จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๓

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๓…

…กล่าวธรรมพร่ำบอกอยู่เสมอว่า ไม่ใช่โชคชะตาหรือว่าฟ้าลิขิตไม่ใช่นิมิตของสวรรค์หรือพรหมนั้นท่านบันดาล แต่สิ่งที่ทุกชีวิตต้องประสพพบพานล้วนเกิดจากการกระทำ เพราะกรรมคือผู้กำหนดอนาคตที่จะต้องประสพ ล้วนเกิดจากกรรม

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๓”

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๒

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๒…

…คติธรรมคำสอนของพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต…

…ผู้สนใจศึกษาปฏิบัติธรรม คือผู้สนใจหาความรู้ความฉลาดเพื่อคุณงามความดีทั้งหลาย ที่โลกเขาปรารถนากันเพราะคนเราจะอยู่และไปโดยไม่มีเครื่องป้องกันตัวย่อมไม่ปลอดภัย ต่ออันตรายทั้งภายนอกภายในเครื่องป้องกันตัวคือหลักธรรมมีสติปัญญาเป็นอาวุธสำคัญ จะเป็นเครื่องมั่นคงไม่สะทกสะท้านมีสติปัญญาแฝงอยู่กับตัวทุกอิริยาบท…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๒”

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๑

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๑…

…กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘…

…รณรงค์ให้ใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง…

๐ ยกธรรมกล่าวอ้าง ให้เป็นแบบอย่าง อักษรวิธี
กาพย์กลอนโคลงฉันท์ สิ่งนั้นควรมี
เพราะเป็นของดี มาแต่โบราณ

๐ การใช้ภาษา สืบทอดกันมา ครูบาอาจารย์
เขียนให้ถูกต้อง สอดคล้องกับงาน
เพื่อจะสืบสาน ภาษาของไทย

๐ อย่าได้มักง่าย เพราะว่าความหมาย มันจะเปลี่ยนไป
คิดก่อนจะเขียน จงเพียรแก้ไข
ภาษาที่ใช้ ตามหลักตำรา

๐ คำพูดคำเขียน จงเพียรใส่ใจ ไว้เสริมปัญญา
ภาษาวิบัติ อย่าหัดมาใช้
ไม่ใช่ของไทย มันไม่งดงาม

๐ เตือนจิตเตือนใจ รักษากันไว้ อย่าได้มองข้าม
ภาษาของชาติ ประกาศชื่อนาม
อย่าให้เขาหยาม ภาษาของเรา

๐ ภาษาที่ใช้ คือภาษาไทย อย่าอายใครเขา
สดสวยงดงาม ติดตามตัวเรา
อย่าให้ใครเขา ติฉินนินทา…

…โปรดช่วยกันอนุรักษ์ภาษาไทยและใช้ให้ถูกต้อง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๙ มกราคม ๒๕๖๕…

***หมายเหตุ… บทกวีบทนี้เขียนไว้ในเว็บวัดบางพระเมื่อ ๓ กันยายน ๒๕๕๒ เพื่อรณรงค์ให้คนรุ่นใหม่หันมาศึกษาภาษาไทยและใช้ให้ถูกต้อง เพราะว่าพบเห็นการใช้ภาษาไทยที่ผิดเพี้ยนมากมายในกระดานสนทนาของเว็บฯ จึงขอนำมาเสนอให้ท่านได้คิดพิจารณากัน เรื่องการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง…

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๐

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๐…

…ในค่ำคืนของกลางเดือนมกราคมหลังจากพระอาทิตย์ลาลับไปจากขอบฟ้าเป็นเวลาของดวงดาวที่ได้ทอแสงประกายระยิบระยับบนท้องฟ้าที่ไร้เมฆหมอกบ่งบอกว่าคือเวลาแห่งดาวจรัสแสงลมที่พัดจากชายน้ำนำความเย็นมาเยือนสมณะกลุ่มหนึ่งมองพื้นน้ำข้างลานธรรม

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๐”

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๙

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๙…

…ฉันคือผู้พ่ายแพ้ ล้มเหลวตลอดเวลา ที่ผ่านมาไม่เคยรู้จักรสชาดแห่งชัยชนะ วนเวียนแหวกว่ายอยู่ในวัฏฏะ พ่ายแพ้ต่อกิเลสตัณหาเสมอมา

…ภพนี้ชาตินี้ ฉันจะไม่ยอมแพ้หรืออ่อนแออีกต่อไป เอาร่างกายและชีวิตเป็นเดิมพัน ฉันเห็นแนวทางสู่ชัยชนะแล้วและกำลังเดินไปสู่เส้นทางสายนั้น แม้จะต้องฟันฝ่าต่ออุปสรรคมากมาย ฉันก็จะไม่ย่อท้อพร้อมที่จะสู้ต่อไป

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๙”

คิดไป เขียนไป บทที่ ๒๔

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๒๔…

…เรื่องศีลข้อวัตรและพระวินัยนั้นเป็นไปเพื่อการเจริญสติและสัมปชัญญะ โดยมีหิริและโอตตัปปะซึ่งเป็นองค์แห่งคุณธรรมนั้นควบคุมคุ้มครองอยู่เพราะการที่เราจะทรงไว้ซึ่งศีลและวินัยนั้นได้ เราจะต้องมีสติและสัมปชัญญะอยู่ทุกขณะจิตระลึกรู้ในทางกายและทางจิตในสิ่งที่คิดและในกิจที่ทำ

อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๒๔”

จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๘

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๘…

…“จงใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย แต่อย่าได้มักง่ายในการใช้ชีวิต” ชีวิตที่เรียบง่ายนั้นเป็นไปโดยหลักแห่งความพอเพียงในการเลี้ยงชีวิต ยังคงทำกิจตามบทบาทและหน้าที่ของตน มีความอดทน ขยันขันแข็งมีระเบียบวินัยของชีวิต เพียงแต่จิตนั้นไม่ทะเยอทะยานอยาก ฟุ้งเฟ้อไปมากกว่ากำลังของตนเองที่มีอยู่ ทำให้ชีวิตนั้นมีความสงบสุข ไม่ทุกข์กับการดิ้นรนเพื่อสนองตอบตัณหาความอยากของตนเอง

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๘”

บันทึกเล่มเก่า

…บันทึกเล่มเก่า…

…รำพึงธรรมในยามใกล้ค่ำ…

…การปฏิบัติธรรมไม่ได้ทำให้เราฉลาดขึ้นแต่ทำให้เราเห็นความโง่ความหลงผิดในอดีตของเราที่ผ่านมา ปฏิบัติมากก็เห็นมากขึ้น…
…วันอังคารที่ ๑๕ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๕๙…

…จิต
อ่อนแอและหวั่นไหว
แปรเปลี่ยนไปทุกเวลา
ปรุงแต่งอยู่เรื่อยมา
ไม่เคยหยุดสงบนิ่ง

…สติ
เพียรพยายามตามดูจิต
คอยเหนี่ยวรั้งมิให้พลั้งเผลอ
เตลิดออกไปนอกลู่นอกทาง
เป็นดั่งควาญที่บังคับช้าง

…จิต
ได้รับการฝึกฝนที่ดี
มีสติเป็นนายควบคุมอยู่
ต่อสู้กับหมู่มารทั้งหลาย
อันได้แก่ กิเลส ตัณหา อุปาทาน
รู้เท่าทันอารมณ์ ไม่หลงคล้อยตาม
จิตก็เป็นอิสระจากพันธะแห่งหมู่มาร
ความฟุ้งซ่านกังวลทั้งหลายก็หายไป
จิตนั้นก็ได้พบซึ่งความสงบที่แท้จริง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…

