หมวดหมู่: รวมธรรมคำกลอน

…บันทึกธรรมย้ำเตือนตน…

…อดีตคือความทรงจำ ปัจจุบันคือความเป็นจริง อนาคตคือความฝันและจินตนาการ คือคำพูดและโวหารในเชิงกวีที่กล่าวกันมาแต่ในความเป็นจริง

…จงทำจิตให้หยุดนิ่งแล้วขจัดสิ่งที่เป็นขยะของอารมณ์ออกไปคงเหลือไว้แต่สิ่งที่ดีมีสาระมีประโยชน์ไม่เป็นทุกข์ เป็นภัยเป็นโทษต่อกุศลทั้งหลายเพื่อให้มีความเจริญในธรรมรุดหน้ายิ่งๆขึ้นไป

…มองดูโลกที่สับสนวุ่นวายให้คล้ายดูหนังดูละคร ทุกบททุกตอนล้วนแล้วแต่มายาที่ถูกกำหนดมาด้วยกฎแห่งกรรมพยายามทำจิตใจให้อยู่เหนือโลกธรรม ๘ ทวนกระแสแห่งโลกมายา แล้วเราจะพ้นจากความทุกข์ความเศร้าความโศกจากโลกมายานี้ได้…

…ทุกชีวิตย่อมมีจุดหมายอย่าปล่อยให้ผ่านไปโดยไร้ค่าอย่าปล่อยวันเวลาให้สูญเปล่าชีวิตเรานั้นควรจะมีเป้าหมายฝันนั้นอาจจะตั้งไว้ไม่ไกลแต่เรานั้นต้องเดินไปให้ถึงทำซึ่งความฝันนั้นให้เป็นจริงไม่ใช่สิ่งที่ยากเกินจะกระทำ

…หนทางสู่ความสำเร็จนั้นอาจจะยังอยู่อีกยาวไกลแต่จงอย่าได้หวั่นไหวท้อใจขอเรามีความตั้งใจที่มั่นคงเดินในเส้นทางที่ตรงสู่ความฝันระยะทางสู่ความสำเร็จนั้นมันย่อมสั้นลงมาทุกขณะอย่าไปสนใจในระยะของเส้นทาง

…ทุกอย่างย่อมจะมีความสำเร็จได้ถ้าหากเรานั้นมีความตั้งใจและพยายามเดินตามความฝันของเรานั้นต่อไปไม่ท้อถอยหรือหวั่นไหวกับอุปสรรคปัญหามีความศรัทธาและเชื่อมั่นในความดีที่กระทำสิ่งนั้นย่อมจะนำไปสู่ความสำเร็จของชีวิตในสิ่งที่ตนคิดและกิจที่ตนนั้นปรารถนาเพราะว่าความสำเร็จของชีวิต

…อยู่ที่จิตคิดว่าพอ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๓ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…

…รำพึงธรรมในยามค่ำคืน…

…ในคืนวันพระขึ้นแปดค่ำ
หลังจากพระอาทิตย์ลาลับไปจากขอบฟ้า
เป็นเวลาของดวงดาวที่ได้ทอแสงประกาย
ระยิบระยับบนท้องฟ้าที่ไร้เมฆหมอก
บ่งบอกว่าคือเวลาแห่งดาวจรัสแสง
ลมที่พัดจากชายน้ำนำความเย็นมาเยือน
สมณะกลุ่มหนึ่งนั่งเจริญภาวนาที่ลานธรรม

…ในค่ำคืนขึ้นแปดค่ำที่เงียบสงบ
น้อมจิตมาพิจารณาค้นหาสัจธรรม
สรรพสิ่งรอบกายนั้นยังคงเคลื่อนไหว
แต่สภาวะภายในนั้นกลับสงบนิ่ง
เห็นความเป็นจริงของการเกิดดับ
ทั้งสิ่งที่เป็นกุศลและสิ่งที่เป็นอกุศล
เมื่อรู้เห็นและเข้าใจแล้วจิตก็ปล่อยวาง

…ทุกอย่าง มันเป็นเช่นนั้นเอง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…

…ความผิดพลาด…

…ทุกชีวิตย่อมมีความผิดพลาดมากบ้าง น้อยบ้างเป็นเรื่องธรรมดาของปุถุชนคนที่ยังไม่หมดกิเลสสติยังไม่สมบูรณ์เต็มพร้อมทุกขณะจิต ความคิดและการกระทำย่อมอาจจะมีพลั้งเผลอ ไปตามกิเลสตัณหาและอุปทาน แต่เมื่อใดที่มีสติระลึกรู้แล้ว ควรห้ามจิตห้ามใจไม่กระทำในสิ่งนั้นต่อ ความรู้สึกส่วนลึกใต้จิตสำนึกของทุกคนนั้นต่างก็อยากจะเป็นคนดีของสัังคมแต่บางครั้งการมีทัศนคติต่อสังคมในแง่ร้ายของเขานั้นทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปโดยพฤติกรรมทางกายที่เรียกว่าการประชดสังคม…

