รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๑…

…ระลึกนึกถึงพุทธพจน์ที่พระองค์ทรงตรัสไว้ว่า…

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ศีลนี้เองเป็นพื้นฐานให้เกิดสมาธิ คือความสงบใจ สมาธิที่มีศีลเป็นเบื้องต้นเป็นสมาธิที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก บุคคลผู้มีสมาธิย่อมอยู่อย่างสงบเหมือนเรือนที่มีฝาผนัง มีประตูหน้าต่างปิดเปิดได้เรียบร้อย มีหลังคาป้องกันลมแดดและฝน ผู้อยู่ในเรือนเช่นนี้ฝนตกก็ไม่เปียก แดดออกก็ไม่ร้อน ฉันใดบุคคลผู้มีจิตเป็นสมาธิดีก็ฉันนั้น ย่อมสงบอยู่ได้ไม่กระวนกระวายเมื่อลมแดดและฝน”

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๑”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๐…

…ใช้เวลาที่ผ่านไปนั้นให้เกิดประโยชน์มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ทั้งเพื่อประโยชน์ส่วนตนและผลประโยชน์ต่อส่วนรวม

…มองภาพภายนอกแล้วย้อนกลับเข้ามาสู่ภายในถามตัวเองว่าเข้าใจกฎของธรรมชาติได้ดีเพียงใดทำใจได้หรือไม่กับสิ่งที่แปรเปลี่ยนไปทุกขณะ

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙๐”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๙…

…บุคคลแตกต่างด้วยธาตุและอินทรีย์บารมีที่สร้างสมกันมา การเจริญกุศลจิตเจริญสติภาวนา ก็เพื่อเพิ่มพูนกำลังของบุญกุศล ให้รู้จักกายและใจของตนเพื่อให้เห็นคุณ เห็นโทษ เห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของสรรพสิ่งทั้งหลายทั้งภายนอกและภายใน ทั้งกายและจิตของเรา เพื่อเพิ่มคุณธรรม ความละอายและเกรงกลัวต่อบาปให้มากขึ้นแก่จิตของเรา

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๙”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๘…

…เตือนตนด้วยธรรม เป็นคำกวี…

๐ จงดูกาย ดูจิต พร้อมดูธรรม
ดูแล้วนำ มาคิด วินิจฉัย
ดูให้เห็น ในสิ่ง ที่เป็นไป
ให้เข้าใจ ในสิ่ง ที่เป็นมา

๐ มองหาเหตุ ปัจจัย มองให้เห็น
สิ่งที่เป็น บ่อเกิด ของปัญหา
ใช้ความคิด ใช้สติ ใช้ปัญญา
จงมองหา มองให้เห็น ความเป็นจริง

๐ ชีวิตนี้ ย่อมมี อุปสรรค
เป็นตามหลัก เปลี่ยนไป ในทุกสิ่ง
อนิจจา ไม่เที่ยงแท้ คือความจริง
สรรพสิ่ง ย่อมผันแปร ไม่แน่นอน

๐ เมื่อมีได้ ก็ย่อม จะมีเสีย
เมื่ออ่อนเพลีย ควรตั้งหลัก หยุดพักผ่อน
ให้จิตใจ เข้มแข็ง และแน่นอน
แล้วค่อยย้อน มาแก้ไข ให้ทันการ

๐ การกดดัน ตนเอง เกรงจะเสีย
กายอ่อนเพลีย และใจ ที่ไม่นิ่ง
จะทำให้ ไม่เห็น ความเป็นจริง
มองทุกสิ่ง ไม่ชัด เพราะอัตตา

๐ ทุกปัญหา มีทาง จะแก้ไข
อยู่ที่ใจ ยอมละ ซึ่งตัณหา
ความอยากมี อยากได้ เพราะโลภา
คือตัณหา ความโลภ เข้าครอบงำ

๐ เมื่อไม่ยอม เสียสละ ก็ละยาก
ต้องลำบาก ทำชีวิต ให้ตกต่ำ
ก่อให้เกิด จองเวร และจองกรรม
บุญไม่ทำ กรรมจึงเกิด ขึ้นแก่ตน

๐ เพราะตัณหา อัตตา และมานะ
ที่ไม่ละ ไม่วาง จึงให้ผล
ต้องกลุ้มใจ ไร้สุข ต้องทุกข์ทน
นั้นคือผล ของกรรม ที่ทำมา

…” ความพอดี พอเพียง เลี้ยงชีวิต
รู้ถูกผิด ในกิเลส และตัณหา
รู้แล้วละ รู้แล้ววาง ด้วยปัญญา
จะนำพา ชีวิต ให้รุ่งเรือง “…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๗…

