รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓…

…สร้างคน สร้างงาน สร้างจิตสำนึก ในสายธรรม ด้วยการ “ทำให้ดู อยู่ให้เห็นสอนให้เป็น แล้วจึงปล่อย” รูปแบบของการนำเสนอ วิธีการนั้นอาจจะแตกต่างกันไปแต่เป้าหมายนั้นอาจคล้ายคลึงกัน สิ่งนั้นคือการเผยแผ่ธรรม ซึ่งการนำเสนอธรรมนั้นขึ้นอยู่กับ จังหวะเวลา โอกาส สถานที่และบุคคล สิ่งเหล่านั้นคือเหตุและปัจจัยที่ต้องแปรเปลี่ยนไปเพื่อความเหมาะสมที่เรียกว่า “ธรรมสัปปายะ”

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓”

…ปรารภธรรมในยามใกล้รุ่งอรุณ…

…กล่าวบอกแก่ผู้ปฏิบัติธรรมอยู่เสมอว่า เราต้องค้นหาตัวเองให้ได้ว่า เรานั้นมาปฏิบัติธรรมเพื่ออะไร ต้องการเพียงความสงบ เพื่อหลบปัญหา หรือว่าปรารถนาซึ่งความหลุดพ้นจากกองทุกข์ทั้งหลายเพื่อ มรรคผล นิพพาน หรือเพื่อความต้องการที่จะมีอิทธิฤทธิ์ เราต้องถามตนเองให้ได้คำตอบเสียก่อนว่า เพื่ออะไรและเมื่อได้คำตอบให้ตนเองแล้ว จึงมาคิดต่อไปว่าทำอย่างไร ศึกษาหาข้อมูลของการปฏิบัติธรรม ว่าควรทำอย่างไรถามผู้รู้ ดูตำรา แสวงหาครูบาอาจารย์นั้นคือแนวทางต่อไป

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมในยามใกล้รุ่งอรุณ”

…เมื่อจิตระลึกถึงธรรมยามรุ่งอรุณ…

…ทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ ล้วนแล้วตั้งอยู่ในกฎของพระไตรลักษณ์นั้นคือความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตามีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วดับไปในที่สุดเพราะเข้าไปยึดถือในสิ่งที่ไม่เที่ยงแท้มันเลยทำให้เกิดทุกข์

…ได้บอกกล่าวแก่ผู้ศึกษาธรรมอยู่เสมอว่า อย่าได้รีบด่วนสรุปหรือไปฟันธงว่าสิ่งที่เรานั้นรู้ เห็นและเข้าใจว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น มันต้องเป็นอย่างนี้ ซึ่งผู้ที่สามารถจะชี้ชัดฟันธงได้นั้น มีเพียงพระพุทธเจ้าเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น

อ่านเพิ่มเติม “เมื่อจิตระลึกถึงธรรมยามรุ่งอรุณ”

…รำพึงธรรมย้ำเตือนตน…

…การที่จะวางจิตให้เป็นอุเบกขาได้นั้นมันต้องมาจากฐานแห่งอิทธิบาท ๔ ก่อนเป็นไปตามขั้นตอน คือ เมตตา กรุณามุทิตา แล้วจึงจะเป็นอุเบกขา ไม่เช่นนั้นแล้วมันจะเป็นการทอดทิ้งธุระ ไม่ใส่ใจเพราะเกิดจากจิตที่เป็นอคติ

…เพราะเราเข้าใจในวิสัยของสัตว์โลกที่มีกรรมเป็นของเฉพาะตน จงอย่าได้น้อยใจหรือเสียใจ จากการสงเคราะห์เขาเราทำหน้าที่ของเราให้สมบูรณ์ก็เพียงพอแล้วถือว่าเป็นการสร้างบารมี ผลจะออกมาอย่างไร มันเป็นเรื่องของวิบากกรรมของแต่ละคน