อ่านเพิ่มเติม “ความผิดพลาด”

…ปรารภธรรมไปตามราวทาง…

…ทุกสิ่งทุกอย่างนั้น ล้วนมีที่มาและมีที่ไป มีเหตุและมีปัจจัยในการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไปมีการเสื่อมสลายไปตามกาลเวลามิอาจจะตั้งอยู่ได้นานตลอดไปบุคคลจึงควรทำใจให้รับกับสภาพที่จะแปรเปลี่ยนไปทั้งหลายนั้นให้ได้อย่าไปยึดติดมากเกินไปกับภาพแห่งอดีตทั้งหลายที่ได้จดจำมาเพราะกาลเวลานั้นได้ผ่านเลยไปสิ่งทั้งหลายย่อมแปรเปลี่ยนตามซึ่งเราไม่อาจห้ามไม่ให้มันเปลี่ยนแปลงไปไม่ได้ เพราะทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ย่อมเป็นไปตามกฎของพระไตรลักษณ์ คือความไม่เทียงแท้ที่นำมาให้เกิดความทุกข์ทั้งหลายเพราะไม่อาจจะเข้ายึดถือให้มันคงสภาพอยู่เช่นเดิมตลอดไปได้ทุกอย่างย่อมจะเปลี่ยนแปลงไปไม่มากไม่น้อยตามระยะเวลา

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมไปตามราวทาง”

…รำพึงธรรมคำกวีกาพย์ยานี ๑๑ ก่อนลงทำวัตรเย็น…

…อดทน หมั่นฝึกฝน
หมั่นฝึกตน ให้เคยชิน
การอยู่ และการกิน
ให้เรียบง่าย ไม่วุ่นวาย

…เรียบง่าย ไร้รูปแบบ
แต่อิงแอบ ด้วยความหมาย
สาระ มีมากมาย
ไม่ยึดติด รูปแบบกัน

…เรียบง่าย ไม่มักง่าย
คือความหมาย ในตัวฉัน
สาระ เป็นสำคัญ
ที่มุ่งหมาย ให้มันมี

…เรารู้ อยู่แก่จิต
ถ้าพินิจ ให้ถ้วนถี่
ที่คิด และที่มี
ต่างก็รู้ อยู่แก่ใจ

…อยู่ที่ จิตสำนึก
ความรู้สึก จากข้างใน
มากน้อย ขนาดไหน
สิ่งที่คิด กิจที่ทำ

…ชั่วดี ใจนั้นรู้
มันขึ้นอยู่ กับเวรกรรม
อยู่ที่ คุณธรรม
มีหรือไม่ ในใจตน

…รู้ชั่ว ก็ควรละ
ใช้ตรรกะ และเหตุผล
รู้ดี มีอดทน
รักษาไว้ ให้ยืนยาว

…มากเรื่อง ไม่เรื่องมาก
ลดความอยาก ทุกเรื่องราว
ทำใจ สะอาดขาว
ว่างกิเลส และอัตตา

…มองสิ่ง ที่มันเป็น
มองให้เห็น ซึ่งเนื้อหา
ฝึกฝน เริ่มต้นมา
จากความคิด ด้วยจิตใจ

…รอคอย อย่างอดทน
หมั่นฝึกฝน กันต่อไป
ยาวนาน ขนาดไหน
อย่าได้ท้อ จงรอคอย

…ขันติ ความอดทน
หมั่นฝึกฝน มิท้อถอย
สิ่งหวัง ตั้งใจคอย
ความสำเร็จ ใช้เวลา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๓๐ กันยายน ๒๕๖๕…

…ใคร่ครวญทบทวนกับอดีตที่ผ่านมา…

…ชีวิตที่ผ่านมาในสมัยเป็นฆราวาสนั้นย่อมมีความผิดพลาดมากบ้างน้อยบ้างเป็นเรื่องธรรมดาของปุถุชนคนที่ยังเต็มไปด้วยเรื่องของกิเลส ตัณหาและอัตตาจึงนำพาชีวิตให้เดินผิดทาง

…แต่เมื่อได้เข้ามาสู่เส้นทางธรรมแล้วก็พยายามลดละ ละลายพฤติกรรมเก่าพยายามสร้างคุณประโยชน์เพื่อสังคมเพื่อเป็นการชดใช้วิบากกรรมที่ได้ทำมากาลเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ซึ่งตัวตน…

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญทบทวนกับอดีตที่ผ่านมา”