…รำพึงธรรมในยามดึกที่ไร้แสงดาว…

…อดีตที่ผ่านมานั้นคือบทเรียนบทเรียนของชีวิต มีทั้งการลองผิดและลองถูกสลับกันไป ความผิดพลาดทั้งหลายที่เกิดขึ้นนั้น มันไม่ใช่ความล้มเหลว แต่เป็นประสพการณ์ของชีวิตและเป็นการเรียนรู้กับชีวิตไม่ยึดติดฝังใจอยู่กับความผิดพลาดที่ผ่านมา นำสิ่งนั้นมาเป็นแรงบันดาลใจที่จะสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ ทำให้ดีกว่าที่ผ่านมา

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๗”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๖…

…จงเป็นเหมือนสายลมที่พัดผ่านกาลเวลา เพียงผ่านมาแล้วจากไปเคลื่อนไหวไปมาไม่เคยจะหยุดนิ่งทิ้งไว้เพียงความรู้สึกที่สัมผัสได้และจางหายไปกับกาลเวลา

…บอกกล่าวแก่ผู้ปฏิบัติธรรมอยู่เสมอว่า อย่าเอาชีวิตไปยึดติดกับผู้ใด ขอให้ศรัทธาในธรรมะที่เขากล่าว ให้มากกว่าตัวของผู้กล่าวธรรม แล้วท่านจะไม่เสียใจเมื่อผู้กล่าวธรรมนั้นแปรเปลี่ยนไป

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๖”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๕…

…จงกล่าวธรรมเพื่อธรรม กล่าวธรรมโดยธรรม ทำหน้าที่โดยการกล่าวธรรมซึ่งต้องให้เหมาะสมกับจังหวะ เวลาโอกาส สถานที่และบุคคล คือต้องรู้จักกาลเทศะ ไม่กล่าวธรรมพร่ำเพรื่อต้องให้เหมาะกับกาล การกล่าวธรรมนั้นจึงจะบังเกิดผลสัมฤทธิ์ ก่อให้เกิดความเจริญในธรรมและได้รับการสนองตอบ เพราะชอบด้วยกาลและเวลา คือถูกที่ ถูกทางและถูกธรรม…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๕”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๔…

…จงให้อภัยศัตรูของคุณเสมอ เพราะนี่เป็นสิ่งที่พวกเขาเกลียดที่สุด.

…Always forgive your enemies nothing annoys them so much.

…โลกและธรรมต้องก้าวไปพร้อมกันด้วยความเหมาะสมความลงตัว พอเหมาะและพอควรไม่เคร่งจนเกินไปในทางธรรมจนกลายเป็นการทอดทิ้งธุระในทางโลก ไม่ทำหน้าที่ของตนเองให้สมบูรณ์และไม่หย่อนเกินไปในทางธรรม จนกลายเป็นการไร้ซึ่งคุณธรรม หาความพอเหมาะพอดีในการทำหน้าที่ของตนอยู่บนเหตุและผลของความพอดีและพอเพียง

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๔”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๓…

…ก่อนที่จะให้บุคคลอื่นมาศรัทธาในตัวของเรานั้น จงมองย้อนกลับมามองที่ตัวของเรา ว่าตัวของเรานั้นมีอะไรที่จะให้บุคคลอื่นเขาศรัทธาแล้วหรือไม่เรานั้นศรัทธาในตัวของเราแล้วหรือยัง มีอะไรบ้างที่เรานั้นได้สร้างไว้กระทำไว้ให้เป็นอนุสรณ์เตือนใจให้คนรุ่นหลังได้ระลึกถึงคุณงามความดีในสิ่งที่เรานั้นได้ทำไว้และสังคมทั่วไปยอมรับศรัทธาในสิ่งนั้น

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๓”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๒…

…จิตสำนึกแห่งคุณธรรม…

…มนุษย์ทุกคนมีความคิด ถูกหรือผิดต่างรู้อยู่แก่ใจ แต่ที่ยังกระทำลงไปในสิ่งผิด เป็นเพราะขาดจิตสำนึกแห่งคุณธรรรมที่จะหักห้ามมิให้กระทำผิด

…จิตสำนึกต้องผ่านการฝึกฝน ฝึกนึก ฝึกคิด ปรับจิตให้เป็นกุศล ฝึกพูดในสิ่งที่เป็นมงคลแก่ตนและผู้อื่น ฝึกกระทำในสิ่งที่คิดและพูดที่เป็นความดี เพียรกระทำอย่างนี้อย่างสม่ำเสมอ จนเกิดเป็นความเคยชินและติดเป็นนิสัย

…จิตสำนึกแห่งคุณธรรมคือความรู้สึกละอายและเกรงกลัวต่อบาปและเมื่อเราไม่กล้าทำบาปเราจะทำความดี คนทำความดีจิตใจจะอ่อนโยนมีเมตตา รู้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และเสียสละ ละความเห็นแก่ตัวลงไปได้ตามสภาวะ

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘๒”