทัศน์ วิสัยทัศน์ ได้จัดวาง
มองทุกอย่าง ว่ามันเป็น เช่นนั้นเอง

…มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับ
เปลี่ยนสลับ กันไป ไม่รีบเร่ง
โลกธรรม มันเป็น เช่นนั้นเอง
เมื่อได้เพ่ง พินิจ คิดใคร่ครวญ…

อ่านเพิ่มเติม “บอกเล่าจากการเดินทาง”

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๕…

…จิตที่ส่งออกคิดแต่เรื่องภายนอกเป็นสมุทัย คือเหตุให้เป็นทุกข์จิตจะเป็นสุขเมื่อจิตเห็นจิตเห็นความคิดเห็นการกระทำยอมรับในความเป็นจริงของสรรพสิ่งที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปผลอันเกิดจากจิตเห็นจิตเป็นนิโรธคือเห็นความดับไปเห็นที่สิ้นสุดบทพิสูจน์ไม่ใช่เพียงความคิดหรือคำพูด แต่เป็นการกระทำน้อมนำสิ่งเหล่านั้นมาประพฤติปฏิบัติให้เห็นในความเป็น”ปัจจัตตัง”ท่านก็จะเข้าถึงซึ่งความเป็น “ตถตารู้ว่ามันเป็นเช่นนั้นเอง”

อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๕”