…บอกเล่าจาการเดินทาง…

…จงพยายามทำพุทธศาสนาให้เป็นศาสนาสากล โดยเอาเหตุและผลมาเป็นที่ตั้ง ปรับเข้าหาธรรมชาติแห่งความเป็นจริงทั้งหลาย ที่รู้ได้และสัมผัสได้ด้วยการกระทำสามารถที่จะนำไปใช้เป็นหลักในการดำเดินชีวิตประจำวัน เพราะธรรมะนั้นก็คือธรรมชาติทั้งหลาย ที่แปรเปลี่ยนไปตามความเหมาะสมของจังหวะเวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคลโดยมีองค์แห่งคุณธรรมคุ้มครองอยู่คือเป็นผู้ละอายและเกรงกลัวต่อบาปประกอบด้วยความมีเมตตา โอบอ้อมอารี มีใจเสียสละ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แบ่งปัน ซึ่งสิ่งเหล่านี้มีอยู่ในจิตใจของคนทั้งหลายอยู่แล้ว โดยไม่จำกัดเรื่องเชื้อชาติและศาสนา

อ่านเพิ่มเติม “บอกเล่าจาการเดินทาง”

…บันทึกปัจจุบันธรรม…

…การรู้ธรรมะ การเห็นธรรมะ มันอยู่ที่ “การปฏิบัติ” อันใดมันผิดเราก็หยุดเสียความผิดมันก็ไม่เกิดกับเรา อันใดมันถูกเราก็รักษาเข้าไว้ ให้มันเป็นมงคลอยู่กับใจของเรา การพิจารณาตัดสินผู้อื่นมีแต่จะเพิ่มความหยิ่งทะนงตน “จงเฝ้าดูตนเอง”…
…พระโพธิญาณเถร (ชา สุภทฺโท) วัดหนองป่าพง…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกปัจจุบันธรรม”

…ทบทวนธรรมไปตามกาล…

…หยิบเอาโศลกธรรมของครูบาอาจารย์มาอ่านและทำความเข้าใจ ขยายความออกไปเป็นบทกวีโดยให้ชื่อว่า “คำคมคำครู” แล้วนำมาเส่าสู่กันฟัง…

…คำเอยคำครูสอน
แต่เก่าก่อนโบราณมา
คำนั้นมีคุณค่า
ควรศึกษาและจดจำ

…จำไว้ในดวงจิต
เอามาคิดเอามาทำ
ทางดีท่านชี้นำ
กุศลกรรมเกิดตามมา…

…”ยังไม่รวย อยู่อย่างรวย ไม่มีวันรวย ยังไม่จน อยู่อย่างจน ไม่มีวันจน”…

…บทนี้สอนให้คิด
ถึงชีวิตของผู้คน
อวดรวยก็เพราะจน
อยากให้คนคิดว่ารวย

…ไม่จนอยู่อย่างจน
ประพฤติตนไปได้สวย
ไม่อวดว่าตนรวย
ก็เลยช่วยไม่ให้จน…

…”การอวดว่ารู้ในสิ่งที่ไม่รู้น่าละอายยิ่งกว่าการสารภาพว่าไม่รู้ ในสิ่งที่ไม่รู้”…

…คนโง่อวดฉลาด
เพราะว่าขาดซึ่งปัญญา
ไม่คิดพิจารณา
สักแต่ว่าพูดออกไป

…อยากให้ใครเขารู้
ว่าตัวกูปัญญาไว
รู้หมดทุกเรื่องไป
แต่ไม่ได้รู้ไรเลย

…คนฟังเขาก็รู้
และนั่งดูอยู่เฉยเฉย
ปล่อยให้เลยตามเลย
ไม่เฉลยกลัวเขาอาย…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๕ กันยายน ๒๕๖๕…

…บทเส้นทางสายธรรม…

…เคยเบื่อความวุ่นวายของสังคมหลีกเร้นไปอยู่ตามถ้ำในป่าเขาและบนดอย แต่ไม่ว่าเราจะไปอยู่ที่ไหนก็ตาม ย่อมต้องอยู่ร่วมและอาศัยศรัทธาของผู้คนในถิ่นนั้นในการหาเลี้ยงชีพและเมื่อมีการพบปะกัน ความวุ่นวายย่อมตามมาปัญหามันมีอยู่ในทุกที่ที่มีคนเมื่อได้รู้และเห็นเป็นอย่างนั้นจึงต้องกลับมาทบทวนใหม่ ว่าจะดำเนินชีวิตอย่างไรในสังคมอันวุ่นวาย จึงได้เอาปัจจุบันธรรมนั้นมาคิดพิจารณาเป็นอารมณ์ กรรมฐาน

อ่านเพิ่มเติม “บทเส้นทางสายธรรม”