เดือน: พฤศจิกายน 2565

…กำลังใจมอบให้แด่ทุกคน….

๐ เหนื่อยนักจงพักผ่อน
ที่ร้าวรอนให้จางหาย
เหนื่อยท้อขอให้คลาย
ที่มุ่งหมายใคร่ฝ่าฟัน

๐ แมกไม้ในคืนค่ำ
จะกอดคำถ้อยจำนรรจ์
แดนไพรพนาวัลย์
จะโอบอุ้มคุ้มชีวา

๐ เรไรในพงกว้าง
คนอ้างว้างช่างโหยหา
หรีดหริ่งส่งเสียงมา
แทนวาจาเพื่อปลอบโยน

๐ พักลง ณ ตรงนี้
ละสิ่งที่เป็นหัวโขน
ปลุกใจให้ลุกโชน
แม้นไกลโพ้นยังห่วงใย

๐ หลับตาอย่าท้อแท้
คราอ่อนแออย่าร้องไห้
คิดถึงและห่วงใย
แม้อยู่ไกลให้อยู่ดี

๐ จากใจคนไกลบ้าน
มาทำงานอยู่ต่างที่
กล่าวถ้อยร้อยวจี
ด้วยหวังดีมิเสื่อมคลาย

๐ อยู่คู่และเคียงข้าง
ในเส้นทางสู่จุดหมาย
มอบให้ทั้งใจกาย
แด่สหายร่วมแนวทาง

๐ ฝันใฝ่ไปให้ถึง
จะพบซึ่งแสงสว่าง
ศรัทธาอย่าได้จาง
จงเร่งสร้างซึ่งทางธรรม

๐ แสงธรรมนำชีวิต
ลบสิ่งผิดที่ครอบงำ
ลบล้างพฤติกรรม
แล้วชี้นำสู่ความดี

๐ ชีวิตลิขิตใหม่
เราสร้างได้ในวันนี้
เส้นทางสู่ความดี
เป็นสิ่งที่เราต้องทำ…

…ฝาก ไว้ให้ทุกท่านที่เข้ามาอ่านเพื่อเป็นกำลังใจ ในยามที่ท่านนั้นท้อแท้หรือสับสน ยังมีเราอีกหนึ่งคนที่อยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจให้คุณ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…

…ทบทวนธรรมในยามดึก…

…อานิสงส์ในการฟังธรรม ๕ ประการ… ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! อานิสงส์ในการฟังธรรม ๕ ประการ เหล่านี้คือ…

๑. ย่อมได้ฟังในสิ่งที่ไม่เคยฟัง
๒. สิ่งที่ได้ฟังแล้วแต่ไม่เข้าใจชัดย่อมเข้าใจชัดขึ้น
๓. บรรเทาความสงสัยเสียได้
๔. ทำความเห็นให้ตรงถูกต้องได้
๕. จิตของผู้ฟังย่อมผ่องใส

อ่านเพิ่มเติม “ทบทวนธรรมในยามดึก”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๔…

…พบปะผู้คนมากมาย ได้แลกเปลี่ยนสนทนาธรรมกัน ได้เห็นมุมมองที่แตกต่างและคล้ายคลึงกันในสาระธรรม มีโอกาสแนะนำส่งเสริม เสนอความคิดเห็นที่เป็นประโยชน์แก่ผู้ใคร่ในธรรม ไปตามความเหมาะสมของแต่ละบุคคล โดยอาศัยเหตุและผลของหลักธรรมมาเป็นบรรทัดฐานในการคิดพิจารณา ใช้ภาษาที่เรียบง่ายแก่การเข้าใจ ความรู้ความเข้าใจในธรรมทั้งหลายนั้น ต้องสงเคราะห์เข้าได้กับหลักธรรมทุกหมวดหมู่ โดยไม่มีข้อขัดแย้งกันความรู้ความเข้าใจในธรรมจึงจะถูกต้องตามทำนองคลองธรรม เป็นธรรมที่นำไปสู่ความเจริญ ความสุข ดั่งที่เคยกล่าวไว้ว่า “ไม่เป็นภัยต่อชีวิต และไม่เป็นพิษต่อผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืนซึ่งพระธรรมวินัย เป็นไปโดยชอบอันประกอบด้วยกุศล” สิ่งนั้นคือมงคลของชีวิตเป็นกิจที่ควรกระทำ เพื่อนำมาซึ่งความเจริญสุขเจริญธรรมยิ่งๆขึ้นไป…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๔”

…ทบทวนในสิ่งที่ผ่านมา…

…เป็นสิ่งทุกคนไม่คาดคิด ที่เห็นเราในเพศบรรพชิตในวันนี้ เพราะจากอดีตที่ผู้คนเคยสัมผัสมา เคยเป็นคนที่ไม่มีศาสนาเป็นขี้เหล้า ขี้ยา อันธพาล เป็นพวกบ้าอุดมการณ์หัวเอียงซ้าย ถูกมองว่าเป็นคนโหดร้ายหัวรุนแรง ไม่เคยเชื่อในเรื่องบาปกรรม

อ่านเพิ่มเติม “ทบทวนในสิ่งที่ผ่านมา”