คิดไป เขียนไป บทที่ ๒๓

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๒๓…

…ระลึกถึงคำสอนของพ่อแม่ครูบาอาจารย์ในอดีตที่เคยได้ยิน ได้อ่าน ได้ฟังนำมาวิเคราะห์ใคร่ครวญ ให้เข้าถึงสัจธรรมความเป็นจริง ในสิ่งที่ท่านกล่าวอย่างเช่นเรื่องราวของหลวงพ่อกบวัดเขาสาริกา ที่ท่านได้กล่าวเตือนสติลูกศิษย์ไว้ว่า…

…พระก็เป็นพระ​วันยังค่ำ จะใส่ชุดอะไรก็เป็นพระ…

หลวงพ่อกบเคยถูกพระผู้ใหญ่กล่าวหาว่าเป็นพระเถื่อนไม่มีใบสุทธิ พูดจาเพ้อเจ้อไร้สาระ ไม่น่าเชื่อถือ หลวงพ่อกบท่านก็ไม่สนใจ หรือเถียงอะไร ยอมถอดจีวรออกลาสิกขาบทโดยดี หันมานุ่งขาวห่มขาวแทน

ตอนนั้นลูกศิษย์ร้องไห้ระงมทั่ววัดเขาสาริกา เพราะสงสารท่าน จนหลวงพ่อบอกว่า

“พวกมึงจะร้องทำไมกันวะ พระก็คือพระวันยังค่ำ จะใส่อะไรก็เป็นพระ เหมือนทองจมขี้โคลน ยังไงก็เป็นทองนั่นแหละ”

ทำให้ลูกศิษย์คิดได้ว่า พระไม่ได้หมายถึงการนุ่งห่มผ้าเหลือง แต่หากสามารถลดละกิเลสได้ ไม่ว่าแต่งกายชุดอะไร ก็ถือว่าเป็นพระอยู่วันยังค่ำ พระแท้พระดีจึงมิไช่อยู่ที่ผ้าเหลืองด้วยประการฉะนี้…
…หลวงพ่อกบ วัดเขาสาริกา จ.ลพบุรี…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…

ปรารภธรรมในยามเย็น

…ปรารภธรรมในยามเย็น…

…การปฏิบัติธรรมนั้นเป็นการกระทำเพื่อมุ่งหวังซึ่งบุญกุศล เพื่อความเป็นมงคลของชีวิต ซึ่งต้องดูที่ดำริเจตนาในการปฏิบัติ ว่าผู้ปฏิบัตินั้นปรารถนาอะไรจากการปฏิบัติธรรมนั้นและสิ่งที่ตั้งใจปรารถนานั้น เป็นไปโดยชอบประกอบด้วยกุศลหรือไม่ หรือเป็นไปเพื่ออกุศล คือความอยากดี อยากเด่นอยากดัง มุ่งหวังคำสรรเสริญเยินยอหรือลาภสักการะ ประโยชน์ส่วนตนผู้ปฏิบัติธรรมนั้นต้องทำความรู้ความเข้าใจในเจตนาของตนเองเสียก่อนเพื่อให้ไม่หลงทาง เพราะว่าถ้าผิดแต่เริ่มต้น ผลต่อไปมันก็จะออกมาผิดทาง…

…การปฏิบัติธรรมนั้นท่านให้เป็นไปตามลำดับ เพื่อปรับธาตุ ปรับอินทรีย์ให้มีความพร้อม โดยเริ่มจากการให้ทานก่อน เพื่อปรับจิตใจให้มีความอ่อนโยน มีความเมตตา โอบอ้อมอารีมีความเสียสละ ละความเห็นแก่ตัวลงเสียก่อน ควบคู่กับการรักษาศีลเพราะการรักษาศีลนั้นคือการเจริญสติควบคุมกายและจิตไม่ให้ผิดในข้อวัตรปฏิบัติ มีสติควบคุมอยู่เพื่อให้ไม่ผิดศีลสิ่งที่ได้จากการรักษาศีล คือสติและองค์แห่งคุณธรรม คือความละอายและเกรงกลัวต่อบาป เพราะว่าเรามีคุณธรรมข้อนี้ เราจึงไม่ล่วงละเมิดผิดศีลทั้งในที่ลับและในที่แจ้ง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๔ พฤษภาคม ๒๕๖๕…