รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๓๒…

…สรรพสิ่งตั้งอยู่กฎของพระไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วดับไป ความไม่เที่ยงแท้แน่นอนย่อมนำมาซึ่งความทุกข์ ถ้าหากเรานั้นเข้าไปยึดถือ คาดหวัง จริงจังกับสิ่งนั้นจนเกินไป เพราะทุกอย่างนั้นย่อมแปรเปลี่ยนไป ตามจังหวะ เวลา โอกาสสถานที่และตัวบุคคล ตามเหตุและปัจจัยในขณะนั้น เพราะว่าสรรพสิ่ง “มันเป็นเช่นนั้นเอง”…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๓๒”

…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๙๖…

…ธรรมโอวาท…

…” ท่านทั้งหลายจงอย่าทำตัวเป็นตัวบุ้งตัวหนอน คอยกัดแทะกระดาษแห่งคัมภีร์ใบลานเปล่าๆ โดยไม่สนใจพิจารณาสัจธรรมอันประเสริฐที่มีอยู่กับตัว แต่มัวไปยึดธรรมที่ศึกษามาถ่ายเดียว ซึ่งเป็นสมบัติของพระพุทธเจ้า มาเป็นสมบัติของตน ด้วยความเข้าใจผิดว่าตนเรียนรู้และฉลาดพอตัวแล้ว ทั้งที่กิเลสยังกองเต็มหัวใจยิ่งกว่าภูเขาไฟ มิได้ลดน้อยลงบ้างเลย จงพากันมีสติคอยระวังตัว อย่าให้เป็นคนประเภทใบลานเปล่า ๆ เรียนเปล่าและตายทิ้งเปล่าไม่มีธรรมอันเป็นสมบัติของตัวอย่างแท้จริงติดตัวบ้างเลย “…
…หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต…

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๙๖”

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๙๖…

…พยายามเน้นย้ำกับผู้ปฏิบัติธรรมทั้งหลายอยู่เสมอในเรื่องของทิฏฐิอัตตาและมานะ ให้หมั่นดูในเรื่องนี้มองให้เห็น หาให้เจอ พยายามเพ่งโทษตนเองอยู่เสมอจะได้ไม่เผลอหลงตนเอง เพราะปัญหาของผู้ปฏิบัติธรรมส่วนมากนั้นคือ จะมีมานะ ถือตัวถือตนว่าตนเองปฏิบัติดีปฏิบัติชอบกว่าผู้อื่นเอาสิ่งที่ตนได้ปฏิบัติไปเพ่งโทษผู้อื่นเอาสิ่งที่ตนดีกว่าไปเปรียบเทียบกับผู้อื่นแล้วมองผู้อื่นว่าด้อยกว่าเรา ไม่ดีเท่าเราซึ่งความคิดอย่างนั้นมันจะพาให้หลงทาง เพราะจะคิดเข้าข้างตนเองตลอด…

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๙๖”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๓๑…

…“ชีวิตคือการทำงานและการทำงานคือการปฏิบัติธรรม” คือคำสอนของหลวงพ่อพุทธทาส แห่งสวนโมกขพลาราม อ.ไชยา จ.สุราษฏร์ธานี นำมาเป็นแบบอย่างในการดำเนินชีวิต ปรับใช้ให้เหมาะสมกับวิถีชีวิตของตัวเรา เพราะชีวิตต้องดำเนินไปทั้งในทางโลกและทางธรรม เพื่อประโยชน์ตน ประโยชน์ท่าน เพื่อความเจริญในธรรม…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๓๑”

…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๙๕…

…”น ปณฺฑิตา อตฺตสุขสฺส เหตุ
ปาปานิ กมฺมานิ สมาจรนฺติ”
“บัณฑิตไม่ประกอบกรรมชั่วเพราะเห็นแก่ความสุขส่วนตัว”…

…ระลึกถึงธรรมะที่พระพุทธองค์ตรัสสอนว่า เป็นเครื่องกระทำให้เป็นสมณะ…

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๙๕”

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๙๕…

…จิตรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นกุศลหรือเป็นอกุศล สิ่งนั้นควรหรือไม่ควร แต่จิตนั้นมันอดปรุงแต่งตามไม่ได้ ที่เป็นเช่นนั้นเพราะว่า กำลังของกุศลจิตยังไม่เพียงพอที่จะเข้าไปยับยั้งมิให้คิดและทำได้ สตินั้นเรามีอยู่ เพราะเราระลึกรู้ได้ว่ามันเป็นอะไรดีหรือชั่ว ถูกหรือผิด ควรหรือไม่ควรแต่ความเคยชินเก่าๆที่เราเคยทำมาเคยคิดมา มันมีกำลังมากกว่า ทำให้เราอดไม่ได้ที่จะปรุงแต่งและกระทำในสิ่งที่ผิด…

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๙๕”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๓๐…

…ในอ้อมกอดของขุนเขา
ใต้ร่มเงาของมวลพฤกษา
บนจุดหนึ่งของกาลเวลา
จงมีสติเตือนตนเสมอว่า
มีความปรารถนาซึ่งสิ่งใด
ทบทวนสิ่งที่ได้ผ่านมาใหม่
ว่าสิ่งที่ตั้งความหวังไว้ในใจ
สิ่งนั้นก้าวไกลถึงไหนแล้ว

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๓๐”

…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๙๔…

“ผู้มีปัญญาย่อมเว้นสิ่งไม่เป็นประโยชน์ และถือเอาแต่สิ่งที่เป็นประโยชน์”

“อนตฺถํ ปริวชฺเชติ อตฺถํ คณฺหาติ ปณฺฑิโต”
…พุทธสุภาษิต ปัญหาสูตร ๒๑/๕๔…

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๙๔”

…ความผิดพลาด…

…ทุกชีวิตย่อมมีความผิดพลาดมากบ้าง น้อยบ้างเป็นเรื่องธรรมดาของปุถุชนคนที่ยังไม่หมดกิเลสสติยังไม่สมบูรณ์เต็มพร้อมทุกขณะจิต ความคิดและการกระทำย่อมอาจจะมีพลั้งเผลอ ไปตามกิเลสตัณหาและอุปทาน แต่เมื่อใดที่มีสติระลึกรู้แล้ว ควรห้ามจิตห้ามใจไม่กระทำในสิ่งนั้นต่อ ความรู้สึกส่วนลึกใต้จิตสำนึกของทุกคนนั้นต่างก็อยากจะเป็นคนดีของสัังคมแต่บางครั้งการมีทัศนคติต่อสังคมในแง่ร้ายของเขานั้นทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปโดยพฤติกรรมทางกายที่เรียกว่าการประชดสังคม…

อ่านเพิ่มเติม “ความผิดพลาด”

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๙๔…

“ ความพยายามพวกเธอต้องทำเอาเอง ตถาคตเป็นเพียงผู้ชี้บอกเท่านั้น ”

“ ตุมฺเหหิ กิจฺ อาตปฺปํ อกฺขาตาโร ตถาคตา ”
…พุทธภาษิต ธรรมบท ๒๕/๔๓…

…การขึ้นกรรมฐาน สมาทานกรรมฐานนั้น ก็เพื่อเป็นการให้สัจจะอธิษฐานแก่ตัวเราเองว่าเราจะกระทำในสิ่งที่เราได้กล่าวปฏิญาณสมาทานไว้ให้สำเร็จ เราจะไม่ทอดทิ้งธุระเราจะไม่ละความพยายาม เราจะทำตามที่เราได้กล่าวไว้ เป็นการให้สัจจะแก่ตัวเอง

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๙๔”