รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๓…

…เก็บเกี่ยวเรื่องราวที่ได้พบเห็นมา ถ่ายทอดเป็นบทกวีธรรมเพื่ออนุรักษ์ซึ่งศักดิ์ศรีความสวยงามของภาษาไทย ฝากไว้ให้คนรุ่นต่อไปได้ศึกษา…

…ได้รู้ และได้เห็น
ความที่เป็น ในโลกนี้
คละเคล้า ทั้งชั่วดี
ล้วนแต่มี ให้พบเจอ

…มองหา คุณประโยชน์
และทุกข์โทษ อยู่เสมอ
วางใจ ไม่เผลอเลอ
สิ่งที่เจอ ต้องจดจำ

…จำไว้ เป็นบทเรียน
และหมั่นเพียร มาน้อมนำ
ฝึกคิด และฝึกทำ
ฝึกน้อมนำ สู่ทางดี

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๓”

…ระลึกถึงธรรมในยามดึก…

…การทำงานที่ต้องใช้แรงงานนั้นทำให้เสียกำลังทางกาย ทำให้เกิดอาการเหนื่อย เพลีย หิว อารมณ์นั้นจะเปลี่ยนแปลงได้ง่าย ถ้าเราไม่ควบคุมกายและจิตของเราด้วยสติและสัมปชัญญะแล้ว อารมณ์ปฏิฆะคือความขุ่นใจ อารมณ์ ถีนมิทธะคือความง่วง ความเกียจคร้านจะเกิดขึ้นได้ง่าย เพราะว่าร่างกายมันอ่อนเพลีย เสียพลังงาน

อ่านเพิ่มเติม “ระลึกถึงธรรมในยามดึก”

…ใคร่ครวญทบทวนธรรม…

…สอนให้ทุกคนคิดและพิจารณาค้นคว้าและทดลองปฏิบัติ เพื่อความเห็นชัดแจ้ง คือสอนให้คิดเป็น ทำเป็นเพราะว่าการเชื่อในทันที ที่ได้ยินได้เห็น ได้ฟังนั้น มันอาจจะนำไปสู่ความงมงายและความโง่ เพราะขาดการพิจารณาทำให้ขาดปัญญาคิดเองไม่เป็น ต้องให้ผู้อื่นคิดให้หรือชี้แนะอยู่ตลอดเวลา

…ซึ่งในชีวิตจริงนั้นเราต้องช่วยเหลือตัวของเราเอง คือต้องทำด้วยตัวของเราเอง ดั่งพุทธสุภาษิตที่ว่า …”อัตตาหิ อัตตา โน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งของตน” ผู้อื่นเป็นได้เพียงผู้ชี้แนะและนำทางแต่การจะก้าวเดินไปข้างหน้านั้นอยู่ที่ตัวเรา ว่าจะก้าวขาเดินตามไปหรือไม่ ซึ่งมันขึ้นอยู่กับตัวเราเองที่จะทำหรือไม่ทำ

…ความศรัทธาที่ขาดซึ่งการพิจารณานั้นจะนำไปสู่ความงมงาย ง่ายต่อการตกไปเป็นเหยื่อของผู้ที่สร้างภาพเพื่อดึงศรัทธาแสวงหาผลประโยชน์จากความศรัทธาที่งมงาย ไร้ซึ่งเหตุและผล…

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญทบทวนธรรม”

…หลากหลายเรื่องราวในวันวาน…

…ทบทวนคืนวันที่ผ่านมา เพื่อนฝูงจากลาและร่วงโรยไปตามกาลเวลาได้แต่แผ่เมตตาอุทิศบุญกุศลไปให้แด่ดวงวิญญาณของเพื่อนผู้ที่จากไปสิ่งที่เหลือไว้คือความทรงจำที่ดีงามทุกยามที่คิดถึงเขาเหล่านั้น เราทำได้เพียงเท่านี้ คือกรรมที่ร่วมทำกันมาให้ได้มาพบปะและเจอะเจอกันทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว ทั้งกุศลและอกุศลล้วนแล้วแต่เป็นผลของกรรมที่ร่วมทำกันมาในอดีตคิดได้ทำใจได้ก็สบายใจ ทำหน้าที่ของเราต่อไปตามปกติ เดินหน้าต่อไปเพื่อให้ถึงซึ่งสัจธรรมที่แท้จริง…

อ่านเพิ่มเติม “หลากหลายเรื่องราวในวันวาน”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๓…

…อารมณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา ผ่านมาแล้วก็จากไปทิ้งไว้เพียงร่องรอยแห่งความรู้สึกเกิดขึ้นตั้งอยู่แล้วดับสลับกันไปเมื่อใจไม่ยึดติดและหวั่นไหวกับความคิดทั้งหลายเหล่านั้น ใจของเราก็จะไม่ทุกข์กับอดีตที่ผ่านไปและไม่พะวงกับสิ่งที่ยังไม่มาถึงเพราะจิตนั้นรู้ซึ้งถึงปัจจุบันธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๕ สิงหาคม ๒๕๖๔…

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๒…

…ชีวิตคือการเดินทางของจิตวิญญาณที่ต้องผ่านบททดสอบมามากมายกว่าจะถึงจุดหมายปลายทางของชีวิตเรียนรู้ความถูกผิดและดีชั่วอยู่ตลอดเวลาแสวงหาซึ่งความสำเร็จของชีวิตที่คิดไว้แตกต่างกันไปตามความปรารถนาของแต่ละคน

