เดือน: พฤศจิกายน 2565

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๓…

๐ วางนิ้ว บนแป้นพิมพ์
แล้วก็จิ้ม ตัวอักษร
บทความ และกาพย์กลอน
คติธรรม ประจำวัน

๐ หลายหลาก มากเรื่องราว
สื่อสารข่าว บอกเล่ากัน
เอาธรรม มาแบ่งปัน
นำเสนอ เพื่อทุกคน

๐ กล่าวธรรม ย้ำเตือนจิต
สอนให้คิด ถึงเหตุผล
ให้รู้ จักตัวตน
สิ่งควรคิด กิจควรทำ

๐ สอนให้ ไม่ประมาท
ตกเป็นทาส ของอธรรม
สร้างเวร และก่อกรรม
พาชีวิต ให้ผิดทาง

๐ ย้ำเตือน แก่หมู่มิตร
ผู้มีจิต คิดสรรค์สร้าง
สอนให้ รู้ละวาง
ซึ่งมานะ และอัตตา

๐ กล่าวธรรม ไปตามกาล
ที่พบพาน ตามเนื้อหา
ตามกาล ตามเวลา
สิ่งที่เห็น และเป็นจริง

๐ เรียบง่าย ไร้รูปแบบ
แต่อิงแอบ สรรพสิ่ง
เนื้อหา นั้นไม่ทิ้ง
แฝงสาระ ด้วยหลักธรรม

๐ บทความ บทกวี
ที่เขียนมี ทุกเช้าค่ำ
รอยทาง และรอยธรรม
รอยลำนำ บทกวี

๐ สาระ กวีธรรม
เพื่อชี้นำ สู่ทางดี
มอบให้ ด้วยไมตรี
เพื่อเตือนจิต มิตรทางธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๓๑ มกราคม ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๒…

…กวีลำนำฝากสายลมช่วยพัดพา…

๐ ฝากฟ้าช่วยห่มใจ
โอบคนไกลให้คลายเศร้า
ทุกข์โศกให้บรรเทา
ที่ปวดร้าวให้ผ่อนคลาย

๐ ฝากดินโอบกอดไว้
เป็นแรงใจเคียงข้างกาย
น้ำใจไม่ขาดสาย
มิตรสหายที่เคยมี

๐ ฝากลมที่พัดผ่าน
จงสมานมิตรไมตรี
บรรเลงบทกวี
ปลอบชีวีกล่อมดวงใจ

๐ ฝากดาวสกาวผ่อง
ดาวช่วยส่องให้สดใส
เรื่องร้ายให้หายไป
ชีวิตใหม่จงรื่นรมย์

๐ หนทางที่กางกั้น
ทางสายนั้นอย่าโศกตรม
รอวันขวัญภิรมย์
ได้ชื่นชมซึ่งความงาม

๐ ขวัญเอยจงพักผ่อน
ที่ร้าวรอนอย่าลุกลาม
ขวัญเจ้าพยายาม
จงเดินตามความฝันไป

๐ ฝันไว้ไปให้ถึง
ให้พบซึ่งวันสดใส
ฝันเอยจงอำไพ
ส่งแรงใจให้ฝันดี

๐ ฝันดีในยามหลับ
ตื่นพบกับความสุขี
โศกทุกข์อย่าได้มี
เรื่องไม่ดีอย่าเข้ามา

๐ ฝากเมฆที่ลอยใหล
ส่งแรงใจฝากไปหา
คุ้มครองป้องกายา
ช่วยรักษาและคุ้มครอง

๐ แคล้วคลาดและปลอดภัย
อย่าให้ใจนั้นเศร้าหมอง
กุศลจงคุ้มครอง
เพื่อนทั้งผอง…สวัสดี…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓๐ มกราคม ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๑…

“อย่ารังเกียจผู้ที่มีกรรมอย่าซ้ำเติมผู้ที่หลงผิด”

…จงชี้ทางถูกให้แก่ผู้ที่มืดบอด…

Don’t repel…Don’t reproach the careless man but tell the blind with the good way .

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๑”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๐…

…ชีวิตในแต่ละวันที่ผ่านไปนั้นเหมือนไม่ได้ปฏิบัติธรรม เพราะใช้ชีวิตไปตามปกติ ไม่ได้นั่งสมาธิ ไม่ได้เดินจงกรมจนมีพระและญาติโยมมาถามว่า… ท่านเอาเวลาไหนไปปฏิบัติธรรม..? ซึ่งได้ตอบเขาเหล่านั้นไปว่า เอาเวลาที่มีสติไปปฏิบัติธรรม

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗๐”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๙…

…ระลึกถึงคำสอนของหลวงพ่อพุทธทาสอยู่เสมอ ที่ท่านกล่าวสอนไว้ว่า “การทำงานคือการปฏิบัติธรรม” จึงเป็นที่มาของคำว่า “โยธากัมมัฏฐาน” คือการเจริญสติและสัมปชัญญะในขณะที่ทำงาน มีการพิจารณาใคร่ครวญอยู่ทุกขณะกับสภาวะแห่งปัจจุบันธรรม…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๙”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๘…

…สาระกวีธรรมตามรายทาง…

…ชีวิต ของทุก คนนั้น
จัดสรร ตามเหตุ และผล
ชีวิต ของทุก ทุกคน
ไม่พ้น จากทุกข์ ทั่วกัน

…ความทุกข์ เกิดจาก ตัณหา
เพราะว่า ความอยาก ทั้งนั้น
อยากมี อยากได้ ให้มัน
ใจนั้น อยากให้ มันเป็น

…เป็นไป ตามใจ ที่คิด
ยึดติด ในความ คิดเห็น
อยากมี อยากได้ อยากเป็น
รู้เห็น เพียงแต่ ฝ่ายตน

…ไม่ยอม แบ่งปัน สละ
ลดละ ตามเหตุ และผล
ยึดถือ ประโยชน์ ส่วนตน
หวังผล กำไร ฝ่ายตัว

…เมื่อผล ไม่เป็น ดั่งคิด
มันผิด แตกต่าง กันทั่ว
โมหะ ความหลง เมามัว
ก่อตัว เป็นทุกข์ ในใจ

…ทุกข์เพราะ เข้าไป ยึดถือ
นั้นคือ สิ่งควร แก้ไข
ลดละ ปล่อยวาง ลงไป
ทำใจ ยอมรับ ความจริง

…ทุกอย่าง ย่อมมี เกิดดับ
สลับ กันไป ไม่นิ่ง
เรียนรู้ ยอมรับ ความจริง
ทุกสิ่ง มีเหตุ ปัจจัย

…อย่าไป โทษดิน โทษฟ้า
ควรหา แนวทาง แก้ไข
ทุกอย่าง ที่ดำ เนินไป
อยู่ใต้ กำหนด กฎกรรม

…มีเหตุ และผล รองรับ
เกิดดับ กันอยู่ ซ้ำซ้ำ
เกิดการ ย้ำคิด ย้ำทำ
คือกรรม ที่ส่ง ผลมา

…กรรมนั้น ย่อมเกิด จากเหตุ
สังเกต วิเคราะห์ ศึกษา
ให้เห็น ที่ไป ที่มา
ปัญหา แก้ไข ได้จริง

…วางจิต วางใจ เป็นกลาง
ปล่อยวาง ทำจิต ให้นิ่ง
ยอมรับ ในความ เป็นจริง
ทุกสิ่ง คือกฎ แห่งกรรม

…กรรมคือ ที่ก่อ กำเนิด
เหตุเกิด จากการ กระทำ
บาปบุญ กุศล หนุนนำ
กงกรรม คล้ายดั่ง กงเกวียน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๖ มกราคม ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๗…