…เราจงรับเอาแต่ส่วนที่เป็นบุญไม่ไปร่วมในส่วนที่เป็นบาปกรรมของเขา สิ่งที่ได้ทำลงไปแล้วใจเป็นสุขทุกครั้งที่คิดถึง นั้นคือบุญแต่ถ้าทำไปแล้วใจเป็นทุกข์ แสดงว่าการกระทำนั้นยังไม่ถูกต้อง แม้เรื่องนั้นจะเป็นเรื่องที่ดีงามก็ตาม

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมย้ำเตือนตน”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๓…

…หนทางสู่ความสำเร็จนั้นอาจจะยังอยู่อีกยาวไกลแต่จงอย่าได้หวั่นไหวท้อใจขอเรามีความตั้งใจที่มั่นคงเดินในเส้นทางที่ตรงสู่ความฝันระยะทางสู่ความสำเร็จนั้นมันย่อมสั้นลงมาทุกขณะอย่าไปสนใจในระยะทางจงทำปัจจุบันให้สมบูรณ์แล้วความสำเร็จจะมาเอง…

…กลอนหก…
…ลอยล่อง เคว้งคว้าง กลางน้ำ
เตือนย้ำ มุ่งหมาย ใฝ่คว้า
หนทาง ยังไกล สุดตา
มองหา มองเห็น เส้นทาง

…เรือน้อย ลอยล่อง ล่าฝัน
ผ่านวัน เวลา ร่วมสร้าง
ฝันไว้ คงไม่ เลือนราง
รุ่งสาง คงเห็น แสงทอง

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๓”

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๒…

…ในบางครั้งต้องแกล้งโง่ แกล้งบ้า และนิ่งสงบ สยบความเคลื่อนไหว วิธีการอย่างนี้ต้องใช้ให้เหมาะสมกับจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคล มันจึงจะได้ผล ทุกอย่างนั้นต้องมีการวิเคราะห์และพิจารณาว่าควรจะทำอย่างไร ซึ่งเราต้องปรับปรุงเปลี่ยนแปลงและแก้ไข ให้เหมาะสมกับสถานการณ์อยู่เสมอ

…สัพเพ ธัมมา อนัตตา สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ทั้งที่เป็นสังขารและมิใช่สังขารทั้งหมดทั้งสิ้น ไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน ไม่ควรถือว่าเรา ว่าของเราว่าตัวว่าตนของเรา ธรรมเป็นสัจธรรมที่อยู่คู่กับโลกและธรรมชาติตลอดมา

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๒”

…ปรารภธรรมคำกวีก่อนจะทำวัตรเช้า…

…ถามตัวเองอยู่เสมอว่า วันเวลาผ่านไปเราได้อะไรจากวันเวลาและคุ้มค่ากับวันเวลาที่ผ่านไปหรือไม่ เพื่อไม่ให้เราหลงไปกับวัยและเวลาของชีวิตที่เหลืออยู่ จะได้รีบเร่งสร้างคุณค่าให้แก่ชีวิต แม้เพียงน้อยนิดก็ยังดีกว่าที่จะไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ได้มุ่งหวังว่าต้องเป็นชาตินี้หรือชาติหน้า เพียงแต่ตั้งใจไว้ว่า ทำต่อไปเรื่อย ๆ ถึงเมื่อไหร่ก็ไปเมื่อนั้นจะไม่สร้างความกดดันให้กับตัวเอง เพราะจะทำให้เกิดอาการเกร็ง แล้วเข้าไปเคร่ง ซึ่งมันจะทำให้เครียด

…“อนากุลา จ กมฺมนฺตา เอตมฺมํ คลมุตฺตมํ” การทำงานไม่คั่งค้างเป็นมงคลอันประเสริฐเพราะทำให้เราตัดกัมมะปลิโพธออกไปได้ถ้ากว่าการงานที่เราทำนั้นยังทำไม่เสร็จมันจะทำให้ค้างคาใจอดคิดถึงมันไม่ได้และเมื่องานที่เราได้ทำนั้นเสร็จสำเร็จไปแล้วปีติมันก็จะเกิดทำให้มีกำลังใจเพิ่มขึ้น

…พยายามทำงานทุกชนิดด้วยจิตว่างจากอัตตา อย่างที่หลวงพ่อพุทธทาสท่านสอนและท่านทำให้เห็นเป็นตัวอย่าง…

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมคำกวีก่อนจะทำวัตรเช้า”

…จิตระลึกถึงธรรมยามก่อนรุ่งอรุณ…

…เมื่อใจของเรามีศรัทธาเลื่อมใสในพระพุทธเจ้าแล้ว ความศรัทธาในพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าก็จะบังเกิดขึ้นและส่งผลไปยังพระสงค์สาวกของพระพุทธองค์ ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ สืบทอดพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าต่อกันมา

…พุทธานุสติ ธัมมานุสติ สังฆานุสสตินั้นเป็นอนุสสติที่เกื้อกูลกัน สืบเนื่องกันเป็นการระลึกนึกคิดที่เป็นพื้นฐานของกุศลธรรมทั้งหลาย ที่จะเจริญยิ่งขึ้นในโอกาสต่อไป ถ้าเราทั้งหลายนั้นมีศรัทธาตั้งมั่น ไม่ละความความเพียรในการประกอบกรรมดี…

อ่านเพิ่มเติม “จิตระลึกถึงธรรมยามก่อนรุ่งอรุณ”

…รุ่งอรุณแห่งธรรม นำชีวิตไม่ผิดทาง…

…รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจงพยายามรักษาจิตคิดแต่สิ่งที่เป็นกุศล เพื่อเป็นการเริ่มต้นด้วยกุศลธรรมในเช้าวันใหม่ให้แก่ชีวิตรักษาจิตให้เป็นกุศลอยู่กับปัจจุบันธรรมเพื่อจะนำชีวิตไปสู่ทิศทางที่ดี

…สิ่งที่ดีนั้นต้องเริ่มที่ตัวเราเป็นเบื้องต้นเป็นลำดับแรก เมื่อจิตของเรานั้นอยู่กับปัจจุบันธรรม ทุกอย่างรอบกายที่ได้พบเห็นก็จะเป็นธรรมะไปหมดโศลกธรรมต่าง ๆ ก็จะเกิดขึ้นแก่จิต ซึ่งเรียกว่า “อุทานธรรม” เพราะจิตนั้นกำลังพิจารณาอยู่กับปัจจุบันธรรมทำให้อกุศลจิตไม่สามารถที่จะเกิดขึ้นได้ก็เพราะใจของเรานั้นเป็นกุศล ความเป็นมงคลก็ย่อมมีแก่เรา…

อ่านเพิ่มเติม “รุ่งอรุณแห่งธรรม นำชีวิตไม่ผิดทาง”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๒…

…อภิวาทนสีลิสฺส นิจฺจํ วุฑฺฒาปจายิโน
จตฺตาโร ธมฺมา วฑฺฒนฺติ อายุ วณฺโณ สุขํ พลํ…

…ธรรม ๔ ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละย่อมเจริญแก่บุคคลผู้มีปกติไหว้กราบมีปกติอ่อนน้อม (ต่อผู้ใหญ่) เป็นนิตย์…

…แต่ละวันที่ผ่านไปนั้นทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ ทำกิจวัตรของสงฆ์ตามปกติเสร็จจากกิจวัตรของสงฆ์ ก็มาปฏิบัติกิจวัตรของการเป็นผู้นำเจ้าของสถานที่ของหมู่คณะ คือการตรวจตราดูแลการก่อสร้าง ดูแลความเรียบร้อยในที่อยู่อาศัย สนทนาและให้กำลังใจแก่คนผู้ร่วมงานทั้งหลาย คิดโครงการวางแผนงานที่จะทำกันต่อไป นี้คืองานในทางโลก

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๒๒”