…รางวัลของชีวิตมิได้วางไว้ที่จุดเริ่มต้นและหนทางนั้นไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบย่อมมีอุปสรรคขวากหนามอยู่บนเส้นทางทุกอย่างที่พานพบล้วนเป็นประสบการณ์ของชีวิต ความพลาดผิดพลาดพลั้งจึงไม่ใช่ความล้มเหลว แต่มันเป็นบทเรียนของชีวิตที่สอนให้เราเรียนรู้

…ชีวิตที่เหลืออยู่เรียนรู้จากสิ่งที่ผ่านมาเพื่อที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าแสวงหาในสิ่งทีดีให้แก่ชีวิตไม่ให้พลาดผิดอย่างที่เคยผ่านมาเพราะว่าเราได้เรียนรู้และมีบทเรียนมาแล้ว ตราบใดที่ชีวิตนั้นยังมีลมหายใจการเดินทางของชีวิตก็ยังไม่สิ้นสุด…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๘ พฤษภาคม ๒๕๖๔…

…บันทึกไว้ ณ จุดหนึ่งบนกาลเวลา…

…ทบทวน ในข้อธรรม
เพื่อเตือนย้ำ จิตสำนึก
ควบคุม ความรู้สึก
มีสติ ควบคุมกาย

…รู้ตัว อยู่ทั่วพร้อม
จิตนำน้อม สู่จุดหมาย
ตั้งจิต ไว้ในกาย
ไม่ส่งออก ควบคุมตน

…ตามดู ตามรู้เห็น
สิ่งที่เป็น เหตุและผล
เข้าใจ ในจิตตน
สิ่งที่คิด กิจที่ทำ

…ทำตน ตามหน้าที่
ทำให้ดี เพื่อชี้นำ
สิ่งชอบ ประกอบกรรม
ทำให้เห็น เป็นให้ดู

…ตามดู ตามรู้จิต
สิ่งที่คิด นั้นต้องรู้
เอาธรรม นั้นเป็นครู
ชี้ทางจิต ให้คิดตาม

…ทำงาน ทุกชนิด
ดูความคิด จิตเฝ้าถาม
ตามดู รู้ทุกยาม
รู้ทั่วพร้อม ทั้งกายใจ

…กล่าวธรรม ตามหน้าที่
เพียงเท่านี้ กระทำไป
ความสุข เกิดที่ใจ
ทำหน้าที่ ให้สมบูรณ์

…เมื่อจิต ไม่ยึดติด
ในความคิด ให้เสียศูนย์
กุศล ก็เพิ่มพูน
เพราะจิตว่าง ห่างอัตตา

…จิตว่าง ห่างกิเลส
จึงเป็นเหตุ เกิดปัญญา
เข้าถึง ตถตา
เห็นความเป็น เช่นนั้นเอง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๒ มิถุนายน ๒๕๖๕…

…เมื่อจิตระลึกถึงธรรมในยามดึก…

…ความมุ่งหมายของพุทธศาสนาสอนให้มนุษย์มีใจสูงถึงขั้นเหนือโลกหรือหลุดพ้นจากเครื่องพัวพันทั้งปวงซึ่งเป็นเหตุให้พุทธศาสนามีระดับสูงกว่าศาสนาอื่น อันมีความสูงเพียงขั้นศีลธรรม

…ฉะนั้นความปรารถนาในการพรากจิตออกมาเสียจากเครื่องห่อหุ้มทั้งปวงจึงเป็นความปรารถนาที่บริสุทธิ์ตามหลักแห่งพุทธศาสนา…
…หลวงพ่อพุทธทาส…

อ่านเพิ่มเติม “เมื่อจิตระลึกถึงธรรมในยามดึก”

…รำพึงธรรมตามกาลเวลา…

…ชีวิตนั้นเป็นของอันน้อยนิดชีวิตแขวนอยู่ฝากไว้กับลมหายใจลมหายใจสิ้นไปหมดไปเมื่อไหร่ภพนี้ชาตินี้ก็จบสิ้นไป…แสวงหาภพใหม่เวียนว่ายในภพในชาติไม่มีที่สิ้นสุดตราบใดที่ยังไม่หลุดพ้นจากบ่วงแห่งมาร

…ปรารถนาซึ่งความพ้นทุกข์หวังเสวยสุขในวิมุติธรรมตามองค์พระสัมมาฯ แต่ถ้าเพียงปรารถนาแต่ยังไม่ลงมือกระทำ มันจึงเป็นเพียงความฝันเป็นเพียงจินตนาการวันเวลานั้นผ่านไปไม่เคยหยุดนิ่งหยุดพัก ทุกขณะจิตกำลังเดินทางไปสู่ความตาย สิ่งที่ท่านมุ่งหมายท่านได้ทำแล้วหรือยัง..?

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมตามกาลเวลา”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๒…

…“เมื่อน้ำนั้นนิ่งใส ก็จะเห็นสิ่งที่อยู่ภายในนั้นชัดเจน ถ้าน้ำนั้นยังกระเพื่อมอยู่ก็เห็นได้ไม่ชัดเจน เปรียบกับจิตที่เป็นหนึ่งหยุดนิ่งย่อมรู้หมด มีอะไรรู้หมด เห็นกายเห็นจิตของตนเองได้แล้วก็ย่อมจะรู้และเข้าใจในกายและจิตของผู้อื่นเช่นกัน”

…วิถีของนักเดินทาง
จงอย่าได้หวั่นไหว
ต่อความยากลำบาก
ที่จะต้องพบเจอ
ในหนทางข้างหน้า
ยิ้มรับกับอุปสรรค
และปัญหาที่มีมา
ชีวิตนี้ก็ไม่มีความทุกข์…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๔ สิงหาคม ๒๕๖๔…