…หลายหลากเรื่องราวของชีวิตที่ต้องประสพพบเจอในแต่ละวันต้องจัดสรรบริหารเวลาให้ลงตัวเพื่อประโยชน์ตนและประโยชน์ท่านทั้งในเรื่องทางโลกและทางธรรมโดยอาศัยหลักธรรมของพระพุทธศาสนามาปรับใช้ เพื่อให้เป็นไปโดยชอบ อันประกอบด้วยกุศลจิตไม่เป็นภัยต่อชีวิต ไม่เป็นพิษต่อผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืนซึ่งพระธรรมวินัยนั้นคือสิ่งที่คิดและกิจที่ทำในแต่ละวันของชีวิตสมณะ…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๗”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๖…

…คือสายลมที่พัดผ่านในยามเย็น…

…การกลับคืนสู่ธรรมชาติแห่งความเป็นปกติของจิต เมื่อเราปรับเปลี่ยนความคิดเปิดจิตของเราให้กว้างขึ้นมองธรรมชาติรอบกายทุกสิ่งให้เป็นธรรมะอย่างแท้จริง เราจึงได้รู้ว่ายังมีหลายสิ่งที่เรายังไม่รู้และยังไม่เข้าใจเพียงแต่จำได้แต่ไม่ได้เข้าไปอยู่ในสภาวธรรมที่แท้จริง

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๖”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๕…

…จุดมุ่งหมายแห่งบทกวีธรรม…
…(เก็บงานเก่ามาเกลาใหม่)…

…กวีธรรมนำทางสร้างชีวิต
กวีธรรมนำจิตนิมิตใหม่
กวีธรรมส่องนำกายและใจ
กวีธรรมทำให้ใจร่มเย็น…

…กวีธรรมทำให้ใจนึกคิด
กวีธรรมชี้ให้จิตนั้นได้เห็น
กวีธรรมสอนพินิจคิดให้เป็น
กวีธรรมที่ได้เห็นนั้นส่องทาง…

…กวีธรรมนำเรื่องราวมาเล่าสู่
กวีธรรมบอกให้รู้ถึงแบบอย่าง
กวีธรรมนั้นเตือนใจให้ละวาง
กวีธรรมคือแบบอย่างเส้นทางธรรม…

…กวีธรรมนั้นกลั่นมาจากจิต
กวีธรรมคือนิมิตที่ลึกล้ำ
กวีธรรมลบล้างความมืดดำ
กวีธรรมชี้นำให้ก้าวเดิน…

…กวีธรรมน้อมนำให้นึกคิด
กวีธรรมเหมือนมิตรไม่เก้อเขิน
กวีธรรมทำให้ใจเพลิดเพลิน
กวีธรรมดำเนินอยู่เรื่อยไป…

…กวีธรรมนั้นอยู่คู่กับโลก
กวีธรรมอำนวยโชคให้สดใส
กวีธรรมน้อมนำซึ่งจิตใจ
กวีธรรมทำให้ใจถึงธรรม…

…กวีธรรมล้ำเลิศประเสริฐนัก
กวีธรรมคือที่พักผู้บอบช้ำ
กวีธรรมปลอบใจผู้มีกรรม
กวีธรรมชี้นำผู้ทุกข์ทน…

…กวีธรรมชี้ทางสว่างจิต
กวีธรรมช่วยชีวิตให้หลุดพ้น
กวีธรรมมอบให้แด่ทุกคน
กวีธรรมสร้างกุศลธรรมทาน…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๓ มกราคม ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๔…

…ทุกสิ่งอย่างที่ได้สร้างทำมาแล้วนั้นเป็นไปเพื่อประโยชน์ของพระพุทธศาสนาไม่ใช่เพื่อสนองตัณหาของตัวเราเองไม่ได้เป็นไปเพื่อหวังในลาภยศสรรเสริญแต่เป็นการทำหน้าที่ของกรรมกรธรรม

…ไม่หวั่นไหวในคำสรรเสริญหรือนินทารู้ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ เป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา ผ่านมาแล้วก็จากไปทิ้งไว้เพียงความทรงจำที่งดงาม…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๔”