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๙…
…อวดดี ทั้งที่ไม่มีดีในตัว อวดเก่งทั้งที่ไม่มีความเก่งในตัว อวดรู้ทั้งที่ไม่มีความรู้อะไรในตัว คนโง่ชอบอวดตัวว่าเป็นคนฉลาด คนขี้ขลาด มักจะอวดตัวว่าเป็นผู้กล้า…

…วางใจให้มันมั่งคง ไม่กังวลไม่สนใจใคร ทำให้เหมือนกับอยู่คนเดียว ภายนอกเคลื่อนไหวภายในทำใจให้สงบ พิจารณาร่างกายพิจารณาดูจิต มันฟุ้งซ่านไปไหนก็ให้รู้จักมัน รู้เท่าทันกับกิเลสสู้กับกิเลสที่เกิดขึ้นในใจเราเอาชนะมันให้ได้ เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับวันๆหนึ่ง…

อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๙”

…อานิสงส์ในการสร้างฐานโบสถ์…

…ส่งผลให้ครอบครัว และการงาน จะเป็นบึกแผ่น ไม่คลอนแคลน ไม่ล้ม เป็นฐานของบุญอันยิ่งใหญ่ ครอบครัว และเครือญาติ จะมีความอบอุ่น รักใคร่ปรองดองกัน ไม่ว่าจะเกิดชาติใด ก็จะเป็นคนมีหลักฐานมั่นคง ไม่เป็นคนหลักลอย ชีวิตมีหลัก ทำสิ่งใดก็สัมฤทธิ์ผล จะมีฐานรองรับทรัพย์เพิ่มพูนมหาศาล เหมือนดั่ง ฐานโบสถ์ ที่รองรับองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทำให้ฐานบุญของเรามีความมั่นคง สมบูรณ์ที่สุด แก้กรรมให้กับผู้ที่ ครอบครัวแตกแยก มีชีวิตหลักลอย เปลี่ยนงานบ่อย ย้ายบ้านบ่อย ไม่มีหลักในชีวิต ผู้ที่รู้สึกเคว้งคว้าง คลอนแคลนในชีวิต…

อ่านเพิ่มเติม “อานิสงส์ในการสร้างฐานโบสถ์”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๓…

…ความคิดเห็นของแต่ละคนนั้นเกิดจากวัยวุฒิ คุณวุฒิและพื้นฐานของครอบครัว สังคมที่คลุกคลีและอารมณ์ความรู้สึกของเขาในขณะนั้น ถ้าเราเข้าใจในเรื่อง “จิตวิทยาของมนุษย์” เราจะเข้าใจในเหตุผลของแต่ละคนที่แตกต่างกันและสิ่งนั้นจะไม่สร้างความแตกแยกจากความเห็นที่แตกต่าง แต่จะเป็นพลังในการขับเคลื่อนไปสู่ความก้าวหน้าเพราะว่าเราจะได้มุมมองใหม่ๆในความที่แตกต่างกัน และมันจะเกิดการพัฒนาทางความคิดขึ้นต่อไป…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๑ มกราคม ๒๕๖๕…

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๘…

…”ทุกข์ไม่มา ปัญญาไม่มี บารมีไม่เกิด” เป็นคำสอนที่กล่าวกันมานานแล้วและเป็นความจริงมาตลอด เพราะว่ามนุษย์นั้นในยามที่มีความสุขมักจะหลงเพลิดเพลินลืมคิดถึงธรรม ดั่งที่เคยเขียนโศลกธรรมบทหนึ่งไว้ว่า… ตราบใดที่ยังมีหนทางไปใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรม แต่เมื่อคุณชอกช้ำพระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ … และโศลกธรรมอีกบทหนึ่งที่เขียนไว้ว่า

…เมื่อยังไม่ถึงกาลเวลาที่เหมาะสมจิตย่อมเข้าไม่ถึงธรรม จึงยากที่จะอธิบายให้เข้าใจได้ อดทนรอให้เขามีความพร้อมจึงกล่าวธรรม…

อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๘”

…ปรารภธรรมและคำกวีก่อนลงทำวัตรเช้า…

…การอยู่ร่วมกันในสังคมนั้น เราจะต้องมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี ต่อชุมชนและคนรอบกายเพื่อพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน ก่อนที่เราจะร้องขอจากเขานั้น เราต้องแบ่งปันและให้เขาก่อน จงเป็นผู้ให้แล้วท่านจะรับการให้ตอบแทน เป็นคำสอนของครูบาอาจารย์การมีน้ำใจต่อหมู่คณะนั้น จะทำให้ท่านได้รับความเกรงใจ

…สรุปลงได้ในหลักธรรมเรื่อง “พรหมวิหาร” ซึ่งแปลว่าเป็นธรรมอันเป็นเครื่องอยู่ของพรหมธรรมอันเป็นหลักประจำใจของผู้ใหญ่ ธรรมที่ผู้ใหญ่ควรประพฤติ พรหมวิหารนั้น เป็นธรรมที่เกิดขึ้นในใจ เป็นธรรมที่กระตุ้นให้เกิดการกระทำ เช่น สงเคราะห์ช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่นซึ่งมีอยู่ ๔ ประการอันได้แก่…

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมและคำกวีก่อนลงทำวัตรเช้า”